۳۰-۱۱-۹۹، ۱۱:۳۶ ق.ظ
نگاهی به سریالی که قرار بود کاراکتر اصلیاش قهرمان کشتی ایران باشد
روزنامه همدلی - علی نامجو: نمیدانم این را شنیدهاید یا نه، اما بازیگری همچون برت پیت برای بازی در فیلم باشگاه مشتزنی که سال ۱۹۹۹ ساخته شد، درصد چربی بدنش را به عددی نزدیک ۵ درصد رساند؟ میدانید این میزان چربی در بدن آدمهای عادی یعنی چه؟ یعنی مرگ. او در این فیلم اندامی برای خود ساخته بود که وقتی لباسش را درمیآورد و به میان میدان مبارزه میآمد همه از تماشایش تعجب میکردند.
پنج سال بعد یعنی سال ۲۰۰۴ او در فیلم تروآ بیست پوند به عضلات بدنش افزود تا بتواند نقش آشیل را ایفا کند. کسانی که درزمینه حرفهای در شاخههای مختلف رشته پرورش اندام فعالیت میکنند، بهخوبی متوجه میشوند افزودن نزدیک به ده کیلوگرم توده عضلانی دقیقاً چه ریاضتی میطلبد. او در فیلم سینم ایی ماجرای عجیب بنجامین باتن که سال ۲۰۰۸ اکران شد، اما با استایلی کاملاً متفاوت جلوی دوربین دیوید فینچر آمد؛ با کم کردن بیش از چهل پوند از وزنش یعنی عددی نزدیک به بیست کیلوگرم.
شاید باور اینهمه تغییرات بدنی آنهم در کمتر از یک دهه برای یک بازیگر در ذهن کسی چندان نگنجد، اما سینم ای حرفهای جهان امروز وقتی میخواهد یک مبارز را به تصویر بکشد بازیگرش را پیش از روشن شدن دوربینها به یک مبارز تبدیل میکند و وقتی قرار است در فیلمی دیگر با بازی او یک پیرمرد نحیف با فیزیک کسی در هشتادسالگی را تصویر کند، دقیقاً با بازیگرش کاری را میکند که لازم است پیرمردی هشتادساله از سر گذرانده باشد.
اینها را نوشتم برای اینکه سریال سیاوش را که بهتازگی وارد فضای نمایش خانگی شده، در یک کلمه توصیف کنم؛ افتضاح! فراموش نکردهایم که فیلم سینم ایی غلامرضا تختی در همین جا چند سال قبل با کارگردانی بهرام توکلی جلوی دوربین رفت و باور تختیاش باوجود همه نقدهایی که به آن اثر سینم ایی وجود دارد، ممکن بود. میگویید آنجا همه بازیگران نقش تختی در هر چهار دوره زندگیاش کشتیگیر بودند، خوب چهبهتر. اینجا شاید امکان ایجاد تغییرات بدنی در بازیگر، همچون آنسوی جهان برای باورپذیر کردن کاراکترش جلوی دوربین وجود نداشته باشد. بهترین راه همین است؛ بهرهگیری از کسی که واقعاً در آن رشته ورزشی فعالیت میکند. میلاد کیمرام البته هیچوقت بازیگر محبوب من نبوده، چون گمان میکنم هنوز در بیان کلمات هم مشکل دارد، اما پسری دوستداشتنی به نظر میرسد. در سیاوش، اما او کاریکاتور یک کشتیگیر در سطح شهرستان هم نشده، اما آقای کارگردان به او نقش کسی را داده که قرار است چند روز بعد در مسابقات جهانی در وزن هفتادونه کیلو یا هشتادوشش کیلوگرم با پرچم ایران روی تشک برود.
پنج سال بعد یعنی سال ۲۰۰۴ او در فیلم تروآ بیست پوند به عضلات بدنش افزود تا بتواند نقش آشیل را ایفا کند. کسانی که درزمینه حرفهای در شاخههای مختلف رشته پرورش اندام فعالیت میکنند، بهخوبی متوجه میشوند افزودن نزدیک به ده کیلوگرم توده عضلانی دقیقاً چه ریاضتی میطلبد. او در فیلم سینم ایی ماجرای عجیب بنجامین باتن که سال ۲۰۰۸ اکران شد، اما با استایلی کاملاً متفاوت جلوی دوربین دیوید فینچر آمد؛ با کم کردن بیش از چهل پوند از وزنش یعنی عددی نزدیک به بیست کیلوگرم.
شاید باور اینهمه تغییرات بدنی آنهم در کمتر از یک دهه برای یک بازیگر در ذهن کسی چندان نگنجد، اما سینم ای حرفهای جهان امروز وقتی میخواهد یک مبارز را به تصویر بکشد بازیگرش را پیش از روشن شدن دوربینها به یک مبارز تبدیل میکند و وقتی قرار است در فیلمی دیگر با بازی او یک پیرمرد نحیف با فیزیک کسی در هشتادسالگی را تصویر کند، دقیقاً با بازیگرش کاری را میکند که لازم است پیرمردی هشتادساله از سر گذرانده باشد.
اینها را نوشتم برای اینکه سریال سیاوش را که بهتازگی وارد فضای نمایش خانگی شده، در یک کلمه توصیف کنم؛ افتضاح! فراموش نکردهایم که فیلم سینم ایی غلامرضا تختی در همین جا چند سال قبل با کارگردانی بهرام توکلی جلوی دوربین رفت و باور تختیاش باوجود همه نقدهایی که به آن اثر سینم ایی وجود دارد، ممکن بود. میگویید آنجا همه بازیگران نقش تختی در هر چهار دوره زندگیاش کشتیگیر بودند، خوب چهبهتر. اینجا شاید امکان ایجاد تغییرات بدنی در بازیگر، همچون آنسوی جهان برای باورپذیر کردن کاراکترش جلوی دوربین وجود نداشته باشد. بهترین راه همین است؛ بهرهگیری از کسی که واقعاً در آن رشته ورزشی فعالیت میکند. میلاد کیمرام البته هیچوقت بازیگر محبوب من نبوده، چون گمان میکنم هنوز در بیان کلمات هم مشکل دارد، اما پسری دوستداشتنی به نظر میرسد. در سیاوش، اما او کاریکاتور یک کشتیگیر در سطح شهرستان هم نشده، اما آقای کارگردان به او نقش کسی را داده که قرار است چند روز بعد در مسابقات جهانی در وزن هفتادونه کیلو یا هشتادوشش کیلوگرم با پرچم ایران روی تشک برود.
از یهـ جاییـ بهـ بعدـ اگر نریـ خـــــری !