دفتر اشعار حسین غلامی خواه

[.M!!NoO.]

چراغ ها را خاموش میکنم
خاطراتت به خانه برمیگردن د
و بعد به این فکر میکنم
چرا با ستاره ها
تنها کوچه های تاریک را میتوان قدم زد؟

[.M!!NoO.]

عاشقانه می سرودمش

اگر میدانستم
زندگی
تنها
شعری ست
برای سنگ قبر.

***

بگذار آسمان این شهر را سیاه تر کنند
برای بوسه
کوچه ها
هر چه تاریک تر
کم خطر تر.

***

هر چه به سمتت آمدم
دورتر شدم
هر بار که اسمت را شنیدند
میله های قفس را محکم تر کردند
آزادی!

***

گاهی فراموش میکنیم
"عشق" پلی شکسته است
و پلهای شکسته
تنها
جنازه ی عابران را به دریا میرساند.

***

شمع ها را فوت کن
و امیدوارتر دلتنگ باش
بهار حتما فصل آخر تقویمی ست که
من و تو با پاییز آغاز کردیم.

***

میان تاریکی هایم
می خندم به آدمهایی که
تنهاییشان را
پشت نقابِ نور ِ گوشی هایشان پنهان می کنند
و به خانه برمیگردم
دلتنگی را چند وجب آنورتر آویزان میکنم
آغوشت را روی خودم میکشم
و به خواب می روم.

***

آدمها
تو را ورق می زدند
و من
تمام زنگ
در انتظار دیدار چشمانی بودم
که صفحه ی اولت را سیاه کرده بود.

[.M!!NoO.]

عاشقانه می سرودمش

اگر میدانستم
زندگی
تنها
شعری ست
برای سنگ قبر.