۶ مرد تاثیرگذار پرسپولیس در قهرمانی مجدد سرخ‌ها

[taranomi]

هفته نامه همشهری جوان - محمد امیرپور: فوتبال ایران بعد از حرفه ای شدن دیگر به پرسپولیس نمی ساخت. جز قهرمانی در اولین دوره و یک قهرمانی همراه افشین قطبی، عادت کرده بودیم سرخ ها را جایی در نیمه بالایی جدول ببینیم. فصل موفق برای هواداران پرسپولیس نایب قهرمانی بود و ناکامی هم زمانی یقه تیم را می گرفت که در جایگاه پنجم و ششم جدول بودند.

خاطرات پرسپولیس زلزله دهه 60 مثل رویای دم صبح بود که بعد از بیدار شدن سعی می کردیم فراموشش نکنیم. رویایی که تصویرهای کمرنگی را از او در ذهن داشتیم و جز مواقع کری خوانی کارایی دیگری نداشت اما پرسپولیس برانکو در سه فصل گذشته، تمام جاهای خالی را در ذهنمان پر کرد. دوباره فوتبال خوب دیدیم. دوباره شیفته بازیکنان شدیم، دوباره ورزشگاه آزادی را پر کردیم؛ و البته دوباره قهرمان شدیم. این بار سهل تر؛ این بار شیرین تر.

1. پروفسوری که دوستش داریم

برانکو از آن دسته مربی هایی است که همیشه می توان در نقد یا ستایش شان نوشت: مرد کروات به دنیای مربی های خدشه ناپذیر تعلق ندارد؛ آدم هایی مثل «گواردیولا» یا حتی «کارلوس کی روش» که هیچ کس نمی تواند از لحاظ فنی به آنها ایراد بگیرد. برانکو دقیقا به اندازه محسناتی که دارد، شاید گاف های قابل نقد هم داشته باشد، اینکه با وجود قهرمانی پیش از موعد در لیگ و محرومیت از پنجره نقل و انتقالات، باز هم از بازیکنان امید استفاده نکرد تا برای فصل آینده بتواند رویشان حساب باز کند. یا اصرارش روی ترکیب ثابت 11 نفره در تمام مسابقات کمی عجیب بود

برانکو ایوانکوویچ

اما با تمام این ایرادها نمی توان جانشینی برای او پیدا کرد. او در سومین فصل حضورش روی نیمکت پرسپولیس باز هم یک شاهکار خلق کرد. هیچ کس تصور نمی کرد روزی که مهدی طارمی از پرسپولیس می رود، آقای گل بعدی در سایه ایستاده باشد و بعد از خروج رامین رضاییان دو مدافع راست آماده جایش را پر کنند. این پرسپولیس بدون برانکو خیلی چیزها کم داست. پرسپولیس مرد کروات هیچ وقت درگیر لغزش های ادامه دار و بلندمدت نشد. نگاهی به «بایرن مونیخ آنچلوتی»، «چلسی کونته»، «رئال زیدان» و «آرسنال ونگر» بیندازید

که در مقاطعی از فصل با وجود بازیکنان بزرگ، دچار موسم نتایج بد شدند. برانکو اما همیشه یک نسخه آماده در جیبش داشت که باخت ها ادامه پیدا نکنند. مربی ای که از همین الان، بزرگترین دلگرمی سرخ ها برای فصل آینده است؛ فصلی که استقلال شفر را توی کورس می بیند و چندتایی از بازیکنان قرمزپوش از همین حالا ندای جدایی سر داده اند. پروفسور اما برای این معضلات هم راهی پیدا خواهد کرد.

‌

[taranomi]

2. ستاره ای متولد شد

نگاه به این روزهای راه آهن نکنید که چسبیده به انتهای جدول لیگ یک و حتی قدرت گل زدن به رقبایش را هم ندارد. آخرین نسل طلایی راه آهن این روزها ستاره های فوتبال ایران هستند؛ ستاره هایی مثل علی علیپور که بعد از جدایی شان، تیم ریشه دار جنوب شهری ها دیگر کمر راست نکرد. پسر نوزده ساله ای که وقتی به پرسپولیس آمد، هیچ کس به خودش زحمت نداد تا ببیند از کجا آمده است. یکسال روی سکوها نشست تا بالاخره در فهرست هجده نفره قرار بگیرد. تا روز دربی که سرخ ها با گل مهاجم ناشناخته شان برنده بیرون بیایند و رسانه ها سراغش بروند. از آن روز بود که علی علیپور وارد تاریخ شفاهی فوتبال ایران شد. پسری که آنقدر محجوب بود که همراه همسرش در زیرزمینی

