۰۴-۱۰-۹۱، ۱۰:۵۱ ب.ظ
بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی به انعکاس آن در ادب پارسی، پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
مجله شبانه باشگاه خبرنگاران؛
آیه ۷۰ سوره إسراء
وَ لَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى كَثِيرٍ مِّمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلًا
و همانا که ما فرزندان آدم را گرامی داشتیم و ایشان را بر مرکب خشکی و دریا سوارکردیم و از هر طعام پاک و خوش ایشان را روزی نهادیم و بر بسیاری از آفریدگان خود فضیلتی آشکار بخشیدیم
*کدام مژده در عالم از این خوش‌تر است که به ناگاه از ژرفای عالم صدایی مقتدر و مهربان با آدمیان خطاب کند که ما شما را تاج کرامت بر سر نهادیم و بر خشکی و دریا و آسمان و زمین سلطنت دادیم.
*از هر آنچه خوب و پاک و محبوب و مطلوب است روزی کردیم و بر آفریدگان بسیار خویش برتری و فضیلتی آشکار بخشیدیم.
*مفسران صاحبدل بّر و بحر را اشاره به دو عالم جسمانی و روحانی دانسته‌اند چنانکه مولانا در مثنوی آورده است :
تو ز «کرّمنا بنی آدم» شهی تا به خشکی هم به دریا پا نهی
مر ملائک را سوی بّر راه نیست جنس حیوان هم ز بحر آگاه نیست
تو به تن حیوان، به جانی از ملک تا رَوی هم بر زمین هم بر فلک
آدمی بر خنگ کرّمنا سوار در کف درکش عنان اختیار
*فرشتگان را به عالم صورت راه نیست و حیوانات را از عالم معنا خبر نکرده اند اما آدمی پادشاه عالم صورت و معناست و بر حیوان و ملک سروری دارد.
جمع صورت با چنین معنای ژرف آن نیاید جز ز سلطان شگرف
مثنوی
مجله شبانه باشگاه خبرنگاران؛
آیه ۷۰ سوره إسراء
وَ لَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى كَثِيرٍ مِّمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلًا
و همانا که ما فرزندان آدم را گرامی داشتیم و ایشان را بر مرکب خشکی و دریا سوارکردیم و از هر طعام پاک و خوش ایشان را روزی نهادیم و بر بسیاری از آفریدگان خود فضیلتی آشکار بخشیدیم
*کدام مژده در عالم از این خوش‌تر است که به ناگاه از ژرفای عالم صدایی مقتدر و مهربان با آدمیان خطاب کند که ما شما را تاج کرامت بر سر نهادیم و بر خشکی و دریا و آسمان و زمین سلطنت دادیم.
*از هر آنچه خوب و پاک و محبوب و مطلوب است روزی کردیم و بر آفریدگان بسیار خویش برتری و فضیلتی آشکار بخشیدیم.
*مفسران صاحبدل بّر و بحر را اشاره به دو عالم جسمانی و روحانی دانسته‌اند چنانکه مولانا در مثنوی آورده است :
تو ز «کرّمنا بنی آدم» شهی تا به خشکی هم به دریا پا نهی
مر ملائک را سوی بّر راه نیست جنس حیوان هم ز بحر آگاه نیست
تو به تن حیوان، به جانی از ملک تا رَوی هم بر زمین هم بر فلک
آدمی بر خنگ کرّمنا سوار در کف درکش عنان اختیار
*فرشتگان را به عالم صورت راه نیست و حیوانات را از عالم معنا خبر نکرده اند اما آدمی پادشاه عالم صورت و معناست و بر حیوان و ملک سروری دارد.
جمع صورت با چنین معنای ژرف آن نیاید جز ز سلطان شگرف
مثنوی
بعضی آدم‌ها ناخواسته همیشه متهم‌اند!
به خاطر :
سکوت‌شان ، کاری به کار کسی نداشتن‌شان ، خلوت‌شان ،
اتاق‌شان ، استراحت‌شان ، روی پای خود ایستادن‌شان ، دوست داشتنشان !
گویی جان میدهند برای اتهام بستن و از همه بدتر این که :
زود فراموش می شود خوبی هایشان!
به خاطر :
سکوت‌شان ، کاری به کار کسی نداشتن‌شان ، خلوت‌شان ،
اتاق‌شان ، استراحت‌شان ، روی پای خود ایستادن‌شان ، دوست داشتنشان !
گویی جان میدهند برای اتهام بستن و از همه بدتر این که :
زود فراموش می شود خوبی هایشان!
