سلام برخيمه گاه حسين

[d.ali]

عباس عليه السلام در نگاه حضرت مهدي عليه السلام
مصلح بزرگ، حجت خدا و بقية الله الاعظم، امام زمان (عج) - قائم آل محمد (ص) در بخشي از سخنان زيباي خود درباره عمويش عباس (ع) چنين مي گويد:
«سلام بر ابوالفضل، عباس بن اميرالمؤمنين، هم درد بزرگ برادر كه جانش را فداي او ساخت و از ديروز بهره فردايش را برگزيد، آنكه فدايي برادر بود و از او حفاظت كرد و براي رساندن آب به او كوشيد و دستانش قطع گشت. خداوند قاتلانش، «يزيد بن رقاد» و «حيكم بن طفيل طايي» را لعنت كند...» 
امام عصر - عجل الله تعالي فرجه - صفات والاي ريشه دار در عمويش، قمر بني هاشم و مايه افتخار عدنان را چنين بر مي شمارد و مي ستايد:
1- همدردي و همگامي با برادرش سيد الشهداء (ع) در سخت ترين و دشوارترين شرايط تا آنجا كه اين همگامي و همدلي ضرب المثل تاريخ گشت.
2- فرستادن توشه آخرت با تقوا، خويشتنداري و ياري امام هدايت و نور.
3- فدا كردن جان خود، برادران و فرزندانش در راه سرور جوانان بهشت، امام حسين (ع).
4- حفاظت از برادر مظلومش با خون خود.
5- كوشش براي رساندن آب به برادر و اهل بيتش هنگامي كه نيروهاي ستمگر و ظالم مانع از رسيدن قطره اي آب به خاندان پيامبر (ص) شده بودند. 

امام صادق (عليه السلام) عقل ابداعگر و انديشمند اسلام و چهره بي مانند دانش بشري، همواره از عمويش عباس (عليه السلام) تجليل به عمل مي آورد و با درود و ستايشهاي عطرآگين از او ياد مي كرد و مواضع قهرمانانه اش در روز عاشورا را بزرگ مي داشت. از جمله سخناني كه امام درباره قمر بني هاشم(ع) فرموده است، بيان زير مي باشد:
«عمويم عباس بن علي (عليه السلام) بصيرتي نافذ و ايماني محكم داشت. همراه برادرش حسين جهاد كرد، به خوبي از بوته آزمايش بيرون آمد و شهيد از دنيا رفت

[d.ali]

عاشورا
روز حسین علیه السلام
روز ذبح بزرگ قران
نمی توان تصور کرد ان چه در این روز بر اسلام و امام زمان در ان دوران رخ داد
شمشیر کشیدن بر حسین و خاندانش ؟خاندان علی؟خاندان پیامبرشان؟
نیزه و تیره بر پیکر اما زدن؟شمشیر بر امام کشیدن؟
خون پاک حسین بن علی را بر زمین ریختند
لباس شهدا را از تن ربودن؟
سر از پیکرهای پاره پاره جدا کردن و برنیزه زدن؟
وای حسین را کشتن

تسلیت یا صاحب الزمان از این مصیبت.

[d.ali]

شام غریبان؟!!!!
غریبان چه کسانی بودند؟
اهل بیت رسول الله، فرزندان علی مرتضی
با سربریدن سروهای اگاهی و ایمان ،زنان و کودکان و مردی بیمار را به اسم غریبه به کوفه بردند؟
با غل و زنجیر؟
چادرها را اتش زدند و بر زنان و کودکان تازیانه زدند و طلاهایشان را این قوم پول پرست بی حیای  بی وفای خیانتکار به تاراج بردند؟
اینک سپه دار و سپه سالار که بود؟
شیر حافظ این باقی ماندگان خاندان نبوت که بود؟
یک زن !!!
شیر زن!!!
دختر علی؟خواهر حسن؟خواهر حسین؟خواهر ابوالفضل؟
عمه ی سادات؟
زینب؟!!!
امان از دل زینب!!!

[d.ali]

و اینک می رسیم به پاسدار ارزشهای پدر و ارزشهای اجداد خود 
ان کس که این بار سنگین را بر دوش غمگین خود سالها حمل کرد .
پاسدار اسلام بعد از عاشورا 
امام علی بن الحسین(ع)،امام سجاد علیه السلام.

[d.ali]

امام سجاد علیه السلام  با وجود بیماری جسمی و رنج واندوه بی پایان بخاطر واقعه ی عاشورا پرچمدار اسلام پس از پدر بود 
ایشان با سخنرانیهای خود در دمشق و کاخ یزید انها را با قدرت کوبید
واغاز قیامهای مردم علیه بنی امیه گشت
اقا امام سجاد با نوشتن دعاهای خود (صحیفه ی سجادیه) پیامهای اسلام را در قالب این دعاها بین مردم گسترش دادند.

