دفتر اشعار بیژن جلالی

[.M!!NoO.]

اگر از کلمات می نوشیدیم

چنانکه از چشمه ای

و از کلمات می خوردیم

چون نان گندم

و با کلمات می زیستیم

شاید هرگز نمی مردیم

[.M!!NoO.]

همیشه تاریکی
و تنهایی را نگریسته ام
گوییا شمع زندگی را
در آن سوی شعر من
درست کرده اند
و بادی که از این سو می آید
آن را خاموش خواهد کرد

[.M!!NoO.]

اسم من

بعد از من خواهد ماند

ولی اسم من

چه ربطی به من

و به شعر من دارد

نمی دانم

[.M!!NoO.]

فریادش را می شنوم

در پایان اندیشه

که در زندان است

و خنده هایش را می شنوم

که در پایان شعر من

گرفتار است

[.M!!NoO.]

مرگ را می بینم که می آید
گل سرخی در دست
و من از رنگ گل
و عطر گل برایش سخن
می گویم
و کلمات گل را برایش
می خوانم
و لبخند گل را برلبان مرگ
تماشا می کنم

[.M!!NoO.]

تا چند در هوای تو
دلم را رها کنم
و تا چند در جای پایت
بذر عشق بیافشانم
و تا چند در سراب چشمانت
آه و افسوس بدارم

[.M!!NoO.]

عمر را بر باد داده ام
و لحظه هایم را افشانده ام
چون بذری
از بیهودگی، ندانم کاری
ولی چه سبزه زاری را می بینم
و چه گلهایی را می چینم

[.M!!NoO.]

تو صدای پایت را
به یاد نمی آوری
چون همیشه همراهت است
ولی من آن را به خاطر دارم
چون تو همراه من نیستی
و صدای پایت بر دلم
نشسته است

[.M!!NoO.]

پایــــــــــــــــــــــــــآن