پهلوگرفتن [color=#ff0000]سینم[/color] ای ایران درساحل‏ کن

[v.a.y]

روزنامه ایران:

جوایز سینم ای ایران درتاریخ جشنواره فیلم کن فرانسه

جایزه شورای عالی تکنیک و بهترین فیلم برای جوانان به فیلم «طلوع فجر» ساخته احمد فاروقی قاجار – سال 1343

جایزه بزرگ جشنواره سینم ا و جشنواره کن برای «انتظار» ساخته امیر نادری – 1353

جایزه روبرتو روسلینی و جایزه ترفیع و تبلیغ بخش نوعی نگاه به فیلم «زندگی و دیگر هیچ» ساخته عباس کیارستمی – 1371

جایزه دوربین طلایی و جایزه فیپرشی و جایزه کنفدراسیون سینم ای هنر و تجربه به فیلم «بادکنک سفید» – 1374

جایزه نخل طلا به فیلم «طعم گیلاس» ساخته عباس کیارستمی – 1376

جایزه هیأت داوران به «تخته سیاه» – 1379

جایزه دوربین طلایی به طور مشترک به فیلم‌های «زمانی برای مستی اسب‌ها» ساخته بهمن قبادی و «جمعه» ساخته حسن یکتاپناه – 1379

جایزه‌های فیپرشی و کنفدراسیون سینم ای هنر و تجربه به فیلم «زمانی برای مستی اسب‌ها» - 1379

جایزه کلیسای جهانی به فیلم «سفر قندهار» – 1380

جایزه بهترین فیلم از نگاه تماشاگران بخش هفته منتقدین به فیلم «زیر نور ماه» ساخته رضا میرکریمی – 1380

جایزه فرانسوا شالیه به بهمن قبادی برای «آوازهای سرزمین مادری‌ام»- 1381

جایزه هیأت داوران و کلیسای جهانی به «پنج عصر» – 1382

جایزه هیأت داوری نوعی نگاه به «طلای سرخ» – 1382

جایزه نگاه جوان بخش نوعی نگاه به «خواب تلخ» ساخته محسن امیریوسفی و ویژه هیأت داوران دوربین طلایی به خواب تلخ – 1383

جایزه بخش ویژه نوعی نگاه برای «کسی از گربه‌های ایرونی خبر نداره» ساخته بهمن قبادی در سال 1388 و جایزه فرانسوا شالیه برای همین فیلم.

جایزه کلیسای جهانی جشنواره به «گذشته» ساخته اصغر فرهادی- 1392

٭ فیلم «کسی از گربه‌های ایرونی خبر نداره» بدون مجوز دولتی ساخته شد و هرگز در ایران به نمایش درنیامد. «گذشته» هم محصول فرانسه بود.

این روزها در محافل سینم ایی نام «جشنواره فیلم کن» بسیار شنیده می‌شود، بخصوص آنکه اعلام شده «لیلا حاتمی» بازیگر ایرانی یکی از اعضای هیأت داوران بخش اصلی خواهد بود و عباس کیارستمی فیلمساز مشهور کشورمان ریاست هیأت داوران بخش سینه فونداسیون کن را برعهده خواهد داشت.

احتمالاً برای بسیاری از خوانندگان این سطور شنیدن نام کن؛ عباس کیارستمی را یادآوری کند. این موضوع چندان هم غریب نیست چرا که او تنها فیلمساز ایرانی است که نخل طلای این جشنواره را به ایران آورده و بارها در این رویداد حضور داشته است، اما واقعیت آن است که سابقه حضور سینم ای ایران نه به جایزه «طعم گیلاس» بلکه به 50 سال پیش بازمی‌گردد که یک اثر کوتاه ایرانی (طلوع فجر ساخته احمد فاروقی قاجار) در این جشنواره شرکت کرد و جایزه شورای عالی تکنیک و بهترین فیلم جوانان را به دست آورد.

