اشعار احسان احراری

[.M!!NoO.]

شاید خاک تو را

از وسط جاده ای برداشتند

که میل رفتنت شدید است!

[.M!!NoO.]

ما به الفبایی نیاز داریم

که به جز دوست داشتن تو

مابقی شعرها را

به رسمیت نشناسد

[.M!!NoO.]

این شعر بیمار است.

سرطان بدخیم دلتنگی دارد

و تا یک سطر دیگر میمیرد...

دوستت دارم.

[.M!!NoO.]

من تسلیم

این صحنه آرایی

خطرناک

نبودنت

نمی شوم.

[.M!!NoO.]

نیستی

و هر روز

مهاجرت پنگوئن ها

به من بیشتر می شود!

[.M!!NoO.]

می ترسم

مرگ بیاید

نبودنت را ببیند

و بمیرد.

[.M!!NoO.]

چشمانت

روایت عاشقانه ی

چنگیز و نیشابور است!

[.M!!NoO.]

پایتخت من

آغوش توست.

باز کن دروازه را

که این ارتش یک نفره ام

از جنگ بیست و سه ساله با زندگی برگشته است.

[.M!!NoO.]

کوچه ای که به تو نرسد

بن بست بی شرف است

که اولش نمی گوید

آخرش نیستی...

[.M!!NoO.]

مثل اسم کودکی

که روی کیفش نوشته اند،

یا کلیدی که پیرمرد ها

به تسبیح دور گردن شان می آویزند،

نبودنت

به شعر هایم وصل است.