شعر سنگ مزار مشاهیر

[حامی]

شعر سنگ مزار منوچهر حامدی : بزرگ بود
و از اهالی امروز بود
و با تمام افق های باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید .

طلوع ۴/۷/۱۳۱۸
غروب ۲/ ۱



سیم آسا ازین صحرا گذشتیم

سبک رفتار و بی پروا گذشتیم

به پای کوشش از دیروز و امروز

گذر کردیم و از فردا گذشتیم

کنون در کوی نا پیدا خرامییم

چو ا ز این صورت پیدا گذشتیم

رشید از ما مجو نام و نشانی

که از سر منزل عنقا گذشتیم

لا ای رهگذر، کز راه یاری
قدم بر تربت ما می‌گذاری

در اینجا، شاعری غمناک خفته است
رهی در سینه ‌ ی این خاک خفته است




فروزان آتشي در سينه خاك

فروخفته چو كل با سينه چاك
بزن آبي بر اين آتش خدا را
بنه مرهم ز اشكي داغ ما را
كه از روشندلي چون روز بوديم
به شبها شمع بزم افروز بوديم

چراغ شام تاري نيست ما را

كنون شمع مزاري نيست ما را



ه روز مــرگ چــو تــابـوت مــن روان باشـد
گمان مبر که مرا درد این جهان باشد

برای من مـگـری و مـگـو دریـــــغ دریــــــغ
بدوغ دیو در افتـــی دریــــــغ آن باشد

جنازه ام چو بـبـیـنـــــی مگو فــراق فــراق
مرا وصـــــال و ملاقات آن زمان باشد

مرا به گـــور ســــــپاری مـگــو وداع وداع
که گور پرده ی جمعیــــت جنان باشد

کدام دانه فرو رفـــــــت در زمین که نرســت
چرا به دانه ی انسانیت این گمان باشد

دهان چو بستی ازین سوی . آن طرف بگشای
که های هوی تو در جو لامکان باشد

خورشید جاودانه می درخشد بر مدار خویش
ماییم که پا جای پای خود مینهیم و غروب میکنیم هر پسین

از حسین پناهی

[varesh]

شعر اولی شعری بود که سهراب سپهری برای دکتر شریعتی گفته بودن
روحشون شاد