با همه این تفاسیر نمی‌توان انکار کرد که پس از حضور کیارستمی با «زندگی و دیگر هیچ» عملاً سینم ای ایران به پای ثابت جدول برنامه‌های کن مبدل شد و سینم اگران ایرانی بارها روی فرش قرمز آن رژه رفتند. به تعبیر دیگر آثار ایرانی در اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80 بیشترین حضور را در بخش‌های مختلف داشتند و جوایز زیادی هم دریافت کردند. اما این ماجرا در سال‌های اخیر رنگ باخته و مدیران کن فیلم‌ها زیادی از سبد سینم ای ایران انتخاب نکرده اند. بالطبع درخشش سینم اگران هم کمرنگ‌تر شده و نوار موفقیت‌های ما از سال 88 قطع شده است.

در آستانه برگزاری شصت و هفتمین دوره جشنواره کن (24 اردیبهشت تا 4 خردادماه) به این موضوع پرداخته‌ایم که دلیل سیر نزولی حضور سینم ای ایران در این جشنواره و حتی در دیگر جشنواره‌های درجه «آ» چیست؟

کن به مثابه جام جهانی

ممکن است بسیاری از علاقه‌مندان سینم ا از خود بپرسند؛ آیا حضور در کن اهمیت زیادی دارد؛ یا این رویداد چه تفاوتی مثلاً با جشنواره دیگری در شیکاگو یا دیگر مناطق دنیا دارد؟ پاسخ این است که جشنواره فیلم کن درصدر رویدادهای مهم سینم ای جهان قرار دارد و حتی از اسکار هم معتبرتر است. کن نخستین جشنواره مهم دنیاست و پس ازآن ونیز و برلین به موازات هم دومین رقابت و گردهمایی مهم سینم ای جهان به شمار می‌آیند. به معنای ساده‌تر جشنواره کن معادل جام جهانی فوتبال بوده و حضور در آن آرزوی هر فیلمساز – یا بیشتر آن‌ها – است. هر چند در جامعه ما عامه مردم درک و تلقی کاملی از چنین جشنواره‌ای ندارند، اما در نزد اهالی سینم ا کن را می‌توان «دروازه جشنواره‌ها» دانست، چرا که با موفقیت – و حتی حضور – یک فیلم درهای پخش جهانی برای آن اثر و توجه جشنواره‌های دیگر به سازنده‌اش گشوده می‌شود.

در هر دوره از جشنواره تنها حدود 20 فیلم برای بخش اصلی و حدود 30 تا 40 فیلم در بخش‌های دیگر (نوعی نگاه – هفته منتقدان – دو هفته کارگردانان) پذیرفته می‌شود که این آثار از میان حدود هزاران اثر تولید شده درجهان و هزار اثر ارائه شده انتخاب می‌شوند. مثلاً از سینم ای ایران هر ساله حدود 20 تا 50 فیلم متقاضی حضور در این جشنواره هستند. (امسال 40 فیلم به طرق مختلف به کن ارسال شدند، اما هیچ یک مورد توجه انتخاب‌کنندگان قرار نگرفتند.)

حضور کمرنگ‌تر

سینم ای ایران در سال‌های پیش از انقلاب در جشنواره کن شرکت داشته اما این حضورها چندان تأثیرگذار نبوده، هر چند که در میدان تک‌تازی فیلمفارسی اتفاق ارزشمندی به شمار می‌آید و قابل تقدیر است. اما در سال‌های پس از انقلاب این مسیر را خسرو سینایی با «در کوچه‌های عشق» در سال 70 باز کرد، اما بدون شک «زندگی و دیگر هیچ» کیارستمی بود که در سال 71 کشف سینم ای ایران را نوید می‌داد و به تدریج تا پایان دهه 70 مجموعاً بیش از 14 اثر در دوره‌ها و بخش‌های مختلف به رقابت با دیگر آثار پرداختند. این فرآیند در دهه 80 با بیش از 20 فیلم کوتاه و بلند ادامه یافت، اما به ناگاه از سال 88 متوقف شد و تعداد جوایز و موفقیت‌های ما نیز رو به نزول گذاشت.