در کرج در یک اتاق زندگی می کرد. داستان خوشبختی گاهی همین قدر کوتاه است. به اندازه 24 ساعت قبل و بعد از دربی؛ به فاصله طی کردن چند ماه که مهاجم فیزیکی سرخ ها را به ترکیب ثابت رساند. اما بین خوشبختی و ستاره شدن هم فاصله بود. سال گذشته وقتی مهاجم فیکس برانکو بود.، هم پول داشت، هم خانه ای در یکی از برج های گرانقیمت سعادت آباد. خوشبختی برای پسر قائم شهری در دسترس بود، اما هنوز ستاره نشده بود. علیپور، یکسال پیش بدترین مهاجم لیگ از لحاظ آمار گلزنی بود؛ 970 دقیقه بدون حتی یک گل زده. آقای گل فصل بعد اما از دل همین آمارهای منفی بیرون آمده؛ آقای گلی که نه حاشیه های مهدی طارمی را داشت، نه موقعیت سوزی هایش را تصور قهرمانی شاگردان برانکو در این فصل بدون گل های علیپور سخت بود.

علی علیپور

---

3. دی پرحادثه بدون بولدوزر

دی ماه پرسپولیس پرحادثه بود. تساوی برابر دو تیم قعر جدولی گسترش فولاد و نفت تهران و حذف از جام حذفی برابر نفت آبادان، سخت ترین دوران پرسپولیس برانکو در سه فصل گذشته بود. قرمزها از شروع زمستان تفاوت زیادی هم در نوع بازیشان دیده می شد. از حملات پردامنه سرخ ها روی دروازه حریف خبری نبود و کم کم پرسپولیس عادت کرد با یک مهاجم بازی کند. برانکو از دی ماه شبیه ترین حالت خودش را به سرمربی محتاطی داشت که از او در تیم ملی در ذهن داشتیم. همانقدر محتاط، دست به عصا و حسابگر. پرسپولیس از دی ماه تبدیل به تیم دیگری شد؛ کمتر گل می زد، نتایج سینوسی گرفت و تعدادی از بازیکنان مهم باشگاه دچار حاشیه هایی شدند.

پرسپولیس هجومی برانکو در یک ماه فقط چهار گل زد و نیمی از مسابقاتش را نبرد. تمام این اتفاقات به خاطر غیبت یک بازیکن در ترکیب سرخ ها بود؛ کمال کامیابی نیا که پرسپولیس بدون او تبدیل به تیم دیگری می شود. بولدوزری که وقتی در میانه زمین سرخ ها نباشد، آنها را شکننده و آسیب پذیر می کند. تا اواسط فصل کسی نگران محرومیت پرسپولیس از پنجره نقل و انتقالات تابستان نبود، اما افت بعضی بازیکنان و غیبت کمال در این ماه نگرانی ها را افزایش داد؛ افت کیفی ای که کم و بیش تا همین اواخر هم ادامه پیدا کرده و با وجود جشن قهرمانی، هواداران را نگران فصل آینده کرده است.

کمال کامیابی نیا

[taranomi]

4. درخشش بنجامین باتن

او را باید «دنی آلوز» وطنی فوتبال ایران بدانیم. چند ماه پیش بود که دنی آلوز پرافتخارترین بازیکن تاریخ دنیا شد و سیدجلال حسینی حالا تنه به رقیب برزیلی اش می زند. با اینکه فوتبالیست های زیادی در لیگ برتر حضور داشته اند که سن شان بیشتر از مدافع پرسپولیس بوده اما هیچ کدام کیفیت فنی او را نداشته اند. رضا عنایتی، مهدی رجب زاده و ابراهیم صادقی تا حوالی چهل سالگی فوتبال بازی کردند و می کنند اما هیچ کدام حضور در تیم ملی را در آن سن تجربه نکردند. سیدجلال، بنجامین باتن فوتبال ایران است؛ مدافعی که هر قدر سنش بالاتر می رود، بازیکن بهتری می شود.

مدافع گیلکی انزلی چی ها، از دومین دوره لیگ برتر بازیکن همیشه حاضر این لیگ بوده و این روزها هم آمادگی بدنی و سرعت بالایش را در سی و شش سالگی به رخ بقیه می کشد و ششمین قهرمانی اش را در لیگ برتر جشن گرفت تا به طور میانگین هر دو فصل، یک قهرمانی را در فوتبال ایران تجربه کرده باشد. سال 83 آنقدر در ترکیب ملوان درخشید که علی پروین دنبالش بفرستد، هر چند مدیران پرسپولیس به جای او به اشتباه سراغ سیدمحمد حسینی، مدافع ابومسلم رفتند و سیدجلال راهی سایپا شد

تا اولین قهرمانی اش را با تیم «ورنر لورانت» جشن بگیرد. چند سال بعد به پروژه کهکشانی های سپاها ن پیوست و همراه اصفهانی ها سه بار قهرمان ایران شد اما داستان دو قهرمانی آخر سیدجلال چیز دیگری بود؛ نام او به تمام رکوردهای دفاعی سرخ ها گره خورده است؛ هر وقت در ترکیب پرسپولیس حاضر بوده، آنها شکست ناپذیر بوده اند. پرسپولیس بدون سیدجلال چیزی کم دارد؛ مدافعی که بعید است کسی حالا حالاها به رکورد تعداد قهرمانی هایش در فوتبال ایران برسد.

