♥♥ دفتر شعر ♥♥

[v.a.y]

چشمها را بايد شست
جور ديگر بايد ديد

چترها را بايد بست
زير باران بايد رفت

فکر را خاطره را زير باران بايد برد‌
با همه مردم شهر زير باران بايد رفت

دوست را زير باران بايد ديد‌
عشق را زير باران بايد جست

هر کجا هستم٬باشم‌
آسمان مال من است

پنجره٬‌فکر٬‌هوا‌٬عشق‌
زمين مال من است

چشمها را بايد شست
جور ديگر بايد ديد

چترها را بايد بست
زير باران بايد رفت


از اشعار سهراب سپهری

[v.a.y]

طوقی .. (مازیار فلاحی)

کفتر جلد خونمون , کفتر خوب و مهربون

کفتر خوب و با وفا , شاه همه پرنده ها

وقتی میری تو آسمون , نقطه میشی توی هوا

نگات به دستای منه تنت کجا ? دلت کجا ?

معلم عزیز من گفته یه انشاء بنویس

از گلای روی زمین تا دل ابرا بنویس

چی بنویسم طوقی جون حرفی نمونده واسمون

انشاء که نیست درد دله حرفای ساده مشکله

به نام اون خدایی که واسه همه دنیا نفسه

کاشکی که فردا نرسه

شبای هیچ بنده خدا نباشه مثل شب ما

به آسمون نگاه کنه تا صبح خدا خدا کنه

که کاشکی شب سحر نشه هیچ کسی در به در نشه

صاحب خونمون فردا نیاد اثاث و تو کوچه ی خیس نریزه با داد و بیداد

اگر که نصف شب بابام بساطشو جمع بکنه

یه ذره از عربده هاش سر هممون کم بکنه

سیلی تو گوشم نزنه وقتی که دلخوشیش کمه

مادر بزرگ اگر بازم زیاد برام دعا کنه

شاید اگر بیشتر از این خدا خدا خدا کنه

اگر که خواهر کوچیکم راه بره بازم بی عصا

طوقی خوب و با وفا شاه همه پرنده ها

قسم به عزت خدا میبرمت امام رضا

معلمم نگاه میکرد به کاشی روی زمین

با بغض سردی تو صداش گفت برو بچه جون بشین

نمره ی بیست ارزونیت فقط تو انشاء تو نخون

[v.a.y]

این بیت از داستان‌هاي شاهنامه برگرفته شده است، اما بخشی از ابیات مرتبط با بیت شعری که دکتر روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل از حکیم ابوالقاسم فردوسی خواند از این قرار است:

ز دل‌ها همه کینه بیرون کنید / به مهر اندرین کشور افسون کنید

بکوشید و خوبي به کار آورید / چو دیدید سرما، بهار آورید

ز خون ریختن دل بباید کشید / سر بی‌گناهان نباید برید

نه مردی بود خیره آشوفتن / به زیر اندر آورده را کوفتن

[PedraM]

وقتی هوا ابری


وقتی هوا صافه


وقتی یکی داره


موهاشو میبافه


یاد تو می افتم …….. یاد تو و حرفات


برگا که میریزه


بارون که میباره


وقتی یکی میگه


خیلی دوسم داره


یاد تو می افتم …….. یاد تو و حرفات


وقتی دلم تنگه


وقتی دلم گیره


وقتی یکی داره


از زندگیم میره


یاد تو می افتم …….. یاد تو و حرفات


وقتی زمستونه


وقتی هوا سرده


وقتی یکی میگه


میره که برگرده


یاد تو می افتم …….. یاد تو و حرفات


وقتی زمستونه


وقتی غروب میشه


وقتی که دلتنگیم


با گریه خوب میشه


یاد تو می افتم …….. یاد تو و حرفات

[Farzad]

این شعرو تقدیم می کنم به همه کسایی که مثله خودم عاشقه شب هستن.
شب خیلی زیباست,,, اگه خودتو تو دلش پیدا کنی.
شاید اگه خدا شب رو خلق نمی کرد ما تا ابد سیاهی گناهانمون رو نمی دیدیم که از ترسه تاریکی به نورماه و روشنایی پناه بیاریم وتوبه کنیم.
قشنگیه شب اینه که آدم تو دامانش تا دلش بخواد اشک میریزه,,, اونقدر که تو دله هیچ کسی گریه نکرده و اون بیشترین آرامشو بهت می ده.