در واقع پس از حضور فیلم «کسی از گربه‌های ایرونی خبر نداره» اساساً فیلم بلندی که محصول سینم ای ایران باشد در بخش های مختلف پذیرفته نشد و تنها دو سه فیلم – که اصطلاحاً به آن‌ها تولید زیرزمینی یا بدون مجوز می‌گویند – در بخش‌های غیر اصلی به نمایش درآمدند.

جشنواره کن «جدایی نادر از سیمین» را نپذیرفت و پس از موفقیت فیلم تأثیرگذار اصغر فرهادی در برلین، شاید فرانسوی‌ها متقاعد شدند او را به ساخت «گذشته» در فرانسه ترغیب کنند. این اثر هم به عنوان محصول غیرایرانی در کن به رقابت پرداخت و فیلم‌های آخر عباس کیارستمی هم شامل «کپی برابر اصل» و «مثل یک عاشق» از کشورهای سرمایه‌گذار در این رقابت بزرگ شرکت کرد.

کن نشد، جشنواره‌ای دیگر!

فستیوال‌های بزرگ یک قانون مهم دارند که می‌گوید؛ فیلم بخش مسابقه اصلی باید برای اولین بار در آن به روی پرده برود. بنابراین بسیاری از فیلمسازان ترجیح می‌دهند بخت خود را ابتدا در کن و سپس در جشنواره‌های درجه اول دیگر مثل ونیز، برلین، مسکو، شانگهای، نانت، کارلو وی واری، لوکارنو و ... محک بزنند. بسیاری نیز جشنواره‌های دیگر را مقبول‌تر می‌دانند و از نگاه هنری خاص فرانسوی‌ها فراری‌اند.

در همین باره می‌توان گفت سال گذشته ما فیلمی در کن نداشتیم، اما «عصبانی نیستم» کار رضا درمیشیان در برلین و «ماهی و گربه» ساخته شهرام مکری در ونیز حضور داشتند، تعدادی از فیلم‌های دیگر نیز در رویدادهای دیگر شرکت کردند، یقیناً مهمترین جایزه سال گذشته موفقیت «ماهی و گربه» در بخش افق‌های ونیز و البته چند جشنواره دیگر بود. اما در سال‌های پیش‌تر پرچم ما در دست فرهادی بوده که با «جدایی نادر از سیمین» بیش از 50 جایزه ریز و درشت را به دست آورد و اسکار را هم برای نخستین بار دریافت کرد. (بد نیست اشاره کنم که اسکار و گلدن گلاب جشنواره نبوده و یک روش رأی‌گیری از اعضای آکادمی دارند و بیشتر به خاطر تأثیر تبلیغاتی آن مشهور هستند.) اما اگر فیلم ماقبل آخر فرهادی را فاکتور بگیریم، اساساً در چند سال گذشته حضور سینم ای ایران گرچه نسبتاً بد نبوده، اما از موفقیت‌های چندانی برخوردار نبوده است.

اهالی فن چه نظری دارند؟

برای آنکه به قضاوت دقیق‌تری دست پیدا کنیم، به سراغ بعضی از سینم اگران و شرکت‌کنندگان دوره‌های گذشته کن، رفتم تا در همین باره نظرشان را بدانیم.

