دفتر اشعار| الیار(جبار محمدی)

[Ar.chly]

دفتر اشعار الیار (جبار محمدی)

الیار در آیینهٔ قلم خویش
فرازی از آنچه را که قلم سرنوشت تا کنون بر لوح زندگانی ام نگاشته است؛ بر طالبـان آشنایی ام در این مکتوب می آورم تا خوانندگان در کنج خاطرهٔ خویش، مرا مستغرق عنایت و دعای خیر خود سازند؛ باشد که در سایهٔ عنایت مردم و لطف الهی، آثار بنده، دست به دست و سینه به سینه نقل گردد؛ از گردونهٔ حوادث ایّام به سلامت بگذرد تا در اختیار آیندگان قرار گیرد.
نامم «جبار» و نام خانوادگی ام «محمدی» است. گویا در انتخاب این نام برای من، بنا بر رسم آن زمان از قرآن مجید بهره برده اند. زادگاهم شهری است به نام «ترکمـان چای» از توابع آذربایجان شرقی که تاریخ با آن آشنایی دیرینه دارد. تاکنون گذر زمان نتوانسته است ردّ پای عباس میرزا، این دلیر مرد آزاده را از خاک و خاطرهٔ این دیـار بزداید. هنوز هم این شهر گواه تلخیِ تاریخ به کام شیر مردان این ملک درنتیجهٔ نابخردی برخی از سلاطین و وطن فروشیِ خائنین دوران قاجار است. ترکمان چای گویا به جرم استواری بر شهادتش، در آتش بی مهری این زمان نیز می سوزد. اینجا شهری است کم نظیر در سرسبزی و طراوت و خوشی آب و هوا، با طبیعتی بِکر و زمین هایی حاصل خیز؛ اما دریغ از دستی که با فراهم کردن امکانات، بخواهد کارگران آبادگر ایرانش را از دامن غربت به دامن قربت شهر خویش بکشد و دستان هنرمند آنان را که جلوه های آبادانی ایران، نشان از همّت این دستها دارد؛ این بار به بافتن نقش عرش همّت بر فرش این دیـار بگمارد. پیراهن مرقّع بخشداری، از قریب به هشتاد سال پیش تا کنون بر قامتش نخ نما شده است و کسی آن را با ردایی دیگر عوض ننموده است ....
پدرم را نام «ربعلی» و مادرم را «معصومه» است. من در دامن این دو انسان محروم از نعمت سواد ولی بهـره مند از ایمان و انسانیت بزرگ شده، تربیـت یافته ام. من با تمام وجود، زحمات و جان پر برکتشان را ارج می نهم و از خدای منّان برایشان عاقبتی نیک طلب می کنم. در سایهٔ پدر و مادر بزرگوارم، سه برادر خوب و سه خواهر مهربان به لطف خدا در قید حیات دارم که مایهٔ افتخار من هستند.
به روایت مادرم در اسفند ماه سال ۱۳۴۷ هجری شمسی، من دیده بر دیدار این جهان بگشودم ولی تاریخ این ولادت در شناسنامه ام دوّم تیر ماه سال ۱۳۴۸ ثبت گردیده است. من مسلمانم و پیرو مولایم علی علیه السلام و یازده برگزیده و امام دیگر. اگر چه مسلمانی ام تا اوان جوانی موروثی محسوب می شد ولی دیگر چنین نیست؛ چرا که اسلام و ایمانم را بر ستون های محکمی از مطالعه، تدبّر، تعقّل و بصیرت، البتّه به قدر وسع خویش بنـا نموده ام. دوران کودکی ام را در کنار مادر و دیگر اعضا، در خانواده ای نه چندان مرفّه به سر بردم. خاطرات آن دورانم از خُلق و خوی پدر کمتر است؛ چون او اغلب از منظر چشم ما غایب بود؛ چرا که "خسروخان" درآن زمان زمین های زراعی را به جبر از دست او گرفته بود؛ لاجرم پدرم برای تأمین معاش خانواده باید راهی دیار غربت میشد و کارگری میکرد. او دوست داشت همهٔ فرزندانش درس بخوانند؛ از این روی مرا نیز مثل دیگر برادرانم در هفت سالگی راهی مدرسه کردند. در اول ابتدایی همهٔ نمرات و در نتیجه معدلم بیست بود و در دیگر کلاس های ابتدایی شاگرد ممتاز