شعرانه

[arom]

عمری دگر بباید، بعد از وفات ما را
کاین عمر طی نمودیم‌،‌ اندر امیدواری!

[arom]

دیدی آن را که تو خواندی
به جهان یارترین ؟
سینه را ساختی
از عشقش سرشارترین
آنکه می گفت ؛
منم بهر تو غمخوارترین !
چه دل آزارترین شد
چه دل آزارترین ...

[arom]

لبخند زدن معجزه ی لب رطبی هاست
ونيا به خدا تشنه ی گيلاس لبی هاست
يک شاخه گل سرخ در آغوش گرفتن ....
اين اوج تمنای قوطی حلبی هاست
تشبيه شما به غزل و ماه و ستاره
همسايه ببخشيد اگر بی ادبی هاست
ناخن بجوی بغض کنی قهوه بنوشی
اين عادت هر روزه ی آدم عصبی هاست
گفتی غزلت تازه شده....- 
دست خودم نيست
از لطف خراميدن چادر عربی هاست ❤

[arom]

مي رسد روزي که شرط عاشقي دلدادگي ست
آن زمان، هر دل فقط يک بار عاشق مي شود

[arom]

ای بر پدرت دنیا
آهسته چه ها کردی!
…لبخند مرا بس بود، اغوش لهم میکرد
ان بوسه مرا میکشت ، لب منهدمم میکرد
ان بوسه و ان اغوش ، قتاله و مقتل بود
در سیر مرا کشتن، این پرده ی اول بود
تنهاسر من بین این ولوله پایین است
با من همه غمگین اند، تا طالع من اینست
در پیچ و خم گله ، یکبار تورا دیدم
بین دو خیابان گرگ ، هی چشم چرانیدم
محض دو قدم با تو ، از مدرسه در رفتم
چشمت به عروسک بود ، تا جیب پدر رفتم
این خاصیت عشق است
، باید بلدت باشم
سخت است ولی ، باید در جذر و مدت باشم
هرچند که بی لنگر ، هرچند که بی فانوس
حکم انچه تو فرمایی ، ای خانوم اقیانوس
کشتی و گذر کردی ، دستان دعا پشتت
بر گود گلویم ماند ، جا پای هر انگشتت
از قافله جا ماندم ، تا هم قدمت باشم
تا در طبق تقسیم ، راضی به کمت باشم
آفت که به جانم زد ،
کشتم همه گندم شد
سهم کم من از سیب ، نان شب مردم شد
ای بر پدرت دنیااهسته چه ها کردی!!!
بین من و دیروزم ،
مغلوبه به پا کردی
حالا پدرم غمگین ، مادر که خودازار است
تنهای بی رحمم ، زیر سر خودکار است
هرشعر که چاقیدم ، از وزن خودم کم شد
از خانه به ویرانها
ز خانه به ویرانه
از خانه به ویرانه
تکرار سلوکم شدزیر قدمت بانو
دل ریخته ام
برگرداز طاق هزاران ماه
اویخته ام برگرد
هرچیز به جز اسمت ، از حافظه ام تف شد
تا حال مرا دیدند ، سیـ ـگار تعارف شد
گیجی نخ اول ، خون سرفه ی اخر شدخودکار غزل رو کرد ،
لب زهر مکرر شد
گیجی نخ دوم ، بستر به زبان امد
هر بالش هر جایی ، یک دسته کبوتر شد
گیجی نخ سوم ، دل شور برش میداشت
کوتاهی هر سیـ ـگار ، با عمر برابر شد
گیجی نخ بعدی ، در اینه چین افتادروحی که کنارم بود ،
هذیان مصور شددر ثانیه ای مجبور ،
نبض از تک و تا افتاد
این گونه مقدر بود ، اینگونه مقرر شد
ماحاصل من با توست ،
قانون ضمیر این است دنیای شکستن هاست ،
ما جمع مکسر شدسیـ ـگار پس از سیـ ـگار،
کبریت پس از کبریت
روح از ریه ام دل کند ،
درمتن شناور شدفرقی که نخواهد کرد
در مردن منتنها با ان گره ابرو ،
مردن علنی تر شدیک گام دگر مانده ،
در معرض تابوتم
کبریت بکش بانو ، من بشکه ی باروتم
هرکس غم خود را داشت ،
هرکس سر کارش ماندمن نشعه ی زخمی که ،
یک شهر خمارش ماندچیزی که شکستم داد ،
خمیازه ی مردم بودای اطلس خوابالود ،
این پرده ی دوم بودهرچند تو تا بودی ،
خون ریختنی تر بوداز خواهر مغمومم ،
سیـ ـگار تنی تر بودهرچند تو تا بودی ،
هر روز جهنم بوداین جنگ ملال اور ،
برعشق مقدم بودهرچند تو تا بودی ،
ساعت خفقان بود وحیرت به زبان بود و
، دستم به دهان بود وچشمم به جهان بود و  ،
بختک به شبم امد وروزم سرطان بود و  ،
جانم به لبم امدهرچند تو تا بودی،
دل در قدحش غم داشت
خواب  است که برگشتی ،
این شعر جنون کم داشت

