{ پاراگراف کتاب}

[v.a.y]

هر فردی . . . بهترین هم که باشد !

اگر زمانی که باید باشد . . . نباشد !

همان بهتر که نباشد !!

لوئیس بونوئل


برای خیانت هزار راه هست

ولی هیچ کدوم به اندازه ی تظاهر دوست داشتن . . . . کثیف نیست !

اندوه زیبا - بهومیل هرابال



نیازی نیست انسان ها را امتحان کنید . . .

کمی صبر کنید !

خودشان امتحانشان را پس می دهند !



مردان بدون زنان - ارنست همینگوی


شهامت می خواهد . . .

سرد باشی !

اما گرم لبخند بزنی

بانو فروغ فرخزاد

[v.a.y]

عشق مگر حتما باید پیدا و آشکار باشد تا به آدمیزاد حق عاشق شدن،عاشق بودن بدهد؟ گاه عشق گم است،اما هست،هست،چون نیست.عشق مگر چیست؟ آن چه که پیداست؟

نه،عشق اگر پیدا شد که دیگر عشق نیست. معرفت است. عشق از آن رو هست،که نیست! پیدا نیست و حس می شود. می شوراند. منقلب می کند. به رقص و شلنگ اندازی وا می دارد. می گریاند. می چزاند. می کوباند و می دواند. دیوانه به صحرا!

گاه آدم، خود آدم، عشق است. بودنش عشق است. رفتن و نگاه کردنش عشق است. دست و قلبش عشق است. در تو می جوشد، بی آنکه ردش را بشناسی. بی آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده، روییده. شاید نخواهی هم. شاید هم بخواهی و ندانی. نتوانی که بدانی. عشق، گاهی همان یاد کمرنگ سلوچ است و دست های آلوده تو که دیواری را سفید می کنند!
(جای خالی سلوچ)


***جای خالی سلوچ رمانی رئالیستی از محمود دولت‌آبادی است که بلافاصله پس از آزادی از زندان ساواک و طی ۷۰ روز نوشته‌است. دولت‌آبادی داستان آن را به هنگامی که دورهٔ سه سالهٔ حبس را می‌گذراند در ذهنش پرورانده بود.

داستان جای خالی سلوچ روایت دردمندانه زندگی یک زن روستایی در یکی از نقاط دورافتادهٔ ایران است که سعی می‌کند پس از ناپدید شدن ناگهانی شوهرش کانون خانواده را همچنان حفظ کند.
جای خالی سلوچ توسط کامران رستگار به انگلیسی ترجمه شده و در سال ۲۰۰۷ منتشر شد. همچنین توسط ترجمهٔ ایتالیایی آن نیز توسط آنا ونسن انجام گرفته‌است.

[v.a.y]

اشک هایی را که وادار به ریختنشان شدم می بخشم،
درد ها و یاس ها را می بخشم،
خیانت ها و دروغ ها را می بخشم،
نفرت و تعقیب و آزار را می بخشم،
رویاهای بر باد رفته را می بخشم،
امید های سقط شده در زهدان را می بخشم،
عداوت و بدخواهی را می بخشم،
بیداد اجرا شده به نام عدل را می بخشم،
خشم و بی رحمی را می بخشم،
جهان و تمام شر در آن را می بخشم ...

قادر به عشق ورزیدن خواهم بود، فارغ از آنکه در پاسخ به من عشق ورزیده شود،
قادر به دادن، وقتی هیچ ندارم،
قادر به شادمانه کار کردن، حتی در میانه ی مشقات،
قادر به دراز کردن دستم، حتی در اوج تنهایی و تنهاماندگی،
قادر به خشک کردن اشک هایم، حتی هنگامی که هنوز می گریم،

قادر به باور داشتن، حتی هنگامی که هیچ کس به من باور ندارد.
الف_پائولو کوئلیو

[v.a.y]

... یک روز از سرِ بی کاری به بچه های کلاس گفتم انشایی بنویسند با این عنوان که "فقر بهتر است یا عطر؟"

قافیه ساختن از سرگرمی هایم بود. چند نفری از بچه ها نوشتند "فقر". از بین علم و ثروت همیشه علم را انتخاب می کردند. نوشته بودند که "فقر" خوب است چون چشم و گوش آدم را باز می کند و او را بیدار نگه می دارد ولی عطر، آدم را بیهوش و مدهوش می کند." عادت کرده بودند مجیز فقر را بگویند چون نصیبشان شده بود.

