جهنم از دیدگاه پیامبر اکرم(ص)

[.M!!NoO.]

توصيف گوشهاى از عذابهاى جهنم

پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) نمونهاى از عذابهاى جهنم را براى ابوذر توصيف مىكنند كه اگر مقدار ناچيزى از آن در دنيا پديد آيد، آثار بس فجيع و زيانبارى در بر خواهد داشت، نيز نمونهاى از نعمتهاى بهشت را معرفى مىكنند كه تحمل آن براى انسان خاكى ممكن نيست. اين بيان براى رهنمون ساختن ما دلبستگان به دنيا و زخارف آن است تا با مقايسه دنيا با جهان آخرت پى به خردى و كوچكى دنيا ببريم. گرچه عالم آخرت، با همه فراخى و گستردگى وصف ناشدنى، خود آيتى از آيات حق است و همه با يك اراده آفريدگار هستىبخش لباس وجود به خود گرفتهاند ولى خود بيانگر عظمت و قدرت بىكران ذات ربوبى است.

پيامبر(صلى الله عليه وآله) مىفرمايند:
«يا اباذرّ؛ ولو كان لرجل عمل سبعين نبيّاً لاستقلّ عمله من شدّة ما يرى يومئذ.»
در آن روز اگر مردى داراى عمل هفتاد پيامبر باشد، از شدت آنچه در آن روز مىبيند، آن را كم مىشمارد.
ما عبادت و عمل يك مؤمن عادى را نيز نداريم، چه رسد به داشتن عبادتها و عمل انبياء و چه رسد كه به اندازه هفتاد پيامبر عبادت و كار نيك انجام دهيم. تازه بر فرض محال اگر چنين قابليت و لياقتى يابيم كه عملمان با عمل هفتاد پيامبر برابرى كند، در قيامت وقتى ابّهت و عظمت آن روز را مىنگريم، آن را ذرهاى به حساب نمىآوريم. روز واپسين چنان هولانگيز و دهشتآور است كه بدون عنايت و فضل و رحمت بىكران پروردگار، حتى عمل هفتاد پيامبر نيز كارگشا نيست! بنابراين همواره بايد چشم به عنايت و رحمت خداوند داشته باشيم و با رازونياز و توجه قلبى به او درِ رحمت واسعهاش را به روى خود گشوده نگه داريم. نبايد به عمل خود تكيه كنيم، چون آن ما را به جايى نمىرساند.


واكنش انسانها و فرشتگان در برابر زفيز و خروش جهنم

در ادامه، پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) در بيان شدت و خروش و لهيب جهنم مىفرمايند:
«ولو زفرت جهنّم زفرة لم يبق ملكٌ مقربٌ و لا نبىٌّ مرسلٌ الاّ خرّ جاثياً على ركبتيه؛ يقول: ربّ نفسى و نفسى، حتى ينسى ابراهيم اسحق يقول: يا ربّ اناخليلك ابراهيم فلا تنسنى»
و اگر جهنم به خروش آيد، هيچ ملك مقرب و پيغمبر مرسلى نمىماند مگر اينكه به زانو در مىافتد ومىگويد: پروردگارا؛ نجاتم ده، نجاتم ده. حتى ابراهيم فرزندش، اسحاق، را از ياد مىبرد و مىگويد: پروردگارا؛ من خليل تو ابراهيم هستم، فراموشم نكن.
خداوند در قرآن مىفرمايد:
«فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِى النَّارِ لَهُمْ فَيهَا زَفِيرٌ وَ شَهِيقٌ»(1)
اهل شقاوت در آتش جهنم گرفتار مىشوند وآنجا آه و ناله سر خواهند داد.
علامه طباطبائى(رضي الله عنه) در تفسير اين آيه مىفرمايند: «در كشاف «زفير» به دم و بيرون كردن نَفَس و «شهيق» به بازدم و فرو بردن هوا به درون تفسير شده است... مراد خداوند اين است كه جهنميان نفسها را به سينه فرو مىبرند و آن گاه خارج مىسازند و به جهت شدت حرارت آتش جهنم و بزرگى و وسعت عذاب، در گريستن و آه و ناله، صداى خود را بلند مىكنند.»


بهشت منزل برين مؤمنان و صالحان

بىشك بهشت و نعمتهاى آن از جمله بزرگترين مخلوقات خداوند است و نصيب كسانى مىگردد كه راه بندگى و اطاعت خداوند را پيمودند و با ايمان و عمل صالح شايستگى دستيابى به والاترين مراحل انسانى و در نهايت لياقت رهيابى به ملكوت خداوند را يافتند:


«وَبَشِّرِالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنّات تَجْرى مِنْ تَحْتِهَا الاَْنْهارُ... وَلَهُمْ فِيهَا أَزْواجٌ مُطَهَّرَةٌ وَ هُمْ فِيها خَالِدُون»(1)