ابوالفضل جلیلی کارگردان مشهور ایرانی – که فیلم‌هایش در آن سوی مرزها بیش از وطنش شناخته شده و به نمایش درآمده‌اند – در باره کمرنگ شدن حضور سینم ای ایران در کن و جشنواره‌های دیگر به ما می‌گوید: «این مسأله دلایل مختلفی دارد. اما در نهایت یک مشکل اصلی دارد که به مدیران فرهنگی کشور بازمی گردد. به طور ساده تر می‌شود گفت موضوع جشنواره‌ها را ما با دست پس می زنیم و با پا پیش می‌کشیم. در واقع پس از این همه سال هنوز نمی‌دانیم که حضور بین‌المللی برای سینم ای ایران خوب است یا نه؟ اما اگر نظر خودم را بخواهید می‌گویم حضور در جشنواره‌ها برای ما خوب و مفید است. برای آنکه ما مدعی هستیم که تفکر انقلابی ما یک تفکر جهانی است، پس برای ترویج چنین تفکری لازم است حضور جهانی داشته باشیم. به نظرم حضور مداوم ما در جشنواره‌های جهانی بزرگترین تبلیغ برای انقلاب اسلامی است.»این کارگردان که بارها در جشنواره کن حضور داشته درخصوص روند نزولی حضور سینم ای ایران در محافل جهانی و بخصوص کن تأکید می‌کند: «چند سالی بود که دراینجا عنان کار به دست کسانی افتاد که با این حوزه مخالف بودند و باعث شدند فیلمسازان دگراندیش ما بیکار بمانند. در نتیجه آثار شاخصی به جشنواره‌ها ارائه نشد، از طرف دیگر فیلمسازان جوان هم که الگویی جز تقلیدی از شیوه‌های قبلی نداشتند دچار تکرار شدند. در حالی که دنیا طالب حرف نو و جدید است.»او که ده‌ها جایزه از جمله جایزه ونیز، نانت، لوکارنو و رم را درکارنامه دارد، اضافه می‌کند: «در این سال‌ها خیلی از مدیران جشنواره با خود ما تماس می‌گرفتند و درباره فیلم‌های جدیدمان می‌پرسیدند، یعنی حیثیت ملی ما در این مدت به حیثیت فردی تبدیل شده بود. اما امیدوارم در دولت کنونی مسئولان فرهنگی سینم ا را در داخل و خارج از کشور احیا کنند، متأسفانه بسیاری از کارگردانان یا ایران را ترک کرده‌اند یا بیکار هستند.»

امیر اسفندیاری، یکی از مدیران با سابقه بنیاد سینم ایی فارابی است که تجربه سال‌ها حضور در جشنواره کن و دیگر رویدادهای سینم ایی جهان را دارد. از او در همین باره می‌پرسیم و این سؤال را مطرح می‌کنیم که «چرا حضور سینم ای ایران در جشنواره‌های مهم مثل کن کمرنگ شده و دیگر اینکه میزان موفقیت‌های ما پایین آمده است؟»

اما او اعتقاد دارد، ما همچنان حضور پررنگی در جشنواره‌های مختلف داریم و در سال‌های گذشته هم جوایز زیادی به دست آورده‌ایم. اسفندیاری با تأکید بر اینکه توقع زیاد شده و انتظار داریم همیشه درصدر باشیم ، اضافه می‌کند: «به هر حال هر جشنواره سیاستی دارد. مثلاً کشف یک چهره با استعداد و جدید یا حمایت از سینم ای یک کشور یا منطقه. سال‌ها بود که سینم ای ایران مورد توجه مدیران جشنواره کن بوده، اما دیگر سینم ای ما برایشان آن حالت قبلی را ندارد، یعنی از مرحله کشف و حمایت گذر کرده است. در حال حاضر به سینم ای کشورهایی مثل ترکیه، رومانی، دانمارک، اندونزی و ... توجه دارند، حال آنکه بسیاری از سینم اگران مورد توجه آن‌ها از عباس کیارستمی، اصغر فرهادی یا کارگردانان دیگر ما تأثیر گرفته‌اند.»

مدیر امور بین‌الملل فارابی در ادامه می‌گوید: «در حالی که سینم اگران بسیاری از کشورها به کن آمدند و به سرعت فراموش شدند، سینم ای ایران و فیلمسازان ما سال‌هاست مورد توجه قرار دارند، مثلاً پس از دریافت نخل طلا، قبادی، مخملباف‌ها، سالور، میرکریمی، افخمی، مهرجویی، امیر یوسفی و ... در این جشواره فیلم داشتند و جایزه گرفتند.»

