ایران رمان

آسمان كبود

در آن شب تاريك وآن گرداب هول انگيز،حافظ راتشويش توفان بود و « بيم موج » دريا بود !ما، اينك از اعماق آن گرداب،از ژرفاي آن غرقاب،چنگال توفان بر گلو،هر دم نهنگي روبرو،هر لحظه در چاهي فرو،تن پاره پاره، نيمه جان، در موج ها آويخته،در چنبر اين هشت پايان دغل، خون از سراپا ريخته،***صد كوه موج از سر گذشته، سخت سر كشته،با ماتم اين كشتي بي ناخداي بخت برگشته،هر چند، اميد رهائي مرده در دل ها؛سر مي دهيم اين آخرين فرياد درد آلود را :- (( ... آه، اي سبكباران ساحل ها ... ! ))*****

سرنوشت

جان میدهم به گوشه زندان سرنوشت



سر را به تازیانه او خم نمی کنم!



افسوس بر دوروزه هستی نمی خورم



زاری براین سراچه ماتم نمی کنم.



با تازیانه های گرانبار جانگداز





پندارد آنکه روحِ مرا رام کرده است!



جان سختی ام نگر، که فریبم نداده است





این بندگی، که زندگیش نام کرده است!





بیمی به دل زمرگ ندارم، که زندگی





جز زهر غم نریخت شرابی به جام من.



گر من به تنگنای ملال آور حیات







آسوده یکنفس زده باشم حرام من!



تا دل به زندگی نسپارم،به صد فریب





می پوشم از کرشمۀ هستی نگاه را.



هر صبح و شب چهره نهان می کنم به اشک





تا ننگرم تبسم خورشیدو ماه را !



ای سرنوشت، ازتو کجا می توان گریخت؟





من راهِ آشیان خود از یاد برده ام.



یکدم مرا به گوشۀ راحت مرا رها مکن





با من تلاش کن که بدانم نمرده ام!



ای سرنوشت مرد نبردت منم بیا !





زخمی دگر بزن که نیافتاده ام هنوز.



شادم از این شکنجه خدا را،مکن دریغ





روح مرا در آتشِ بیداد خود بسوز!



ای سرنوشت، هستی من در نبرد توست







بر من ببخش زندگی جاودانه را !



منشین که دست مرگ زبندم رها کند.







محکم بزن به شانه من تازیانه را .

خفقان ...

دریا
به پیش روی من , تا چشم یاری می کند , دریاست !

ماه و سنگ

جادوی سکوت

تنها ميان جمع