دفتر شعر | سیمین بهبهانی

[.M!!NoO.]

• آنجا و اینجا
  

آنجا نشسته دخترکی شاداب
با گونه های چون گل نسرینش
لغزیده بر دو شانهٔ او آرام
انبوه گیسوان پر از چینش
زان دیدگان شوخ و سیه ریزد
افسون دلستانی و دلداری
وان لعل نوش بار سخن گوید
از عشق و اشتیاق و وفاداری
نزدیکتر، عروس فریبایی است
اما دریغ! شاد و سخنگو نیست
آزرده، سرفکنده ز غم در پیش
افسرده، لب گزیده که این او نیست
آهسته آنچنان که نبیند کس
اشکی نشسته بر سر مژگانش
وان اشک را زدوده به انگشتان
تا کس نداند از غم پنهانش
اینجا زنی است خامش و سنگین دل
کز سرد و گرم دهر خبر دارد
خود را ز یاد برده که اینک او
یک ناز دختر و دو پسر دارد
بر کنده چشم های هوس کز پی
چشمی به کرده ها نگران دارد
بنشانده شعله های هوا در دل
کاین دل سپردهٔ دگران دارد
قلب خموش و سینه ٔ آرامش
تابوت عشق و گور جوانی هاست
اما از آن گذشتهٔ بی حاصل
در خاطرش هنوز نشانی هاست
زن نیست او، که شمع شب افروزی ست
روشن چو روز کرده حریمی را
از عمر خویش و عمر شبی تاریک
آرام و نرم کاسته نیمی را
گردش چهار تن همگی دلبند
شادان که شمع خانه برافروزد
غافل که شمع بر سر این سودا
از جان خویش کاهد و تن سوزد

[.M!!NoO.]

• نغمهٔ درد
  

این منم، ای غمگساران این منم
این شرار سرد خاکستر شده؟
این منم ای مهربانان این منم
این گل پژمردهٔ پرپر شده؟
این منم یا نغمه یی کز تار عشق
جست و غوغا کرد و خاموشی گرفت؟
این منم یا نقش صدها آرزو
کاین چنین گرد فراموشی گرفت؟
خنده بودم بر لبان زندگی
ناگهان در وحشتی پنهان شدم
ناز بودم در نگاه آرزو
اشک خونین درد بی درمان شدم
در کف بد مست بودم جام و او
بر سر سنگی شکست این جام را
چهره شد تاریخ غم، تقویم درد
بس که بردم محنت ایام را
این منم؟ نه! من کجا و غم کجا؟
خنده های جانفزای من چه شد؟
از چه رو این گونه افسردم، چرا؟
جان شادی آشنای من چه شد؟
از چه چون لعلش به دستم بوسه داد
جان دگر شیدا نشد، رسوا نشد؟
از چه چون اشکش به پایم اوفتاد
شور عشقی در دلم پیدا نشد؟
از چه چشمم از نگاه او گریخت
اشتیاق دیده را نادیده کرد؟
از چه دل در پاسخ سرمستیش
سر گرانی کرد و ناسنجیده کرد
هیچ باور می کنید ای دوستان
کاین منم ، این شاخهٔ بی بر منم؟
این منم این باغ بی روح خزان
این منم این شام بی اختر منم؟

[.M!!NoO.]

• گریز
  
  
  

من می گریزم از تو و از عشق گرم تو
با آنکه آفتاب فروزندهٔ منی
ای آفتاب عشق نمی خواهمت دگر
هر چند دلفروزی و هر چند روشنی
بر سینه دست می نهی و می فریبیم
کاینجاست آن چه مقصد و معنای زندگی ست
یعنی که سر به سینه ٔ پر مهر من بنه
جز این چه حاصلت ز سراپای زندگی ست
در پاسخت سر از پی حاشا برآورم
یعنی مرا هوای تو دیگر نه در سر است
با این دل رمیده، نیازم به عشق نیست
تنهاییم به عیش جهانی برابر است
من در میان تیرگی تنگنای خویش
پر می زنم ز شوق که اینجا چه دلگشاست
سر خوش ، از این سیاهی و شادان از این مغاک
فریاد می کشم که از این خوبتر کجاست؟
خفاش خو گرفته به تاریکی ی غمم
پرواز من به جز به شبانگاه تار نیست
بر من متاب، آه، تو ای مهر دلفروز
نور و نشاط با دل من سازگار نیست