فقط یکی از بچه ها نوشته بود "عطر". انشایش را هنوز هم دارم. جالب بود. نوشته بود "عطر حس های آدم را بیدار می کند که فقر آنها را خاموش کرده است"...!

برگرفته از کتاب "رویای تبت" | فریبا وفی

[v.a.y]

نذار ابهت هیج آدم خبره ای تو رو بگیره. اون بهت می گه که: "دوست عزیز، من بیست ساله که این کارمه!"

آدم ممکنه کاری رو بیست سال تموم هم غلط انجام بده.

بعضی ها هیچ وقت نمی فهمن/کورت توخولسکی

[v.a.y]

اگر می‌خواهی برای آدم‌های طبقه بالا پز بدهی زحمت نکش. آن‌ها همیشه به نظر حقارت نگاهت می‌کنند. اگر هم
می‌خواهی برای زیر دست‌هایت پز بدهی باز هم زحمت نکش چون فقط حسودی شان را تحریک می‌کنی.

این نوع شخصیت کاذب تو را به جایی نمی‌رساند. فقط قلب باز است که به تو اجازه می‌دهد در چشم همه یک جور باشی



سه شنبه ها با موری _میچ آلبوم

[v.a.y]

من از اتفاق های بین مان می ترسم. همین چیزهایی که تو فکر می کنی بی اهمیت هستند...
همین نگاه های سر سری تو...
لعنتی... اینها چیزهایی که هستند که به راحتی می توانند من را عاشق کنند!

بخشی از کتاب «مکالمه ی غیر حضوری»
نویسنده: علیرضا اسفندیاری

[v.a.y]

مرا با حقیقت بیازار. اما هرگز با دروغ ، آرامم نکن !
جان شیفته _ رومن رولان

[v.a.y]

پُک زدن به سیـ ـگار هیچ معنایی ندارد الّا نوعی لجاجت با خود، و حتی لجاجت در تداوم ِ نوعی عادت. عجیب ترین
خوی ِ آدمی این است که می داند فعلی بد و آسیب رسان است، اما آن را انجام می دهد و به کرات هم. هر آدمی

، دانسته و ندانسته ، به نوعی در لجاجت و تعارض با خود بسر می برد ، و هیچ دیگری ویرانگرتر از خود ِ آدمی نسبت به خودش نیست.

سلوک ـ محمود دولت آبادی

[v.a.y]

آدم‌بزرگ‌ها عاشق عدد و رقم اند. وقتی با اونا از یک دوست تازه حرف بزنی، هیچوقت ازتون در مورد چیزهای اساسی سوال نمی‌کنن، هیچوقت نمی‌پرسن آهنگ صداش چطوره؟ چه بازی‌هایی رو دوست داره؟ پروانه جمع می‌کنه یا نه؟
می‌پرسن چندسالشه؟ چندتا برادر داره؟ وزنش چقدره؟ پدرش چقدر حقوق می‌گیره؟
و تازه بعد از این سوالاس که خیال می‌کنن طرف رو شناختن!

اگه به آدم بزرگا بگی که یک خونه قشنگ دیدم از آجر قرمز که جلو پنجره‌هاش غرق گل شمعدونی و بومش پر از کبوتر بود، محاله بتونن مجسمش کنن. باید حتما بهشون گفت یک خونه چندمیلیون‌تومنی دیدم تا صداشون بلند بشه که وای چه قشنگ!

نباید ازشون دلخور شد.بچه ها باید نسبت به آدم بزرگها گذشت داشته باشند.

شازده کوچولو / آنتوان دو سنت اگزوپري