سیدجلال حسینی

---

5. مورد عجیب محسن

تقریبا تمام کارشناسان و هواداران اعتقاد دارند ربیع خواه بی کیفیت ترین بازیکنی است که پرسپولیسی ها در خط هافبک دیده اند؛ بازیکن ثابتی که با همین کیفیت پایین، در هیچ مسابقه ای روی نیمکت نمی نشیند و حضور نداشتنش در یک مسابقه، تبدیل به تیتر «و اینک آخرالزمان» روزنامه ها می شود. محسن ربیع خواه احتمالا تنها هافبک دفاعی در تمام دنیاست که تکل نمی زند، کارت زرد نمی گیرد، با بازیکنان حریف درگیر نمی شود و بعید است کسی او را در لباس پرسپولیس در حال ارسال پاس رو به جلو دیده باشد.

محسن ربیع خواه همیشه خودش را در نقاط کور زمین استتار می کند تا در معرض گرفتن پاس قرار نگیرد. برای همین هم هست که در بیشتر جریان مسابقه او را در خطی موازی با مدافعان پرسپولیس می بینید. مورد عجیب محسن ربیع خواه همین است؛ او نه کمک حال خط دفاعی تیم برانکوست، نه کمک رسان حرکات هجومی است؛ بازیکنی که اگر قرار بود برایش یک پست در فوتبال تعریف کنیم، «اسکورت کننده» بهترین لقب بود.

حالا اینکه چطور بازیکن کندی مانند مانند محسن ربیع خواه که پاس های رو به عقبش روی اعصاب همه می رود و انعطاف بدنی خوبی هم ندارد، تبدیل به یکی از ارکان ثابت تیم برانکو شده، کسی نمی داند، جز مرد کروات. او مرد تاثیرگذار برانکو بود و تعداد دقایق بازی اش هم همین را می گویند؛ بازیکنی که فاصله نیمکت نشینی در مهرکام پارس و صنعت نفت آبادان تا حضور در تیم قهرمان فوتبال را ظرف چند سال طی کرد و حالا پرافتخارتر از علی کریمی، روزبه چشمی و امید ابراهیمی، همتاهای ملی پوشش در تیم ملی ایران است.

محسن ربیع خواه

[taranomi]

6. تکرار تاریخ با پسر محجوب

22 سال پیش پرسپولیس استانکو با گل بازیکن شماره 19 آن روزهای خود که محمود شافعی بود، به قهرمانی رسید و این فصل نوبت بازیکن شماره 19 برانکو بود که گل قهرمانی را بزند. هافبک محجوب سرخ ها تابستان دو سال پیش، سر و صدای زیادی برای آمدن به پرسپولیس درست کرد. همزمان با تلاش برانکو، علی منصوریان و استقلال هم تمام سعی شان را کردند تا امیری آبی پوش شود. روزی که با پرسپولیس قرارداد بست، شماره نه را پوشید اما بازگشت مهدی طارمی، کاری کرد تا پسر سر به زیر و تحصیلکرده لرستانی 19 بپوشد تا اینطور تاریخ را به صورت قرینه بعد از 22 سال تکرار کرد.

آمار وحید امیری ثابت می کند او خیلی بیشتر از چیزی که در زمین مسابقه دیده می شود، برای برانکو موثر بوده است. شش گل و پنج پاس گل آمار مهاجمی است که اگر این فصل در تیم برانکو نبود، فضاسازی نمی کرد و پاس های بی نقصی به دهانه دروازه نمی فرستاد، نه علیپور امروز با 18 گل آقای گل لیگ بود، نه پرسپولیس پیش از موعد قهرمانی اش را قطعی کرده بود. او از جنس بازیکنانی است که برای دیده شدن همه چیز دارد؛ هم تکنیک نابی دارد که سکوها را روی هوا بفرستد، هم سرعت بالایی که هیچ مدافعی به گرد پایش نرسد اما وحید امیری ترجیح می دهد

به جای دلبری کردن از هواداران و ور رفتن با توپ و کارهای اضافی، مشغول وظایف تاکتیکی اش باشد. از آن جنس آدم هایی که در فوتبال ایران اگر نگوییم نایاب، قطعا کمیاب است. در این چند سال اخیر کمتر اتفاق افتاده که برانکو و کارلوس کی روش سلیقه مشترکی در انتخاب بازیکن داشته باشند. نشانه اش هم اینکه کمال کامیابی نیا، احمدزاده، علیپور و محسن ربیع خواه! که بازیکنان موثر قهرمان لیگ بوده اند، برای حضور در تیم کی روش شانسی نداشته اند؛ اما داستان وحید امیری جداست. هیچ مربی ای در دنیا از پسری محجوب که دریبل می زند و پاس گل می دهد و ادعایی هم ندارد، بدش نمی آید.

وحید امیری