دست نوشته های پرویز مصدق

[.M!!NoO.]

در گرگُ میش رؤیاها
از شاخه های خیالت
گلواژه می چینم
و در گلدان شعرم می گذارم
با طلوع یاس ها
من در آئینۀ چشمانت
تا دورترین باغ جهان
خواهم رفت
و تا غروب آفتاب گردان
برای لا به لای دفترم
از بوی تو گل می چینم !

[.M!!NoO.]

چشم هایت که می وزند
خیالم بارانِ گل می گیرد
و من لبالب از تمام عاشقانه ها
به انتهای کوچه ای می نگرم
که دلم به عطر تو می پیچد
و تا آمدنش
با کفش های پر از باران
افکار عاشقانه ام را
این پا وُ آن پا می کنم

[.M!!NoO.]

عشق پرستوئی ست
در قفس چشمانت
لبخند که می زنی
به قلب من
به لانه بر می گردد

[.M!!NoO.]

حسادت می کنم
به دنیائی که تو را دارد
و به اندازۀ آن
جای تو در من خالی ست !

[.M!!NoO.]

تنها چیزی ست
که نه تولّدش طبیعی ست
و نه به مرگ طبیعی می میرد
عشق را می گویم
عشق !

[.M!!NoO.]

هزاران واژه هم
تو را به من نمی رسانند
می دانم
امّا باز می نویسم !
و هزاران قطره اشک هم
می دانم
امّا باز گریه می کنم !

[.M!!NoO.]

من
تو
او ؟!
ما را اشتباه صرف کرده اند
بین منُ او
فقط توئی تو

[.M!!NoO.]

دیوار به دیوار خیالت
بید مجنونم
عاشق سیب همسایه

[.M!!NoO.]

مرد تنها
کنار یک زن معنی می شود

[.M!!NoO.]

هرگز ندیدمت
صدایت را نشنیدم
در خلوتم ننشستی
خاطراتم را نسرودی
با این همه
عاشقت بودم
مثل کسی
که همیشه دیده ام
که همیشه شنیده ام
و خلوتم
پر از صدای پای اوست
من عاشقت بودم
مثل پروانه ای
که فقط گل ها را می بیند
که فقط عطرها را می شنود
و در باغی پر از باران
با تو مسکن دارد !