[d.ali]

خیمه گاه هنوز پا برجاست 
خیمه گاه حسین همراه اسیران اهل بیت  شهر به شهر میرود و پیام حسین می برد.
یا حسین ما چگونه می بودیم اگر ان روز در کربلا حضور داشتیم؟
کاش می دانستیم 
کاش می دانستیم 

[d.ali]

سلام  یا زینب
سلام  اعتقاد محمد
سلام  صدای علی 
سلام نجابت و وقار و اقتدار فاطمه 
سلام صبر حسن 
سلام  ایثار حسین
سلام  زینب خدا 

[d.ali]

[d.ali]

زنان عاشورایی 
به جز زینب کبرای (س) زنان مشهور و غیرتمند دیگری هم در حادثه عاشورا حضور داشتند 
مانند حضرت رباب مادر علی اصغر شهید
بانوي كربلا،حضرت رباب (سلام الله عليها)
رباب، دختر «امرءالقیس» و جزو یکی از قبایل شامی است. پدر در زمان خلیفه دوم، اسلام آورده و در مدینه، رباب به عقد امام حسین(ع) درآمد و تا آخرین لحظات زندگی آن حضرت در کنار وی می ماند.
در برخی از نقلها پدر او را انیف کلبی معرفی کرده اند، اما نقل نخست، فراوان روایت شده است. علاوه بر این، شاید مراد دسته دوم، رباب دیگری باشد که دختر انیف و همسر زبیر بن عوام و مادر مصعب بن زبیر بوده است.
رباب دو فرزند از امام حسین(ع) داشت، یکی سکینه و دیگری عبداللّه . عبداللّه در روز عاشورا در حالی که کودکی بیش نبود، در جلوی چشم پدر و مادرش به شهادت رسید سکینه نیز، بعدها در شمار زنان بزرگ عالم اسلام درآمده، بویژه در ادب، شخصیت شناخته شده ای یافت.
رباب بر اساس شواهدی در کربلا حضور داشته است. این مطلب را برخی از مورخان آورده اند.
از اخبار محدودی که در زمینه روابط امام حسین(ع) و همسرش رباب به دستمان رسیده، چنین برمی آید که روابط آن دو بسیار صمیمی بوده است، آن قدر که هم امام(ع) و هم رباب از اظهار این روابط صمیمی میانِ خود، خودداری نمی کرده اند، همان گونه که پیامبر(ص) نیز از نشان دادن صمیمیتی که نسبت به برخی از همسران خود داشت، خودداری نمی کرد. به دلیل وجود همین شواهد است که ابن کثیر می گوید:
امام حسین(ع) همسرش رباب را بسیار دوست می داشته و از روی علاقه مندی به وی، در باره اش شعر می گفت
نسابه معروف «المجدی» نیز تأکید دارد که:
امام حسین(ع) سکینه و مادرش رباب را دوست می داشت
این دوستی به دلیل بزرگواری رباب بود، چنان که از هشام کلبی، مورخ مشهور نقل شده که:
«من خیار النساء و افضلهنَّ»
رباب از بهترین زنان و از برترین آنها بود.
ایشان یکسال بعد از واقعه عاشورا از دنیا رفتند

[d.ali]

زنانی که در کربلا بودند

 ام کلثوم:

بر اساس داده های تاریخی یکی دیگر از دختران امام علی(ع) بود که در کربلا حضور داشته و همگام با خواهرش زینب در رساندن پیام شهدا و رسوا کردن بنی امیه نقش آفریده است. و همراه زینب(ع) در کوفه به ایراد خطبه پرداخته است.

 فاطمه دختر امام مجتبی:

ایشان از بانوان با عظمت عصر خویش بود کنیه اش را ام عبدالله و ام الحسن گفته اند. امام صادق(ع) درباره او می فرماید: «کانت صدیقه کم تدرک فی آل الحسن امرأه مثلها» در میان فرزندان امام حسن(ع) زنی با فضیلت تر از او وجود نداشت. او همراه همسرش امام سجاد(ع) و فرزند خردسالش امام باقر(ع) در کربلا حضور یافت.

 زینب صغری:

یکی دیگر از دختران امیرالمؤمنین(ع) بودند که با محمد بن عقیل بن ابیطالب ازدواج کرده بود.

 رقیه دختر علی(ع):

لقبش ام کلثوم صغری و مادرش ام حبیبه است که نامش «صهبا» بود. دختر او عاتکه نیز با او بود که بعد از شهادت امام حسین(ع) و هنگام حمله دشمن به خیام در زیر پای اسبان به شهادت رسید.

 رمله همسر امام مجتبی(ع):

وی مادر قاسم و عبدالله، فرزندان امام حسن(ع) بود که در کربلا حاضر شد و شاهد جانبازی و شهادت فرزندانش بود.

 فاطمه دختر امام حسین(ع):

مادرش ام اسحاق دختر طلحه بن عبیدالله بود. فاطمه یکی از زنان پرهیزکار و نمونه عصر خویش بود که همراه پدر خود به کربلا آمد وی را حامل ودایع امامت دانسته اند چنان که امام باقر(ع) می فرمایند:
امام سجاد(ع) در کربلا بسیار بیمار بود که امام حسین(ع) دخترش فاطمه را صدا زد و به او وصیت کرد و کتابی به وی داد و او، آن را به علی بن حسین(ع) رساند و این کتاب بعداً به ما رسید. فاطمه با حسن مثنی از فرزندان امام حسن(ع) ازدواج کرد.


 سکینه دختر امام حسین(ع)

مادرش رباب دختر امرؤالقیس است. نامش را امینه و امیمه و آمنه ذکر کرده اند و سکینه لقب اوست. سکینه بعد از وداع امام حسین(ع) با اهل بیت(ع) با ناله به سوی پدر آمد و صدا زد: یا أبه استسلمت للموت؟ پدر جان! آیا تسلیم مرگ شده ای.

امام فرمود: چگونه تسلیم نشود کسی که یار و یاوری ندارد! سکینه گفت: پدر جان ما را به حرم جدمان برسان. امام فرمود: هیهات لو ترک القط النام. سپس سکینه را در آغوش گرفت و بوسید و اشک چشمانش را پاک کرد و فرمود:

سکینه جان! بدان پس از من، آن گاه که مرگ گرفتارم ساخت. گریه تو طولانی خواهد بود. تا زمانی که جان در بدن دارم مرا با اشک حسرت بار خود مسوزان.