دفتر اشعار|محمود کیانوش

[Ar.chly]

قرار قطره

گُم كردۀ من منم كه پيدا نشوم

تا از همه بي نياز و تنها نشوم:

من قطره ام و قرارِ خود را جويم،

غم نيست كه دريا بشوم يا نشوم!

[Ar.chly]

با چشم خرد

با چشمِ خرد به صحنِ هستي نگري،

بيني نه رباطِ دو دري، نه سفري؛

ما را نه به غربتِ زمين آمدني،

نه رفتن از اين وطن به جاي دگري

[Ar.chly]

آمد شدن

تا دامنِ خاك و مهرِ خورشيد به جاست،

تا زنده زمين به ياريِ آب و هواست:

هستيم و نه مرگ، بلكه آمد شدني

در بينِ دو فصل موجبِ هستي ماست

[Ar.chly]

تنها وطن

دانم كه زمين مادر و معشوقِ من است،

در پهنۀ اين سپهر تنها وطن است:

گفتن كه از اين وطن، چو فرمان برسد،

بايد بروم، قصّه به هم بافتن است

[Ar.chly]

بی سرنوشت

دانم كه من از زمين به در آمده ام،

در سلسلۀ نوعِ بشر آمده ام:

اين آمدنم تصادفي بيش نبود،

بي هيچ نوشته اي به سر، آمده ام

[Ar.chly]

پیاده هیهات

بر اسبِ هوا پيادۀ هيهاتم،

فرزينِ من عقل وُ من از او شهماتم؛

مخلوق، همه فرشته از بي عقلي،

ديوانه من وُ اشرفِ مخلوقاتم!

[Ar.chly]

خواب دراز

يك عمر به شورِ شهوت و خشم و نياز

بيدار سپرده راهِ پُر شيب و فراز:

ناگاه كني نگاه بر پهنۀ راز،

بيني كه گذشته بود يك خوابِ دراز!

[Ar.chly]

پاسخ

من آمده ام، خوشا، خوشا آمدنم؛

در بودنم از ستاره سر بر زدنم:

بهتر كه نبود با من، اي مردِ حكيم،

نه آمدنم، نه بودنم، نه شدنم

[Ar.chly]

نوبت

با خندۀ صبح دخترِ غنچه شكفت،

شد با پسرِ نسيم در گفت و شنفت:

از غم نشنيد هيچ و از مرگ نگفت،

چون نوبتِ او رسيد، در خاك بخفت!

[Ar.chly]

خود خواستن

خود خواستنم تيغِ خود آزاري شد؛

رهتوشۀ سربلندي ام خواري شد؛

خنديدم و عمر را به بازي بردم،

چون باختمش، پاسخِ من زاري شد