۳۰-۰۳-۹۴، ۰۹:۱۳ ب.ظ
فرصت قد کشیدنت را باز، روی قانون جنگ ها خوردند
ماده آهوی دیگری بودی، مادرت را پلنگ ها خوردند
جنگ از پایه های دینت بود ، جنگ داماد سرزمینت بود
جنگ هرشب به حجله ات می برد ، سینه ات را فشنگ ها خوردند
دوستان تو گرگ ها بودن، رنگ آدم بزرگ ها بودند
کودکی های مرده ات را باز، روی الّاکلنگ ها خوردند
زیر ِدست جهان نخوابیدی، با امیر ارسلان نخوابیدی
حق فرخ لقایی ات را باز، پشت شهرفرنگ ها خوردند
آرزو کردی و پسر نشدی، قصه ی ساده ات فرشته نداشت
به خودت هم دروغ می گفتی، پدرت را نهنگ ها خوردند
مرده بودی و فکر می کردی، خاک مانند مرگ یکرنگ است
کفنت پرچم سپیدی شد ، پرچم ات را سه رنگ ها خوردند
روی سرهایمان اذان گفتند ، شهر آنقدرها مناره نداشت
سجده کردیم و خانه هامان را ،باز تیمور لنگ ها خوردند
وای شاعر...دوباره پرت شدی ..پر سیمرغ روی قاف شکست
جگرت پاره بود ،خونت را...تک تک قلوه سنگ ها خوردند
توی زندان قصر، شاه شدی...توی زندان ولی هوا کم بود
آرزو داشتی نفس بکشی ، نفست را سرنگ ها خوردند...
و دیگر آسمان را نخواهی دید...
