دفتر اشعار مولانا ( رباعیات)

[varesh]

رباعی شمارهٔ ۱۴۰



آن قاضی ما چو دیگران قاضی نیست

میلش بسوی اطلس مقراضی نیست

شد قاضی ما عاشق از روز ازل

با غیر قضای عشق او راضی نیست

[varesh]

رباعی شمارهٔ ۱۴۱



آنکس که امید یاری غم داده است

هان تا نخوری که او ترا دم داده است

در روز خوشی همه جهان یار تواند

یار شب غم نشان کسی کم داده است

[varesh]

رباعی شمارهٔ ۱۴۲



آنکس که بروی خواب او رشک پریست

آمد سحری و بر دل من نگریست

او گریه و من گریه که تا آمد صبح

پرسید کز این هر دو عجب عاشق کیست

[varesh]

رباعی شمارهٔ ۱۴۳




آنکس که ترا به چشم ظاهر دیده است

بر سبلت و ریش خویشتن خندیده است

وانکس که ترا ز خود قیاسی گیرد

آن مسکین را چه خارها در دیده است

[varesh]

رباعی شمارهٔ ۱۴۴




آنکس که درون سینه را دل پنداشت

گامی دو سه رفت و جمله حاصل پنداشت

تسبیح و سجاده توبه و زهد و ورع

این جمله رهست خواجه منزل پنداشت

[varesh]

رباعی شمارهٔ ۱۴۵




آنکس که ز سر عاشقی باخبر است

فاش است میان عاشقان مشتهر است

وانکس که ز ناموس نهان میدارد

پیداست که در فراق زیر و زبر است

[varesh]

رباعی شمارهٔ ۱۴۶




آنکس که سرت برید غمخوار تو اوست

وان کو کلهت نهاد طرار تو اوست

وانکس که ترا بار دهد بار تو اوست

وانکس که ترا بی‌تو کند یار تو اوست

[varesh]

رباعی شمارهٔ ۱۴۷



آنکو ز نهال هوس ت شبخیزانست

چون مست بهر شاخ در آویزنست

کز شاخ طرب حامله ٔ فرزند است

کو قرهٔ عین طرب‌انگیزانست

[varesh]

رباعی شمارهٔ ۱۴۸




آن نور مبین که در جبین ما هست

وان ض یقین که در دل آگاهست

این جملهٔ نور بلکه نور همه نور

از نور محمد رسول‌الله است

[varesh]

رباعی شمارهٔ ۱۴۹


آواز تو ارمغان نفخ صور است

زان قوت و قوت هر دل رنجور است

آواز بلند کن کهتا پست شوند

هرجا که امیریست و یا مأمور است