رباعیات خیام با ترجمه انگلیسی

[Ar.chly]

رباعی اول:

[b]

Into this Universe, and why not knowing,

Nor whence, like Water willy-nilly flowing:

And out of it, as Wind along the Waste,

I know not whither, willy-nilly blowing.

این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت

چون آب به جویبار و چون باد به دشت

هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت

روزی که نيامده است و روزی که گذشت

رباعی دوم:

“How sweet is mortal Sovranty!”—think some:

Others—”How blest the Paradise to come!”

Ah, take the Cash in hand and waive the Rest;

Oh, the brave Music of a distant Drum!

گویند کسان بهشت با حور خوشست

من ميگویم که آب انگور خوشست

این نقد بگير و دست از آن نسيه بدار

کآواز دهل شنيدن از دور خوشست

رباعی سوم:

With them the Seed of Wisdom did I sow,

And with — my own hand labour’d it to grow:

And this was all the Harvest that I reap'd —

“I came like Water, and like Wind I go.”

یک چند به کودکی به استاد شدیم

یک چند ز استادی خود شاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را چه رسيد

از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

[/b]

[Ar.chly]

رباعی چهارم:

[b]

چون در گذرم به باده شوئيد مرا

تلقين ز شراب ناب گوئيد مرا

خواهيد بروز حشر یابيد مرا

از خاک در ميکده جوئيد مرا

Ah, with the Grape my fading Life provide,

and wash my Body whence the Life has died,

And in a Windingsheet of Vine-leaf wrapt,

So bury me by some sweet Garden-side.

رباعی پنجم:

چندان بخورم شراب کاین بوی شراب

آید ز تراب چون روم زیر تراب

تا بر سر خاک من رسد مخموری

از بوی شراب من شود مست و خراب

That ev'nmy buried Ashes such a Snare

Of perfume shall fling up into the Air,

As not a True Believer passing by

But shall be overtaken unaware.

رباعی ششم:

می بر کف من نه که دلم در تاب است

وین عمر گریزپای چون سيماب است

دریاب که آتش جوانی آب است

هشدار که بيداری دولت خواب است

Oh, come with old Khayyam, and leave the Wise

To talk, one thing is certain, that Life flies;

One thing is certain, and the Rest is Lies;

The Flower that once has blown for ever dies.

[/b]

[Ar.chly]

رباعی هفتم:

[b]

نيکی و بدی که در نهاد بشر است

شادی و غمی که در قضا و قدر است

با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل

چرخ از تو هزار بار بيچاره تر است

And that inverted Bowl we call The Sky,

Whereunder crawling coopt we live and die,

Lift not thy hands to IT for help —for It

Rolls impotently on as Thou or I.

رباعی هشتم:

دارنده چو ترکيب طبایع آراست

از بهر چه فکندش اندر کم و کاست

گر نيک آمد شکستن از بهر چه بود

ور نيک نيامد این صور عيب کراست

None answer'd this, but after Silence spake

A Vessel of a more ungainly Make:

“They sneer at me for leaning all awry;

What! did the Hand then of the Potter shake؟

رباعی نهم:

با باده نشين که ملک محمود این است

وزچنگ شنو که لحن داوود این است

از آمده و رفته دگر یاد مکن

حالی خوش باش زانکه مقصود این است

The mighty Mahmud, the victorious Lord,

That all the misbelieving and black Horde

Of Fears and Sorrows that infest the soul

Scatters and slays with his enchanted Sword.

[/b]

[Ar.chly]

رباعی دهم:

[b]

گردون نگری ز قد فرسوده ماست

جيحون اثری ز اشک پالوده ماست

دوزخ شرری ز رنج بيهوده ماست

فردوس دمی ز وقت آسوده ماست

Heav’n but the Vision of fulfill’d Desire,

And Hell the Shadow of a soul on fire,

Cast on the Darkness into which Ourselves,

So late emerg’d from, shall so soon expire.

رباعی یازدهم:

این کهنه رباط را که عالم نام است

وارامگه ابلق صبح و شام است

بزمی است که وامانده صد جمشيد است

قصریست که تکيهگاه صد بهرام است

Think, in this batter’d Caravanserai

Whose Doorways are alternate Night and Day,

How Sultan after Sultan with his Pomp

Abode his Hour or two, and went his way.

رباعی دوازدهم:

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است

در بند سر زلف نگاری بوده است

این دسته که بر گردن او می بينی

دستيست که بر گردن یاری بوده است

I think the Vessel, that with fugitive

Articulation answer’d, once did live,

And merry-make; and the cold Lip I kiss’d

How many Kisses might it take —and give!

[/b]