او تأکید می‌کند: «اگر فیلمسازی فیلم را برای جشنواره و جایزه بسازد، راه به خطا برده و در اصل باید فیلم را ابتدا برای مردم خودش بسازد و به فرهنگ، آیین‌ها، روابط انسانی و مسائل اقلیم خودش توجه کند. به این ترتیب مدیران جشنواره‌ها هم فیلم را مورد توجه قرار خواهند داد. اما مشکل دیگری هم در این میان است که در کشور ما سرمایه‌گذاری اصولی روی سینم ا انجام نشده و کافی است آن را با سرمایه‌گذاری روی فوتبال مقایسه کنید. با این حال سینم ای ایران همچنان مورد توجه جشنواره‌های جهان می‌تواند باشد و بخصوص در عرصه سینم ای کودک می‌تواند حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشد، چرا که همین سینم ای کودک بوده که توجه جهانی را به سینم ای ما جلب کرده است. از سوی دیگر جهان به لحاظ تولیدات خوب سینم ای کودک در مضیقه است، مثلاً در هند که سالانه حدود 1000 فیلم ساخته می‌شود از فیلم‌های کودک ما استقبال می‌کنند.»

اسفندیاری در خاتمه حضور لیلا حاتمی و عباس کیارستمی را به عنوان داوران جشنواره کن 2014 اتفاق مهمی دانسته و آن را همچون حضور آثار ایرانی در بخش مسابقه باارزش بیان می‌کند.

غلامرضا موسوی، تهیه‌کننده سینم ا که تجربه 21 دوره حضور در جشنواره کن را دارد، درباره موضوع مورد نظر ما می‌گوید: «یکی از دلایل اصلی کم‌رنگ شدن حضور آثار سینم ای ایران در بخش‌های مختلف به نگاه «تی‌یره فرمو» بازمی‌گردد و به نظر می‌رسد با سینم ای ایران دچار مشکل شده است. شما می‌بینید که آثار ما در فستیوال‌های دیگر مثل برلین و ونیز حضور پیدا می‌کنند و حتی جایزه هم می‌گیرند، اما ظاهراً مدیر جشنواره کن با سینم ای ایران برخورد منطقی ندارد. حالا اگر از انتخاب دو داور ایرانی امسال بگذریم می‌بینید که از میان 30 تا 40 فیلم ایرانی حتی یک فیلم را انتخاب نکرده‌اند در حالی که حداقل چند فیلم ما شرایط لازم را برای نمایش در کن داشتند. شخصاً سال گذشته فیلم‌هایی را در بخش‌های مختلف دیدم که بسیاری از فیلم‌های جشنواره فجر سی و دوم از آن‌ها یک سر و گردن بالاتر قرار می‌گیرند. من امیدوارم با پایان دوره خدمت ایشان سینم ای ایران فارغ از جایزه حداقل در جشنواره فیلم‌هایی داشته باشد.»

موسوی تأکید می‌کند: «ممکن است در این سال‌ها فیلم‌های قوی و عالی کمتر ساخته باشیم، اما بسیاری از همین آثار می‌توانستند در بخش‌های نوعی نگاه، هفته منتقدان و دو هفته کارگردانان به نمایش درآیند.»

اما محمد حقیقت، کارگردان ایرانی مقیم فرانسه درباره حضور سینم ای ایران در کن نظر دیگری دارد، او می‌گوید: «در هر سال یا هر دوره از جشنواره کن موجی پدید می‌آید که روی سینم ای یک کشور یا منطقه تمرکز می‌کند. در دوره امریکا، در دوره‌ای دیگر آسیا یا اروپای شرقی و... این موضوع دلیل خاصی ندارد و معنی‌اش این نیست که با ایران یا سینم ای ایران خوب نیستند. دلیل سیاسی هم ندارد.»

حقیقت که در ماجرای انتخاب و معرفی فیلم‌های ایرانی نقش داشته درباره ملاک‌ها و معیارهای انتخاب فیلم‌های این جشنواره و این‌که آیا فیلم‌های ایرانی این ملاک‌ها را دارا بوده‌اند یا نه؟ پاسخ می‌دهد: «واقعاً متر و معیار مشخصی نمی‌توان برای یک اثر هنری و خصوصاً یک فیلم ارائه کرد. مثل یک تابلوی هنری است که ممکن است از نظر ما بی‌ارزش باشد، اما از نظر یک نفر دیگر شاهکار تلقی شود. سینم ا مثل دوومیدانی نیست که قواعد مشخصی در آن بتوان تعیین کرد. اما مشکل سینم ای ایران این است که تصور می‌کند جهان را فتح کرده است.

