دفتر اشعار محمد رضا صالحی

[.M!!NoO.]

كارِ عاقلانه ايي نيست
كه از آسمان
چشم بردارم ،
نكند
شهابي بيايد و
تو را
آرزو نكرده باشم ...

[.M!!NoO.]

روسري ات را كه برداري
خود خدا هم
راضي مي شود ،
كه براي رستگاري
به ريسمان موهايت
چنگ مي زنم ...

[.M!!NoO.]

دستانم را
لا به لاي موهايت
جا مي گذارم ،
باد هميشه نيست
كه با موهايت
برقص د ...

[.M!!NoO.]

شب اول قبر
به کنار
ترسم از آن است ،
که دست در
موهایت نکرده
از دنیا بروم ...!

[.M!!NoO.]

كار خير
يعني
لب هايت را
تمام باز كني
تا من ،
دهانِ تمام
استخاره ها را
ببندم ...!

[.M!!NoO.]

باید بروم
مرگ را
از دستان خدا بگیرم
هنوز ،
شاعر های بسیاری مانده
که عاشق خودت
نکردی ...!

[.M!!NoO.]

محبوب من
باد خودش
نزده مي رقص د
من خودم
تمام دست هاي جهان را
قرض مي گيرم ،
تا گندم زار موهايت را
شانه بزنم ...!

[.M!!NoO.]

اگر قرار باشد
کسی پیدا نشود
نمی شود ،
حالا می خواهد
جنگل های آمازون باشد
یا کهف آغوش زنی
که امن ترین جای جغرافیاست ...

[.M!!NoO.]

از هر انسانی
نخستین تَرَم ،
وقتی که
برای کشف آتش
آغوشت را نشانم می دهی ...!

[.M!!NoO.]

فاجعه
از شكست آينه اي مي آمد ،
كه ٌپشتِ هر
هزار تكه اش
چهره ي تو
جا مانده بود ...