دفتر اشعار بیژن جلالی

[.M!!NoO.]

روی دریا خم شده بودم

دریا شب بود

چند ستاره در ته دریا

می درخشید

و اذرخشی را می دیدم

که لبخند تو بود

و سیاهی امواج را

به هم می دوخت

[.M!!NoO.]

عشق ما

صدایی شد

در دهان پرنده ای

و به دور دست ها رفت

و بین شاخ و برگ درختان

گم شد

[.M!!NoO.]

تو می گریختی
از این زن به آن زن
و صورت و تن آنها را
به عاریت می گرفتی
لحظه ای به آب ها
خیره می شدم
و سپس تو را می نگریستم
که دور تر می رفتی
تا درختی شعری یا ابری
یا سیاه سیاهی
که از چشم آسمان
چون قطره اشکی
فرو می افتد

[.M!!NoO.]

چگونه خاک باغهای درروس را

توبره می کنند

برای ساختن خانه های بزرگ

آنها که در آخر کار

مشتی خاک را می بلعند

[.M!!NoO.]

کتابی را می خواهم

نا خوانا

که در لابلای سطر هایش

خیالی را تماشا کنم

گنگ

و آرزویی را ببینم

نا ممکن

کتابی را می خواهم

نا خوانا

که آینده ی روح من

باشد

[.M!!NoO.]

سایه ی تو را می خوانم

و در آن شنا می کنم

و به ژرفا می روم

برای یافتن مرواریدی که

گم کرده ام

[.M!!NoO.]

چون در طول تاریخ

در مقابل واقعیت غیر قابل قبول

قرار داشته ایم ناچار شعر گفته ایم

[.M!!NoO.]

برای رسیدن به شعر

با بادها تا دور تر ها

رفتم

در جهت حرکت باد بزن ِ

تقدیر

و گاه به سوی دریا

دویدم

و گاه به سوی صحرا

من در این جهت و آن جهت

رفتم

و به این سو و آن سو رفتم

تا به شعر رسیدم

و از شعر گذشتم

[.M!!NoO.]

من به زندگی کردن

رضایت دادم

به خاطر برگ ها

و به خاطر دوستانم

سگ ها و گربه ها

و به خاطر چند عشق ِ

زود گذر

من به زندگی کردن

رضایت دارم

به خاطر تماشای

لحظه ها

[.M!!NoO.]

بی آنکه برفی

آمده باشد

همه چیز سفید رنگ

و یخ زده است

و بی آنکه شب در رسیده

باشد

همه جا سیاه و یک

رنگ است

و فقط صدای تو است

که می بارد

چون برفی

در شب زمستانی