زندگینامه میخائیل برمن

[fatemeh . R]

برمن و «درگیری منفعلانه با مخاطب»طراحیهای کوچک میخائیل برمن بلژیکی ـ دوشادوش پرترههای پیچیده روانشناسانه، محتوای مبهم و تاریکی نقاشیهای رنگ روغناش ـ کششی آرام اما پیگیر را به همراه دارد سایز کوچک و پالت خنثی در این آثار ما را اغواگرانه به دیداری خودمانی دعوت میکند؛ کنار هم آمدن منابع تاریخی نامعلوم ما را درون زمانی نامعلوم میکشد. «برمن» این منابع را از تنوع وسیعی از روزنامهها، کتابها و آرشیوهای عکس که بسیاریشان در نیمه اول قرن ۲۰ چاپ شدهاند دستچین میکند. وی این منابع را ـ با زوم کردن روی جزئیاتشان، یکجا آوردن بخشهایی از چندین عکس در یک اثر یا کنار هم آوردن اُبژههای بهکار رفته، در مقیاسهای متفاوت قابل توجه - از زمینه اصلی به اثرش منتقل میکند. در این آثار شخصیتها در یک دنیای تیره، ناخوانده و نامشخص رها شدهاند؛ جایی که بهطور غمانگیزی به نمایش آئینهایی عجیب میپردازند. بدنهای معیوب و سوراخ شده، موتیفی است که بارها در آثارش رخ میدهد همانگونه که مدلها و قسمتهای معماری، ماسکها، روپوشها و خدمتکاران. اگر چه بازیگران اصلی «برمن» بیتفاوت به مشغلهها و سرنوشتشان دوباره و دوباره حاضر میشوند، درد و آرامش آنها در کار وی نفوذ میکند. بدین معنی که هنرمند اتمسفر افسرده را با تفسیری کنایهآمیز سوراخ میکند (در طراحیهای اخیر شخصیتها به شکل طنزآمیزی صحنه را در مرکز تصاویر روایت میکنند.) تصاویری که به شکلی عامدانه بیسر و ته هستند. همانگونه که منتقدی مینویسد. «کارهای برمن با گرایشی سورئالیستی به منظور طفره رفتن از یک کل منطقی اشباع شدهاند.» استفاده ترکیبات متنوع، گرافیت، آبرنگ و مرکب سفید، گاهی با رد قلمی از قهوه یا اشارههایی از گواش و رنگ روغن کامل شده، «برمن» در فاصلهای طولانی روی هر طراحی کار میکند و اغلب دوباره به کاری برمیگردد که برای سالهای طولانی کنار گذاشته است. هر قطعه یک ضمیر مشخص در خود دارد، چنانچه بدنها در فضای تیره محو میشوند. یا ساختمانها و زمینه فقط با یک حرکت سریع مداد طرح میشوند. اما دنیای رویایی «برمن» موقتی است: چنانچه به نظر میرسد هر لحظه آماده تغییر و فرو ریختن است. در کارهای ترکیب مواد اخیرش (که در آنها از تکه پارههای جلد کتاب، پاکت نامهها یا دیگر اشیاء روزمره استفاده کرد.) مسیری بیش از پیش قرار دادی را ارائه داده است با این همه مواد به کار رفته ـ لکههای کوچک کاغذ و مقواهای نازک لکهدار با نوشتههای هنرمند به خودش- هنوز یک احساس تاریخی جدای از محتوای طراحیها به دست میدهد. طراحیهایی که اغلب آنها نیز بر لبهای از فروپاشی به نظر میرسند، اما چیزی که هست این که عدم قطعیت در کل طراحیهای «برمن» ریشه دوانده است. بیمکانی و بیزمانی عنصر ثابت این آثار است، هر گونه جستجو برای یافتن رخنههای روایت مسدود است. فیگورها اغلب در فضایی کمنور محو شدهاند یا پشت به تصویرند. چنانچه در اثر conducinator۲۰۰۲. در مصاحبهها او همواره بر فرسودگیش با انفعال به معنای فقدان تفکر انتقادی جامعه مدرن صحه میگذارد. بدین ترتیب با نمایش بیتفاوتی و بیرون راندن احساس و بوسیله محول کردن تفسیر هنرش بر عهده خود مخاطب، شاید «برمن» میتواند به عنوان مشوق حرکت، درگیری و بهطور ایدهآل تغییر دیده شود.