دفتر اشعار قیصر امین پور

[~ MoOn ~]

مرد ماهیگیر

طعمه‌هایش را به دریا ریخت

شادمان برگشت

در میان تور خالی

مرگ

تنها

دست و پا می‌زد

[~ MoOn ~]

من

سال‌های سال مردم

تا این‌که یک‌دم زندگی کردم

تو می‌توانی

یک ذره

یک مثقال

مثل من بمیری؟

[~ MoOn ~]

از رفتنت دهان همه باز...

انگار گفته بودند:

پرواز!

پرواز!

[~ MoOn ~]

می‌خواستم بگویم:

«گفتن نمی‌توانم»

آیا همین که گفتم

یعنی

همین

که گفتم؟

[~ MoOn ~]

نه چندان بزرگم
که کوچک بیابم خود را
نه آنقدر کوچک
که بزرگ خود را...
گریز از میانمایگی
آرزویی بزرگ است؟

[~ MoOn ~]

این روزها که می‌گذرد

شادم

زیرا

یک سطر در میان

آزادم

و می‌توانم

هر طور و هر کجا که دلم خواست

جولان دهم.

- در بین این دو خط -

[neda.s]

قیصر امین پور:


خوبِ من! حیف است حال خوبمان را بد کنیم
راه رود جاری احساسمان را سد کنیم


عشق، در هر حالتی خوب است؛ خوبِ خوبِ خوب
پس نباید با "اگر" یا "شاید" آن را بد کنیم


دل به دریا می‌زنم من... دل به دریا می‌زنی؟
تا توکّل بر هر آنچه پیش می‌آید کنیم


جای حسرت خوردن و ماندن، بیا راهی شویم
پایمان را نذر راه و قسمتِ مقصد کنیم


می‌توانی، می‌توانم، می‌شود؛ نه! شک نکن
باورم کن تا "نباید" را "فقط باید" کنیم


زندگی جاریست؛ بسم الله... از آغاز راه...
نقطه‌های مشترک را می‌شود ممتد کنیم


آخرش روزی بهار خنده‌هامان می‌رسد
پس بیا با عشق، فصل بغضمان را رد کنیم...