بودم. در کلاس چهارم ابتدایی، چند ماهی از آغاز سال تحصیلی نگذشته بود که به دلیل اوج گرفتن انقلاب اسلامی مدارس تعطیل شد؛ بالطّبع در شهر ما نیز مردم تظاهرات می کردند و علیه محمدرضا شاه پهلوی شعار می دادند؛ ما نیز همراه بزرگترها راه می افتادیم و شعار می دادیم هر چند که تحلیل و تصویر ذهنی ما در این کار طبیعتا متفاوت بود. دراین فرصت پیش آمده من در مکتب قرآن نام نویسی کردم و نزد استاد شیخ ربعلی صفری قرآن را فرا گرفتم. بعدها این امر در پیشرفت تحصیلی و رشد ذهنی من بسیار مؤثّر واقع شد. در دورهٔ راهنمایی تحصیلی، بحران اوایل انقلاب و آغاز جنگ هشت سالهٔ ایران و عراق، نیز رواج افراط گرایی مذهبی از سویی و تقابل گرایشهای فکری و گروهی از سوی دیگر، باعث افت تحصیلی بسیاری از دانش آموزان شد و بالطبع من نیز از این قاعده مستثنی نبودم. بالاخره دوره راهنمایی را در حد متوسط بالا تمام کردم. پس از پایان این دوره فکر ترک تحصیل بر من مستولی گشت ولی به تشویق خانواده و دوستانم به همراه عدهای از هم کلاسی ها در سال ۱۳۶۳ راهی ادامهٔ تحصیل در دانشسرای مقدماتی بستان آباد شدم و در این راه یک بار هم از سانحهٔ رانندگی با مصدومیت، جان بدر بردم. لازم به ذکر است که در این زمان پدرم در پی فرمان امام خمینی مثل خیلی های دیگر، بخش کوچکی از زمین های دیمی خان را تصرف کرده، مشغول کشاورزی شد و من نیز در این کار مدام او را یاری می کردم. خلاصه، دوران چهار سالهٔ دانشسرا را با هر مشقّتی بود؛ با رتبهٔ ممتاز تحصیلی به پایان بردم و در سال ۱۳۶۷ در روستای ینگجه ازتوابع ترکمانچای درمقطع ابتدایی مشغول به تدریس شدم. سال بعد با استفاده از قانون «راهیابی بدون کنکور نفرات ممتاز دانشسرا به مراکز تربیت معلم» وارد مرکز تربیت معلم شهید بهشتی تبریز شدم و پس از پایان مقطع کاردانی در رشتهٔ ادبیات فارسی، در مدرسهٔ راهنمایی روستای کلهر به مدت یک سال تدریس نمودم. سپس در سال ۱۳۷۱ در پی قبولی در آزمون کنکور، در مرکز آموزش عالی ضمن خدمت فرهنگیان تبریز ادامهٔ تحصیل داده، موفّق به دریافت مدرک لیسانس ادبیات فارسی شدم. علاقهٔ من به سیر درآسمان ادب و عرفان باعث شد که این رشته را برگزینم.لازم به ذکر است که در همان سال، یعنی ۶/۳/۱۳۷۱ با دختری سکینه نام از شهر خودمان ازدواج کردم و حاصل این ازدواج دو پسر به نام های «محسن» و «محمد» نیز احساس خوشبختی بنده تا کنون بوده است.
ازهمان سال ۱۳۷۱ ضمن ادامهٔ تحصیل، در مرکز بخش ترکمانچای مشغول به تدریس در مدارس دخترانه و پسرانهٔ مقطع متوسطه شدم. پس از سالها تدریس، در آبانماه سال ۱۳۸۸ بر مبنای قانون بازنشستگی پیش از موعد با ۲۵ سال سابقه، بازنشسته شدم. در هیجدهم آبان سال ۱۳۸۵ اولین بار در دفتر مدرسه مطلعی به ذهنـم رسید؛ احساس نمودم که می توانم شعر بگویم و غزلی را با همان مطلع نوشتم و این، سرآغـازی بر شـاعری من شد. تا امروز دو جلد کتاب شعر با عنوان های «غزال غزل» و «صُراحی اندیشه» را در قالب ها و مضامین مختلف، عمدتاً در سبک کلاسیک با تخلص «اِلیــار» به چاپ رسانده ام و اگر خدا بخواهد اشعار دیگری را نیز به دو زبان ترکی و فارسی در آینده به زیر چاپ خواهم برد. ببینیم تا آن فراز دیگر را دست تقدیر چه سان خواهد نوشت. «الحمـدُ لِـلّه»