❤ خاص

[arom]

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست
نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان
نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست
سر فرا گوش من آورد به آواز حزین
گفت ای عاشق دیرینه من خوابت هست
عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند
کافر عشق بود گر نشود باده پرست
برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگیر
که ندادند جز این تحفه به ما روز الست
آن چه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم
اگر از خمر بهشت است وگر باده مست
خنده جام می و زلف گره گیر نگار
ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست

[arom]

سالها عاشق یک شخص مجازی سخت است
در خیالات خودت قصر بسازی، سخت است
 
مثل این است که کودک شده باشی، آن‌وقت
هی تو را باز نگیرند به بازی، سخت است
 
اینکه دنبال کنی سایه‌ی مجهولی را
تا به هم‌خوردن خط‌های موازی، سخت است
 
این‌که یک عمر بدون تو قدم بردارم
بین دروازه‌ی سعدی و نمازی، سخت است
 
گاه جغرافی چشمان تو خیلی ساده‌ست
گاه اثبات تو از راه ریاضی، سخت است
 
زیر پیراهن گل مخملی‌ات پیچیده‌ست
عطر نارنج ولی دست‌درازی، سخت است

[arom]

به سویم با لب خشک آمدی، با چشم تر رفتی
حلالم کن که از سرچشمه ی من تشنه تر رفتی
 
میان دلبران پابندی مهرت سرآمد بود
چه ها دیدی که با دل آمدی اما به سر رفتی
 
 مگر با کوه خویشاوندی دیرینه ای داری؟
که هرچه بیشتر سویت دویدم، پیشتر رفتی
 
تو را همشیره ی مهتاب می دانم که ماه آسا
به بالینم سر شب آمدی وقت سحر رفتی
 
تو با باد شمالی نسبتی داری؟ که همچون او
رسیدی بی صدا از راه دور و بی خبر رفتی
 
اسیرت کرده بودم فکر میکردم که عشق است این
قفس را باز کردم دانه بگذارم که در رفتی
 
تو مرغ نوپری، زود ست جلد بام من باشی
خدا پشت و پناهت باد اگر بی من سفر رفتی

[arom]

دارم تظاهر می کنم که: بردبارم
هرچند تاب روزگارم را ندارم
شاید لجاجت با خودم باشد ! غمی نیست
من هم یکی از جرم های روزگارم
من هم به مصداق” بنی آدم…” ببخشید
…گاهی خودم را  از شمایان می شمارم
حس می کنم وقتی که غمگینید باید
با ابر شعرم بغض هاتان را ببارم
حتی خودم وقتی که از خود خسته هستم
سر روی حس شانه هاتان می گذارم
فهمیده ام منها شدن تفهیم جمع است
تنهایی جمع شما را می نگارم
شاید همین دل باوری ها شاعرم کرد
شاید به وهم باورم امید وارم
هر قطره ی دلکنده از قندیل ، روزی
می فهمدم ، وقتی ببیند آبشارم

[arom]

ﻫﺴﺘﯽ ﺍﻣﺎ. ﮐﻤﺮﻧﮓ !
ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺍﻣﺎ ... ﺗﻠﺦ !
ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺍﻣﺎ ... ﺳﺮﺩ !
ﭼﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭﯾﺴﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﻦ؟ !
ﮐﻤﻲ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻡ! ﺩﻳﺮﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻲ ﻫﺎ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﻤﻴﺸﻮﻡ ﺑﻪ ﮐﺴﻲ ﺗﮑﻴﻪ ﻧﻤﻴﮑﻨﻢ ﺍﺯ ﮐﺴﻲ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻳﻢ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭﺧﻮﺩﻡ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﺸﻮﻡ. . . ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻡ ﻳﮏ ﺷﺒﻪ . . . !!
کفشهایم را نده پابرهنه میروم تادرحریم تنهایی خود،با نگاه به تاول های پایم عبرت بگیرم...
من کجا...
عاشقی کجا...؟؟!!!
گاه یک حرف یک زمستان آدم را گرم نگه میدارد وگاه یک حرف یک عمر آدم را سرد میکند...
اگر مثل آدم خداحافظی کنی،
غصّه می خوری اما خیالت راحت است.

اما
جدایی بدون خداحافظی بد است
خیلی بد

یک دیدار ناتمام است
ذهن ناچار می شود هِی به عقب برگردد
و درست یک ذره مانده به آخر متوقف بشود...

انگار بروی به سینم ا و آخر فیلم را ندیده باشی!

♩♥