دفتر اشعار|محمد سلمانی

[Ar.chly]

چه خوب است دل را مجابش کنی
پذیرای حـرف حســــــــــــابش کنی

دل آسمــــــــــــان را به دست آوری
شبی دعـــــــــــوت از آفتابش کنی

و این رســـــــم نیـک و پسندیده را
در این شـــــــــهر نامرد بابش کنی

دلــم را سپردم به دستت اگــــــــــر
به لالایی گـــــــــــــرم خوابش کنی

اگر چشــم من خواهشی از تو کرد
مبــــــــــادا مبادا جـــــــــوابش کنی

اگر عشــــــــــــق را ناگـــهان یافتی
برای غــــــزل انتخـــــــــــــابش کنی

نبـــــــــاید که کــاخ امـــــــــــــید مرا
بریزی بپاشی خـــــــــــــرابش کنی

پس از من ورق پــاره هـــــــای مـرا
چه بهــــــــتر بدوزی کتــــابش کنی

ز من خاطـــــــــــرات بجـــا مانده را
به زیبـــــا ترین شکــــل قابش کنی

[Ar.chly]

آن روزها که شـــــــــــرط بقا قیل و قـــــــال بود


عاشـــــــق ترین پرنده ســــــــرش زیر بـال بود





""حــــــــافظ ! دوام وصل میســــــر نمی شود"


سرگــــــــــــــــرمی پرنده بدبخت فــــــــــال بود



یک مـــــــــــرد در میان دو آینه ســـــــــــــال ها

با یک نفــــــــــــــــر شبیه خودش در جدال بود



تدبیر چیست؟ راه کدام است، دوست کیست

این حرف هــــــا همیشه برایش ســــــوال بود



از میــــــــــــوه ی درخت اســـــــــــــاطیری پدر

سیبی رسیده بود به دستش که کـــــــال بود



از ما زبــــــان توبه گشــــــــــــودن بعید نیست

از او مرا ببخـــــــــش شنیدن محـــــــــال بــــود



در پاســــخ نشـــــــــان رفیقت کجاست؟ گفت

حـــــــــــــــرفی نمی زنـــــــم بنویسید لال بود


بر سنگ قبـــــــــــــــــــر او بنویسید جای اسم

این مرد، روی گـــــــــــردن دنیـــا وبــــــال بــــود

[Ar.chly]

چه وقت گل کند آیا شکـــــــوفه های تنت
چقــــدر مانده که دستم رسد به پیرهنت

چگونه صبــــــــر کنم تا که بـــــاز بر چینم
شکوفه ی غزل از گیســـــــوان پر شکنت

غمی نجیب نهفته است در دلم - که مرا
رها نمی کند احساس دوســت داشتنت

تو آن دقایق شیرین خاطــــــــــــرات منی
ببر مرا به تماشــــــــــــــــای باغ نسترنت

تمام شهـــــــــــــــر به تایید من بپا خیزند
اگـــــــــر دقیـــق بیننــــــد از نگــــــاه منت

چگونه با تو بجـــــــوشم چگونه دل بدهم
منی که اینهمه می ترسم از جدا شدنت

[Ar.chly]

چند روزی است که خاکستری ام

در شبستان غزل بستری ام

طبعم آبستن شعری ست شگفت
در تب لحظه ی بار آوری ام
مثل اینست که دارد کم کم
می دهد گل ،تب نیلوفری ام
بعد از این صاحب تورات و زبور
یا سلیمانی از انگشتری ام
گرچه یک وسوسه شیطانی
می زند طعنه به پیغمبری ام
در خودم نیستم انگار ای عشق
لحظه ای دیو و زمانی پری ام

نه ،چنین نیست!هوایی شده ام
شاعرم ،شاعر لفظ دری ام
ذره ای عشق و صمیمیت را
بفروشند اگر،مشتری ام
باز ای عشق اهورایی من
به کجا می کشی و می بری ام؟
خواب رنگین تو را خواهم دید ؟
آه از این همه خوش باوریم

[Ar.chly]

از اینجا میروم روزی تو می مانی و فصلی زرد
بگو با این خزان آرزوهایم چه خواهی کرد؟
از این جا می روم شاید همین امروز یا فردا
تو خواهی ماند تنها در حصار خشت هایی سرد
از اینجا می روم تا شهر فرداهای نا معلوم
که آنجا سرنوشتم هر چه پیش آورد ،پیش آورد
از اینجا می روم ای نجا کسی آیینه باور نیست
که دارد آسمانش سنگ میبارد ،زمینش گرد
دریغا دیر خیلی دیر ،خیلی دیر فهمیدم
که من چندی ست هستم از مدار اعتنایت طرد
در ان آغاز بعد از من در این پایان بعد از تو
که خواهی دید خیلی فرق دارد مرد با نامرد
اتورا در خوابهایم بعد از این دیگر نخواهم دید
تو را با آب ها آیینه ها معنا نخواهم کرد

[Ar.chly]

بگذار تنها بماند تنهای تنها همیشه
مردی که در سینه دارد عشق تورا تا همیشه
بگذار بعد از تو روحی سرگشته هر شب بخواند
آوای آوارگی را در ذهن صحرا همیشه
بگذار مردی میان انگشت هایش بگرید
حتی غرور خودش را هر لحظه ،هر جا همیشه
مردی که راز حیاتش در جام چشمی نهان است
مانند ماهی که بسته است جانش به دریا همیشه
یک لحظه در خواب دیدم با من صمیمی نشستی
پل می زنم در خیالم آن لحظه را تا همیشه
بعد از تو با خاطراتت آیینه هایی بسازم
آیینه هایی که دارند تصویر زیبا همیشه