آرزومند سعادت و هدایت همهٔ انسان ها
جبـار محمـدی « اِلیـار » ۱۳۹۰/۱۰/۰۱ هجری شمسی

[Ar.chly]

غزال غزل
مقدمه
به نام خداوند مهر گستر
سلام می فرستم به تمامی پیامبران الهی، امامان، وارستگان، آزادگان جهان و تمامی کسانی که پای برعرصه ی اعتلای فرهنگ و صفات والای انسانی و گسترش روح نشاط و حس زیبایی و مهرورزی نهاده اند. مجموعه اشعاری که مخاطبین و خوانندگان بزرگوار، انشاء الله دراین مجموعه از سر ذوق مورد عنایت قرار خواهند داد، حاصل تراوشات ذهنی و فکری، احساسات و عوا طف وتخیلات ادبی بنده است که از دریای زلال آیین الهی،تعلیمات وتجارب انسانی سرچشمه می گیرد که با سرانگشت فکرت و ذوق شاعری به قدر بضاعت و توان در قالب غزل گنجانده ام تا بتوانم دسته گلی از افکار و اندیشه و احساس شادی و نشاط بسازم و آن را به رسم تقدیر، به همه ی نیک اندیشان باغ انسانیّت که مرا به همراه افکارم در دامان خود پرورانده و یاری نموده اند؛ تقدیم دارم. باشد که به دیدهٔ لطف، آن را پذیرا باشند.ازخداوند منّان تشکر می کنم و سر تعبّد بر آستان الوهیتش می سایم که هرچه داریم ازخزانه کرامت اوست و از همه دوستان و همکاران بخصوص آقایان عسگر خلیلی و اسماعیل ابراهیمی و همسر عزیزم سکینه گل محمد نژاد که مرا در تهیه و تدوین و تنظیم این اثر یاری نمودند؛ کمال تشکر را دارم .
جبار محمدی « الیار »

[Ar.chly]

غزال غزل
نظر مهر
چون زمهرش به گِلم یک نظری نازل شد
گِل برآمـــد قدح بی بدلی بردل شد
روحی آن حضرت باری چو دمیدم درگِـل
برنشان گـــهر عشق دلم مایـــل شد
جان بر آمـد به تماشای رخ جانـانم
به مقامی زکرامات خدا نایل شد
شبنمی از یَم نورش به گِـل جان بچکید
ذی شعور آمد از آن جان ودگر عاقل شد
هرکه غافل شد از این مایه ی ظلمت شکـنش
تار ظلمت بتنیدش به تن و جاهل شد
دولت عشقش ازآیینه ی بختم تابید
برقدومش دل ویرانه ی من قابـــل شـد
سرد شد کوره ی نفسم چودل آتش بگـرفت
گوهر عشقی ازاین آتش جان حاصل شد
جرعه ای جان من ازکوثر فضـلش بچشید
زآن، دراین ملعبه ی دار فنا فاضل شد
مُهر سرداری شیطان زدر بندگـی اش
با طلوع مه شهنامی من باطل شد
گویی از بندگی آنـکس که نبرد ازدردوست
همچو ابلیس به دام هوس ی داخل شد
جهد کن ای دل ازاین درگه جانان ببـری
رتبتی را که خدا بر بشرش قایل شد
غمزه ای دیگـر از اوآید اگر؛ دل بنـهد
قفسی را که صباحی به رخش منزل شد
هان! بـجز خوبی دلـبـر نشناسد الیـار
زآن زمانی که دلش بر در او سایل شد

[Ar.chly]

• غزال غزل
  
• جان مبتلا
  

شـکر ریزد لبانـت کـام گوشــم
کـلام شـکّـرینت مــی نیوشـم
گهی هوش از سر من مـی ربایی
گهـی مـی آوری بربام هـوشم
مرا بـر آب سقایان، چه حــاجت
مدام ازجام چشمت مِی بنوشم
ازآن جامـی که خـوردم ازلبـانت
زشادی در فـراسوی خـروشـم
چوشهد شکـّرین از غنـچه ریزد
به تـن پیـراهن ازرق بپوشـم
بریـدم بعد ازاین ازغیـر جـانـان
که دایـم با نِـی و بامِی بجوشـم
بـلای عـشق راجـان مبتــلا شــد
چوحامل شد امانـت ازسروشم
دلت الیار! اگـر بیــگانـه مـی بود
نمی گفتی امانـت نه به دوشـم[highlight=#ffffff]
[/highlight]

[Ar.chly]

• غزال غزل
  
• طاق ابرو
  

گشودی چشمه ی عشقی، به زیر طاق ابرویت
هَزارم کردی ای جانان، به باغی پرگل ازرویت
چه دلها بردی از دامن، به عرش عرصه هستی
هـزاران دل ببستی تو، به هر تاری زگـیسـویت
جهـانی واله آمـد از، کمالاتی کـه مـی بـخشـی
چه جـانهایی بپروردی، به آب جودی از جویت
به هـر لفـظی بـرم نامت، به وجد آرد دل عالم
به کامــم شکّــر انـدازد، صــلای نام نیـکویـت
الا ای دلــبر مـه رو! دلــم پـرپـر زنـد هـر دم
کـه تـیـر ناوکی او را، به پــرواز آورد سـویـت
سعـادت یـابـد این جانـم، اگـر روزی فراآیــد
دلـم را تـا بگـــردانی، خطاب گفتی ازگـویـت
مرا این دل نمی گنجد به تن، گویا تو را خواهد
چه کردی با دلم جانا! به ریحانی زگل بویت
تو اسـماعیل جـانـم را، پـذیـرفـتی بـه قـربانی
ببردی مذبحی انـدر، منـای حلقه ی مـویت
اگر بـربـیشه ی عشقت، رسـد پـای دل الـیـار
غزالی ازغزل سازد، زجنس چشم آهـویت