[admin]

زندگی به بندی بند است، به نام "حرمت "
بافتن را از یک فامیل خیلی دور یاد گرفتم که نه اسمش خاطرم است نه قیافه اش،
اما حرفش هیچوقت از یادم نمیرود، می گفت زندگی مثل یک کلاف کامواست،
از دستت که در برود می شود کلاف سردر گم،
گره می خورد،
می پیچد به هم ،
گره گره می شود،
بعد باید صبوری کنی،
گره را به وقتش با حوصله وا کنی، زیاد که کلنجار بروی ، گره بزرگتر می شود،
کورتر می شود،
یک جایی دیگر کاری نمی شود کرد، باید سر و ته کلاف را برید،
یک گره ی ظریف کوچک زد،
بعد آن گره را توی بافتنی یک جوری قایم کرد،
محو کرد،
یک جوری که معلوم نشود،
یادت باشد، گره های توی کلاف همان دلخوری های کوچک و بزرگند، همان کینه های چند ساله،
باید یک جایی تمامش کرد،
سر و تهش را برید،
زندگی به بندی بند است، به نام "حرمت "
که اگر آن بند پاره شود کار زندگی تمام است
...
سیمین بهبهانی

[v.a.y]

سال ها پیش از این به من گفتی:
که مرا هیچ دوست میداری؟
گونه ام گرم شد ز سرخی شرم
شاد و سر مست گفتمت: آری
باز دیروز جهد میکردی
که ز عهد قدیم یاد آرم
سرد و بی اعتنا تورا گفتم
که دگر دوستت نمی دارم
ذره های تنم فغان کردند
که خدا را، دروغ می گوید
جز تو نامی ز کس نمی آرد
جز تو کامی ز کس نمی جوید
تا گلویم رسید فریادی
کاین سخن در شمار باور نیست
جز تو، دانند عالمی، که مرا
در دل و جان هوای دیگر نیست
لیک آرام ماندم و خاموش
ناله ها را شکسته در دل تنگ
تا طپش های دل نهان ماند،
سینه ی خسته را فشرده به چنگ
در نگاهم شکفته بود این راز
که دلم کی ز مهر، خالی بود؟
لیک تا پوشم از تو، دیده ی من
بر گل رنگ رنگ قالی بود

دوستت دارم و نمی گویم
تا غرورم کشد به بیماری
زانکه می دانم این حقیقت را
که دگر دوستم..... نمی داری

بانو سیمین بهبهانی

[خانوم معلم]

سیمین بهبهانی :
وصیت کرده ام بعد از مرگم؛ همراه من
دوتا فنجان چای هم دفن کنند!!
شاید صحبت های من با خدا به درازا کشید...
بهرحال دلخوریها کم نیست ازبندگانش ...
همانهایی که بی اجازه واردشدند
خودخواهانه قضاوت کردند
بی مقدمه شکستند
وبی خداحافظی رفتند!
بهشت جای دیگری نيست...

بهشت اول :
آغوش مادریست که با تمام وجود ، بغلت کرد و شیرت داد
بهشت دوم :
دستان پدریست که برای راه رفتنت ، با تو کودکی کرد
بهشت سوم :
خواهر یا برادریست که برای ندیدن اشکهایت ، تمام اسباب بازیهایش را به تو داد
بهشت چهارم :
معلمی بود که برای دانستنت با تمام بزرگیش هم سنت شد تا یاد بگیری
بهشت پنجم :
آغوشی بود که هرگز در آغوشش نگرفتی

بهشت ششم :
دوستیست که روز ازدواجت در آغوشت کشید و چنان در آغوشش فشرد که انگار آخرین روز زندگیش را تجربه میکند

آری بهشت همین حوالیست ...
مادرت را بنگر...
پدرت را ببین ..
خواهر یا برادرت را حس کن ..
دوستت را به یاد بیاور...
عشقت را از خاطرت بگذران...

"نگرانم برایت"

یک وقت دیر نشود برای بهشت رفتنت...
بهشت را با همه قلبت حس کن ، همین نزدیکیست..
شاید همین الان از کنارت گذشت