به نظر من سینم اگران ایرانی در این سال‌ها فیلم‌های خوبی ساخته‌اند اما ممکن است با سلیقه کن نزدیک نباشد و با نظر مدیران برلین نزدیک باشد. من فکر می‌کنم سینم اگران ایرانی در جریان سینم ای جدید جهان قرار ندارند و به دنبال ایده‌ها و سوژه‌های جدید نمی‌روند. مثلاً کلوزآپ کیارستمی را می‌توان بارها و بارها تماشا کرد و همین الآن اگر ساخته شده باشد مدیران کن آن را قبول می‌کنند، چون موضوع بکری دارد و ساختارش خلاقانه است.»حقیقت با اشاره به این‌که امسال حدود 30 تا 40 فیلم به جشنواره رسیده که بیشتر آن‌ها را دیده است، درخصوص دلایل عدم توجه به این آثار نیز به ما گفت:‌«جز یکی دو مورد که تا مرز انتخاب شدن پیش آمدند، تقریباً بقیه آثار دنباله‌روی اصغر فرهادی بودند. در حالی که خود فرهادی هست و می‌تواند نسخه بهتری بسازد، پس باید سینم اگران به استعداد و توانایی و خلاقیت خودشان تکیه کنند.>

به امید سال‌های بهتر

در این نکته شکی نیست که خلق یک اثر هنری شرایط، امکانات و زمینه هموار نیاز دارد. اما سینم اگران نیز به عنوان بزرگترین عامل مؤثر در خلق یک فیلم ماندگار نقش تعیین‌کننده‌ای دارند. پس در میان این دو فضا بهترین راه حل برای ارتقای آثار سینم ای ایران ایجاد بسترهای لازم برای فعالیت سینم اگران خواهد بود. شاید با بها دادن به کارگردان‌های کنار مانده، حمایت از استعدادهای جدید و مهربانی با سینم اگران فعال بتوان مسیر درستی را برای تولید آثار بهتر مهیا کرد. برای آنکه به شناخت درستی از آثار ایرانی برسیم باید به کارنامه سینم ای ایران در سال‌های اخیر نگاهی بیندازیم ، بهتر است کلاهمان را قاضی کنیم و ببینیم واقعاً جز فیلم ماقبل آخر اصغر فرهادی و چند فیلم با رویکرد هنری چه اثری در معیارهای توأمان هنری و جهانی در سینم ای ایران تولید شده است؟

