دفتر اشعار| پاییز رحیمی

[Ar.chly]

ازمن گرفته حافظ شیرین سخن تو را

آورده در کنایه به صد فوت و فن تورا

مقصودش از شهود وشراب و شکر تویی

پیچیده بین واژه شکن در شکن تو را

ای یوسف رها شده در سرنوشت من!

گم کرده ام حوالی این پیرهن تو را

پروردگار در شب مهمانی ازل

بخشید با نهایت لطفش به من تورا

آن گاه در تجلی کثرت روانه کرد

در آب و سنگ و برگ و درخت و چمن تورا

گنجشک ها به لهجه ی پاییزی غلیظ

فریاد می زنند، به صدها دهن تورا

تنها نه درتمامی ذرات کائنات

می جویم از تمامی این مرد و زن تورا

من با تو زنده بودم و من با تو زنده ام

من یافتم در آینه ی خویشتن تورا !

[Ar.chly]

تاعطر خوبت درفضای خانه می آید

بوی بهشت از تخت و میز و شانه می آید

چشم تو تنها مِی فروش شرعی شهر است

مستانگی تنها از این پیمانه می آید

دربوسه باران تو این موهای خرمایی

سرمی کشد از قد خود تا شانه می آید؛

آنگاه در آغوش گرمت پیله های اشک

وامی شود پروانه در پروانه می آید

در چشم من زل می زنی از کوچ می گویی

این رود،طغیان می کند تا چانه می آید

بعد از تو زیر بارش پاییز ِ بعد ازظهر

باران،کنار چتر من تا خانه می آید

بعد از تو مردن کارسختی نیست می دانم

بعد از تو هرکاری از این دیوانه می آید!

[Ar.chly]

با یک بغل باران

به دیدار تو می آیم

در را به روی این همه آشفتگی

واکن

آن گاه در آیینه ی چشمم

خود را تماشاکن!

[Ar.chly]

چاره ی دل تنگ بودن چیست

جز همین تکرارِخیسِ "دوستت دارم"!؟

[Ar.chly]

از زندگی چیزی نمی خواهم

تنها خودش را...

چشم های تو!

[Ar.chly]

از کویر آمدم

درکنار سایه بان مهر تو

رودی از ترانه

از غرور

در دلم شکفت

من بدون تو

پر از "نیامدم" !

[Ar.chly]

غروب اول دی، ایستگاه راه آهن

اراکِ برفی و سرمای استخوان سوزش

گذشته بود سراسر به تلخی و اندوه

تمامِ عمر مسافر،همه شب و روزش

کشید ساکش را سمتِ سالن و آنگاه

میان صندلی بدقواره ای لم داد

نگاه کرد به ساعت،دقایقی دیگر

قطار می آمد،شور در دلش افتاد!

صدای نازک زن ،از بلندگو آمد:

قطار تهران –شیراز می رسد اکنون

میان همهمه ی جمعیت به راه افتاد

خودش به تنهایی، رنجدیده و محزون

کنار پله ی واگُن، جوانکی خوشرو

گرفت ساکش را تا که او سوار شود

به خویش گفت :چه تلخ است یک زنِ تنها

مسافرِ هیجاناتِ یک قطار شود!

درون کوپه، زنی قدبلند و گندمگون

نشسته بود به همراه دختر و پسرش

سلام کرد و نشست و قطار راه افتاد

دوباره حسرت عالم دوید در نظرش

تلاش کرد که در چهره اش نباشد غم

به دیگران چه که او خسته بود و تنها بود؟

نگاه کرد به بیرون و زورکی خندید

چقدرماه از این سمتِ شیشه زیبا بود!

صدای گوشی همراه و شورخنده ی زن

و باز بغض غریبی که در گلوش نشست

نهیب زد به خودش:این چه حال ِ مسخره ایست؟

نخواست فکر کند این قدَر ضعیف، شده است!

قطار در دل شب، سمتِ زندگی می رفت

و هرکسی به یکی در جهان می اندیشید

فقط زنی همه ی شب درون کوپه ی هفت

به "مرگ"، همسفری مهربان می اندیشید!!

[Ar.chly]

تویی بهانه ی یک عمر،بی بهانگی ام
و عاشقانه ترین،حسرت زنانـ ـگی ام

تویی صدای ِ تمام پرندگان ِ جهان
که من بدون تو پاییز ِ بی ترانگی ام!

بهارهای زیادی گذشت از سر ِ من
ولی شکفته نشد روح سبز ِ دانِگی ام

سکوت و خودخوری و اشک و ترس و بدبینی
نمادِ ساده ی یک عمر ، موریانگی ام

شبیهِ خوشه ی انگورهای سرخِ حیاط
تو آمدی و نشستی به بزم خانگی ام؛

و بعد، مستی ِ لبهای تو شرابم کرد
و عشق بُرد مرا سمت ِ بی کرانگی ام

تو آشتی دادی سایه ی مرا با من
تویی که خاتمه دادی به چندگانگی ام

تو عاشقانه ترین شعر روزگار منی
و شاهکار چهل سال، شاعرانگی ام!!

[Ar.chly]

ما با تو مسافريم ،اي عشق قشنگ

مرغان مهاجريم، اي عشق قشنگ

بعد از شب نازل شدنت فهميديم

ديوانه و شاعريم ، اي عشق قشنگ!!

[Ar.chly]

اي كاش اسير بي خيالي نشويم

پابند هواي اين حوالي نشويم

ای عشق! شبانه روز بر شهر ببار

باشد كه دچار خشكسالي نشويم!!