بازیگران درخشان تاریخ [color=#ff0000]سینم[/color] ا : گری کوپر

[taranomi]

کوپر بعد از اتمام قراردادش با وارنر برادرز، شرکت تهیۀ فیلم خود، بارودا پروداکشنز، را تأسیس و در 1959 سه فیلم نامعمول دربارۀ رستگاری کار کرد. در درام وسترن «درخت اعدام» به کارگردانی دلمر دیوز، نقش پزشکی مرزی را بازی می کند که یک مجرم را از زجر کش شدن نجات می دهد و بعد سعی می کند از گذشتۀ ناپاک او بهره برداری کند. او در نقش مردی با آسیب روحی که نیاز او به سلطه بر دیگران با عشق و فداکاری یک زن تغییر شکل پیدا می کند، بازی قدرتمند و باورپذیری ارائه می دهد. در فیلم ماجراجویی و تاریخی «کوردورا» ساختۀ رابرت راسن با بازی ریتا هیورث، نقش افسر ارتشی را دارد که به جرم بزدلی گناهکار شناخته می شود و وظیفۀ تحقیرآمیز معرفی سربازان برای مدال افتخار در زمان لشکرکشی به پانچو‌بی‌یا در سال 1916 به او محول می شود. با این که کوپر نقدهای مثبتی دریافت کرد، ورایتی و فیلمز این ریویو او را برای نقش بیش از حد پیر دانستند. در درام اکشن «شکستن کشتی مری دیر» به کارگردانی مایکل اندرسن و با بازی چارلتون هستن، نقش افسر بی آبرو شدۀ یک کشتی تجاری را بازی می کند که تصمیم می گیرد در کشتی باری در حال غرق شدن خود بماند تا ثابت کند که کشتی عمداً دستکاری شده و آبروی خود را باز بخرد. این فیلم نیز مانند دو فیلم قبلی نیازمند آمادگی جسمانی بالایی بود. کوپر که یک غواص آموزش دیده بود، بیشتر صحنه های زیر آب را خودش بازی کرد. جفری میرز معتقد است کوپر در هر سه فیلم به خوبی حس شرافت از دست رفته و میل به رستگاری را القا می کند.

کوپر و همسرش ورونیکا بلف در مهمانی روز عید پاک 1933 به طور رسمی به هم معرفی شدند. آنها در 15 دسامبر 1933 با هم ازدواج کردند. دختر آنها، ماریا ورونیکا، در 15 سپتامبر 1937 به دنیا آمد. کوپر و ورونیکا در 16 مه 1951 از هم جدا شدند و او خانه را ترک کرد. آنها برای دو سال زندگی ناخوشایند خانوادگی را با دخترشان گذراندند. کوپر در نوامبر 1953 به خانه برگشت و این زوج در فوریۀ 1954، رسماً با هم آشتی کردند. در 14 آوریل 1960، کوپر به خاطر شکل تهاجمی سرطان پروستات که تا رودۀ بزرگ او پیش رفته بود، عمل جراحی انجام داد. در ماه ژوئن بار دیگر برای برداشتن یک تومور بدخیم از رودۀ بزرگش جراحی شد. در دسامبر همان سال، همسرش از پزشک خانوادگیشان شنید که سرطان کوپر به ریه ها و استخوان ها رسیده و قابل جراحی نیست. آنها در این مورد چیزی به او نگفتند.

در ماه ژانویه، کوپر خانوادۀ خود را به سان ولی برد تا آخرین تعطیلاتشان را در کنار هم بگذرانند. بعد از بازگشت به لوس آنجلس، او از وضعیت خود باخبر شد. در 17 آوریل، از تلویزیون مراسم جوایز آکادمی را تماشا کرد و جیمز استوارت را دید که به نمایندگی از او اسکار افتخاری به پاس یک عمر دستاورد، سومین اسکارش، را دریافت کرد. روز بعد، روزنامه های سراسر دنیا اعلام کردند که کوپر در حال مرگ است. در روزهای بعد، پیام های قدردانی و دلگرمی فراوانی دریافت کرد، از جمله تلگراف هایی از پاپ جان بیست و سوم و ملکه الیزابت دوم، و تماسی تلفنی از جان اف. کندی رئیس جمهور وقت آمریکا.

کوپر در آخرین سخنان عمومی خود در 4 مه گفت: «می دانم که آنچه قرار است اتفاق بیافتد خواست خدا است. از آینده ترسی ندارم.» مراسم مذهبی پیش از مرگ در 12 مه برای او انجام شد و وی روز بعد، شنبه 13 مه 1961 در 12:47 بعد از ظهر، شش روز بعد از شصتمین سالروز تولدش، در سکوت درگذشت. مزار او در آرامگاه سیکرِد هارتس در ساوثمپتن نیویورک قرار دارد که با یک تخته سنگ سه تنی از معدن مانتاک در کنارش مشخص شده است.