کم کم کلمه می شوم|جلیل صفر بیگی

[Ar.chly]

یا لطیف



کم کم کلمه می شوم

جلیل صفر بیگی
برای همسرم،
و فرزندانم ارسطو و اسطوره

[Ar.chly]

هر چند که خشک چوب این جالیزم

از جای خودم درخت بر می خیزم

از زندگی مترسکی خسته شدم

دارم به خودم کلاغ می آویزم

[Ar.chly]

در اوج یقین اگرچه تردیدی هست

در هر قفسی کلید امیدی هست

چشمک زدن ستاره در شب یعنی

توی چمدان ماه،خورشیدی هست

[Ar.chly]

بر دشت که جویبار را می دوزی

بر کوه که آبشار را می دوزی

باران،نخ و سوزنی ست در دستانت

بر روی زمین بهار را می دوزی

[Ar.chly]

دارم همه جا دست به سر می گردم

هی می روم و دوباره بر می گردم

در بین چقدر آدم قفل شده

دنبال کلید،در به در،می گردم

[Ar.chly]

این دور ریسده است تا آخر؟نه!

یک راه فرار هست؟نه!دیگر نه!

دنیا که همین قفل فروش پیر است

یک عالمه دستگیره دارد،در نه

[Ar.chly]

هر گوشه که می نشست تنهایی بود

بغضی که نمی شکست تنهایی بود

برخاست که هر چه داشت با خود ببرد

در گنجه فقط دو دست تنهایی بود

[Ar.chly]

شاید دل اگر مقابلش سد می شد

در رفتن از این شهر مردد می شد

ریلی که قطار را از اینجا می برد

از داخل چشمهای من رد می شد

[Ar.chly]

امروز ببین عشق چه ما با کرده
زود آمده هر چع را بجاجا کرده!
حالا که قرار است بعشقیم به هم
مرگ آمده کفش توی یک پا کرده

[Ar.chly]

برای حجت رشیدی

یک قطره که با موج کسی پا نشدم

گم بودم و هیچ وقت پیدا نشدم

جا مانده ام اگرچه عمری از همسفران

توی چمدان هیچ کس جا نشدم