دفتــر شعــر | مهــسا رهنما

[.M!!NoO.]

پرنده از پرواز چه می فهمد
وقتی چشم هایت را
رو به آسمان بسته ای

[.M!!NoO.]

وقتی دندانهایت متحد شدهاند تا
با اونیفورم سپید
لبخند تو را پشتیبانی کنند
باید عینک آفتابی را
به زمین انداخت و بیسلاح
شربت شهادت را
از دهانت سر کشید

[.M!!NoO.]

برای نوشتنت
لالترین دستها را دارم
برای شنیدنت
کورترین چشمها
و برای داشتنت...

کاش نمرده بودم.

[.M!!NoO.]

باید لباس هایم را جمع کنم
روزی از کالبد شعرهای تو خواهم رفت
خواستنت را
دکمه دکمه از دلم خواهم گشود
و تن به خاک خواهم فروخت...
...
لباسهای مرا
از تن واژههایت بیرون بیار
باران را ببار
چمدان لبخند را ببند و با بوسهای
بدرقهام کن

روزی از شعرهای تو خواهم رفت
و پرواز را از تمام پنجرهها خواهم گرفت

[.M!!NoO.]

تو مسیحی با معجزهی آغوش
با تنت بنویس خانه
از بوسه برایم صلیبی بساز
و جهانم را
در حصار دستانی خلاصه کن
که نامش امنیت است

[.M!!NoO.]

صبح پنجشنبهای بیدار میشوی
پنجره را باز میکنی
و مرا که در تمامی شهر پیچیدهام
درون سینه ات مییابی
چمدان لبخند به دست
به قصد قلب تو آمدهام تا
نماز باران بخوانم
...
صبح پنجشنبهای ابری
نفسم زندگی را
در اشکهای تو میدمد
باران از زمین به آسمان میبارد
حوض خانه تنهاییِ ماه را
قاب میگیرد
وو پنجرهها
رو به پرواز تمام ماهیها باز خواهد شد