معماری موزه هولوکاست | اورشلیم

[~ MoOn ~]

موزه تاریخ هولوکاست مهمترین قسمت از پروژه ای به مساحت 75000 متر مربع است که در دامنه های سر سبز تپه ای مشرف به شهر اورشلیم جانمایی شده است.

مراحل ساخت و اجرای این پروژه در مارس 2005 میلادی پایان یافته است. این طرح توسعه 10 ساله با سرمایه گذاری 100 میلیون دلاری یهودیان در بنیاد واثم صورت گرفته است.

این مجموعه فرهنگی , آموزشی و تحقیقاتی که از آن به عنوان عظیم ترین مرکز بین المللی هولوکاست یاد می شود,یکی مهم ترین آثار موشه سفدی است. این مجموعه از چندین ساختمان مختلف و مجزا تشکیل شده است که به نحو زیبایی با توپوگرافی و شیب دامنه کوه ترکیب شده اند, این بناها در ظاهر از یکدیگر جدا می باشند و توسط پل هایی مستقیم و مسیرهای ارگانیک به یکدیگر متصل میشوند.

اما با توجه به پلان موزه در می یابیم که تمامی فضاهای اصلی موزه در زیر زمین به یکدیگر متصل و در ارتباط می باشند.

مهمترین عضو مجموعه حجم خطی است که با زاویه ای تقریبا 30 درجه نسبت به سایر بناهای مجموعه کوه را قطع کرده و قسمت هایی از آن در دل زمین مدفون می باشد. این فضا نمایشگاهی خطی با مقطعی مثلثی شکل می باشد که ورود به آن توسط پلی که از ساختمان اصلی موزه جدا می شود ممکن می باشد.در انتهای این مسیر دیوارهای آن از هم جدا شده و با خم شدن به بیرون دید به دره را ممکن می سازد.این گشودگی فرمال حجم که یادآور بال گشوده پرندگان است استعاره ای بر ادامه زندگی پس از مرگ می باشد.

گالری های این مجموعه در مجاورت این خط مستقیم در زیر زمین قرار گرفته اند و از نورگیر شیشه ای که در شکاف بام حجم در ارتفاع 18 متری قرار دارد,نور میگیرند. این گالری ها در نگاه نخست از نظر پنهانند و به مرور که مخاطبان در مسیر خطی حرکت می کنند به ترتیب تاریخ و با موضوعات مختلف نمایان می گردن د.

در نزدیکی گشودگی انتهای مسیر مفصلی است که از طریق آن می توان به فضایی با پلانی دایره شکل وارد شد. نور طبیعی این فضا دعوت کننده می نماید و مخاطبین را از طریق پلی به تاثیر گذارترین و شاخص ترین قسمت موزه راهنمایی میکند: استراکچری مخروطی به ارتفاع 10 متر که انتهای آن به سمت آسمان باز بوده و جداره های آن مملو از تصاویر قربانیان هولوکاست می باشد.تصاویری که که غالبا از افرادی ناشناخته بوده و در زیر نور طبیعی با حالتی معصومانه در کنار یکدیگر چیده شده اند. جداره های مایل حجم مخروطی که تقریبا در زمین مدفون شده است امکان دید به تمامی تصاویر را ممکن می سازد. هرچند که شمایلی کلی از مجموعه مدنظر معمار بوده و در هر صورت رویت دقیق تصاویر ممکن نمی باشد.

ساختمان اصلی که ورود به مجموعه از طریق آن ممکن می باشد, ساختمانی شفاف و شیشه ای است که در پیرامون آن رواقی توسط ستون های مایل و عریض ایجاد شده است و در زیر آن قسمت های اداری, کافی شاپ و سالن آمفی تئاتر قرار دارند.

کلیت حجم بسیار خالص و ساده بوده و بتن که مصالح اصلی ساختمان است در اکثر نقاط به صورت خام و طبیعی به کار برده شده است.

در سمت دیگری از گالری خطی آمفی تئاتر رو باز کوچکی در مجاورت حیاطی دیده میشود که عاری از هرگونه پوشش گیاهی بوده و در تراز زیرزمین قرار دارد.