حضور سینم ای ایران درتاریخ جشنواره فیلم کن فرانسه

کوروش کبیر (ساخته مصطفی فرزانه) - بخش مسابقه فیلم‌های کوتاه- سال 1340

طلوع ‌فجر (احمد فاروقی‌ قاجار) - بخش مسابقه فیلم‌های کوتاه – 1342

شب قوزی (فرخ‌ غفاری) - بخش هفته منتقدین- 1343

گاو (داریوش مهرجویی)- بخش 15 روز کارگردان‌ها – 1350

پستچی (داریوش مهرجویی) - بخش 15 روز کارگردان‌ها – 1351

شهرخاکستری (انیمیشن/ ساخته فرشید مثقالی) - بخش 15 روز کارگردان‌ها 1352

انتظار ( امیر نادری ) - 1353

شازده احتجاب (بهمن فرمان‌آرا) - بخش 15 روز کارگردان‌ها- 1354

تداعی (انیمیشن/ نورالدین زرین‌کلک)- بخش 15 روز کارگردان‌ها- 1354

سایه‌های بلندباد (بهمن فرمان‌آرا)- بخش هفته منتقدین – 1358

چریکه تارا (بهرام بیضایی)- بخش نوعی نگاه – سال 1359

نظم (سهراب شهیدثالث/ محصول آلمان)- بخش 15 روز کارگردان‌ها - 1359

در کوچه‌های عشق (خسرو سینایی)- بخش نوعی نگاه – 1370

قلب (سعید مجاوری)- بخش مسابقه فیلم‌های کوتاه – 1371

زندگی و دیگر هیچ (عباس کیارستمی)- بخش نوعی نگاه – 1371

بدوک (مجید مجیدی)- بخش 15 روز کارگردانان – 1371

زیر درختان زیتون (عباس کیارستمی)- مسابقه اصلی- 1372

زینت (ابراهیم مختاری)- هفته منتقدین- 1372

نوبت عاشقی و سلام سینم ا- بخش نوعی نگاه – 1374

بادکنک سفید- بخش 15 روز کارگردان‌ها- 1374

گبه- بخش نوعی نگاه- 1375

طعم گیلاس (عباس کیارستمی)– بخش اصلی - 1376

سیب- بخش نوعی نگاه – 1377

گناه اول (فهیمه سرخابی)- بخش سینه فونداسیون – 1377

قصه‌های کیش (ناصر تقوایی/ ابوالفضل جلیلی)– اصلی- 1377

دایره (محمد شیروانی)- بخش هفته منتقدین – 1377

تخته سیاه- بخش مسابقه – 1379

زمانی برای مستی اسب‌ها (بهمن قبادی)- بخش 15 روز کارگردان‌ها – 1379

جمعه (حسن یکتاپناه)- بخش نوعی نگاه – 1379

سفر قندهار- بخش مسابقه – 1380

آ.ب. آفریقا (عباس کیارستمی)- بخش خارج از مسابقه- 1380

زیر نور ماه (رضا میرکریمی)– بخش هفته منتقدین - 1380

بومی و بیگانه (علی‌محمد قاسمی) – بخش هفته منتقدین - 1380

ده (عباس کیارستمی)- بخش مسابقه- 1381

بمانی (داریوش مهرجویی)- بخش نوعی نگاه- 1381

آوازهای سرزمین مادری‌ام (بهمن قبادی)- بخش نوعی نگاه- 1381

چت (شادمهر راستین) و گیوتین (بهرام عظیم‌پور) - بخش 15 روز کارگردان‌ها- 1381

پنج عصر - بخش مسابقه – 1382

طلای سرخ - بخش نوعی نگاه - 1382

نفس عمیق (پرویز شهبازی)- بخش 15 روز کارگردان‌ها - 1382

دو فرشته (محمد حقیقت)- بخش هفته منتقدین - 1382

پنج و 10 روی 10 (عباس کیارستمی)- بخش اصلی – 1383

خواب تلخ (محسن امیریوسفی)- بخش 15 روز کارگردان‌ها - 1383

گاوخونی (بهروز افخمی)- بخش 15 روز کارگردان‌ها - 1383

یک شب (نیکی کریمی)- بخش نوعی نگاه – 1384

جزیره آهنی (محمد رسول‌اف)- بخش 15 روز کارگردان‌ها – 1384

گریه‌ها (کوتاه/ عباس کیارستمی)– مجموعه‌ شصتمین دوره‌ جشنواره کن-1386

ترانه تنهایی تهران (سامان سالور)- بخش 15 روز کارگردان‌ها– 1387

کسی از گربه‌های ایرونی خبر نداره (بهمن قبادی)- بخش نوعی نگاه – 1388

دوئت (نوید دانش)– بخش سینه فونداسیون – 1392

بیشتر از 2 ساعت (علی اصغری)– بخش سینه فونداسیون – 1392

٭ لازم به یادآوری است که در سال‌های‌ 89، 91 و 92 به ترتیب فیلم‌های «کپی برابر اصل» ساخته عباس کیارستمی، «مثل یک عاشق» به کارگردانی عباس کیارستمی و «گذشته» ساخته اصغر فرهادی به عنوان محصولات غیرایرانی در جشنواره کن شرکت داشته‌اند. همچنین در سال 90 دو فیلم «این فیلم نیست» ساخته مشترک جعفر پناهی و مجتبی میرطهماسب و «به امید دیدار» ساخته محمد رسول‌اف بدون مجوز دولتی ساخته شده و توسط خود سازندگان به کن ارسال شد که هر دو در بخش نوعی نگاه به نمایش درآمدند.