مژده ده (اى پيامبر) كسانى را كه ايمان آوردند و عمل صالح انجام دادند بيقين براى آنها باغهايى است كه در آنها نهرها جارى مىگردد ... و براى آنها در بهشت جفتهايى پاك و پاكيزه است و در آن بهشت هميشه جاويد خواهند زيست.
در آيه ديگر خداوند مىفرمايد:


«وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ جَنَّات تَجْرى مِنْ تَحْتِهَا الاَْنْهارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَ مَسَاكِنَ طَيِّبَةً فىِ جَنَّاتِ عَدْن وَ رِضْوانٌ مِنَاللَّهِ أَكْبَرُ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ.»(2)



خداوند مردان و زنان مومن را به باغهايى (در بهشت) وعده داده كه زير درختانش نهرها جارى است و در آن بهشت، زندگى جاويد خواهند داشت.
در آيه ديگر خداوند مىفرمايد:


«وَعَدَاللَّهُ الْمُؤْمِنينَ و الْمُؤْمِنَاتِ جَنَّات تَجْرى مِنْ تَحْتِهَا الاَْنْهارُ خَالِديِنَ فِيهَا وَ مَسَاكِنَ طَيِّبَةً فىِ جَنَّاتِ عَدْن وَ رِضْوانٌ مِنَاللَّهِ أَكْبَرُ ذلِكَ هُوَالْفَوْزُ الْعَظِيمُ.»(3)



خداوند مردان و زنان مؤمن را به باغهايى (در بهشت) وعده داده كه زير درختانش نهرها جارى است و در آن بهشت، زندگى جاويد خواهند داشت. در عمارتهاى نيكويى در بهشت عدن مسكن خواهند داشت و برتر و بزرگتر از هر نعمت، مقام رضا و خوشنودى خداوند را به آنان كرامت مىكند و آن بحقيقت رستگارى بزرگ است.
از امام صادق(عليه السلام)نقل شده كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) فرمود:


«لَمَّا اُسْرِىَ بى إِلىَ السَّماءِ دَخَلْتُ الْجَنَّةَ فَرَأَيْتُ فيها مَلائِكَةً يَبْنُونَ لَبْنَةً مِنْ ذَهَب وَلَبْنَةً مِنْ فِضَّة وَ رُبَما أَمْسَكُوا. فَقُلْتُ لَهُمْ: ما لَكُمْ رُبَما بَنَيْتُمْ وَ رُبَما أَمْسَكْتُمْ؟ فَقالُوا: قَوْلُ الْمُؤْمِنِ فى الدُّنْيا: سُبْحانَاللّهِ وَالْحَمْدُلِلّهِ وَلا إِلهَ إِلاَّ اللّهُ وَاللّهُ أَكْبَرُ. فَإِذا قالَ بَنَيْنا وَإِذا أَمْسَكَ أَمْسَكْنا»(1)



هنگامى كه به آسمان سير داده شدم، وارد بهشت شده در آنجا ديدم ملائكه مشغول ساختن كاخ هستند و خشتهاى طلا و نقره را روى هم مىنهند و گاه از كار مىايستند. به آنها گفتم: چرا گاهى مشغول كار ساختيد و گاه دست مىكشيد؟ گفتند: منتظريم تا مواد و مصالح به ما برسد، گفتم : مواد شما چيست؟ گفتند: ذكر «سبحان اللّه» و «الحمدللّه» و «لاالهالااللّه» و «اللّهاكبر» كه بر زبان مؤمن جارى مىگردد، چون او اين اذكار را بگويد به كار مشغول مىشويم و چون از ذكر باز ايستد، دست مىكشيم.


با نعمتها و لذتهاى آخرت و بيان تفاوت و فاصله زياد بين آنها باعث مىگردد كه هر كس، در حد ظرفيت و توان ذهنى خويش، به خردى و كوچكى خود و جهانى كه در آن مىزيد در برابر عالم آخرت پىببرد نيز كوچكى نظام آفرينش را در برابر آفريدگار درك كند. نتيجه ديگر اين مقايسه و سنجش، گريز از تكبر و خودبينىّ و تواضع و فروتنى در برابر حق است. اگر در دنيا از نعمتى بهرهمند گشت، به خود نبالد و اگر از نعمتى محروم گشت، آرزويش را نكند؛ چون همه نعمتهاى دنيا به قدر يك سيب بهشتى ارزش ندارد. بنابراين اين عالم جاى دلبستن نيست. بايد به بركت راهنمايىهاى انبياء و اولياى خداوند به عظمت قيامت و آفريدگار آن پىببريم و با شناخت موقعيت خود سعى كنيم گرفتار غرور، عجب، خودپسندى و بزرگبينى نشويم.

[yasaman2001]

بسیار عالی بود لذت بردم

[Ar.chly]

نمی دونم چی بگم
وقتی که دستی دستی دارم اون دنیامو نابود می کنم

[نويد]

فوق العاده بود


ان شا ءا... خداخودش کمکون کنه بتونیم جلوش سربلند بشیم