"قشنگیه شب"
شب شدو خورشید بازم با آسمون قهر کرده اما ماه وجودشو دلخوشی شهر کرده
هرستاره مثل یک مشعل نیمه روشنه که تو تاریکی آتیش به دامن شب می زنه
هر نسیم که می وزه سلامی از قلبه شبه که از یه غربت و غم بدجوری تو تاب و تبه
هیچ صدایی نمی یاد به جزسکوت وبی کسی شب پراز فریاده از غصه ی بی هم نفسی
آخه شب محفل عاشقای پر درد و غمه فرصت خوبی واسه چشمای دلتنگ نمه
فرصتی برای با خود بودن و رها شدن درد دل گفتن و از نگفته ها جدا شدن
چشمای خسته همه بسته و در این انتظار که برسه صبح و زندگی بشه مثل بهار
اما اونی که قشنگی های شب رو می دونه دوست داره که تا ابد تو قلب شب جا بمونه
شب پر از غربته مثل یک مسافر غریب که نبرد از این سفر تو جاده های دل نصیب

[MeNa]

قرن ما شاعر اگر داشت هوا بهتر بود
خار هم كمتر نبود از گل بسا گل تر بود
قرن ما شاعر اگر داشت كه

كبوتر با كبوتر باز با باز

نبود شعار پرواز

واي بر ما كه تصور كرديم عشق را بايد كشت

در چنين قرني كه دانش حاكم است
عشق را از صحنه دور انداختن
ديوانگي ست
درماندگي ست
شرمندگي ست

قرن

قرن آتش نيست

قرن يك هواي تازه است
فكرها را شستشويي لازم است
گم شديم گر در ميان خويشتن
جستجويي لازم است
نازنين ها!!
از سياهي تا سفيدي را سفر بايد كنيم

[v.a.y]

نگاه کن که غم درون دیده ام ... چگونه قطره قطره آب می شود






چگونه سایه ی سیاه سرکشم

اسیر دست آفتاب می شود

نگاه کن

تمام هستی ام خراب می شود

شراره ای مرا به کام می کشد

مرا به اوج می برد

مرا به دام می کشد

نگاه کن

تمام آسمان من

پر از شهاب می شود

تو آمدی ز دورها و دورها

ز سرزمین عطرها و نورها

نشانده ای کنون مرا به زورقی

ز عاجها ، ز ابرها ، بلورها

مرا ببر امید دلنواز من

ببر به شهر شعرها و شورها

به راه پر ستاره می کشانی ام

فراتر از ستاره می نشانی ام

نگاه کن

من از ستاره سوختم

لبالب از ستارگان تب شدم

چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل

ستاره چین برکه های شب شدم

چه دور بود پیش از این زمین ما

به این کبود غرفه های آسمان

کنون به گوش من دوباره می رسد

صدای تو

صدای برفی بال فرشتگان

نگاه کن که من کجا رسیده ام

به کهکشان،به بیکران،به جاودان

کنون که آمدیم تا به اوجها

مرا بشوی با شراب موجها

مرا بپیچ در حریر بوسه ات

مرا بخواه در شبان دیر پا

مرا دگر رها مکن

مرا از این ستاره ها جدا مکن

نگاه کن که موم شب به راه ما

چگونه قطره قطره آب می شود

صراحی دیدگان من

به لای لای گرم تو

لبالب از شراب خواب می شود

نگاه کن

تو میدمی و آفتاب می شود


فروغ فرخزاد

[v.a.y]

کاش چون پاییز بودم

کاش چون پاییز خاموش وملال انگیز بودم.
برگهای آرزوهایم , یکایک زرد می شد,
آفتاب دیدگانم سرد می شد,
آسمان سینه ام پر درد می شد
ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می زد
اشک هایم همچو باران دامنم را رنگ می زد.
وه ... چه زیبا بود, اگر پاییز بودم,
وحشی و پر شور ورنگ آمیز بودم,
شاعری در چشم من میخواند ...شعری آسمانی
در کنارم قلب عاشق شعله می زد,
در شرار آتش دردی نهانی.
نغمه ی من ...
همچو آواری نسیم پر شکسته
عطر غم می ریخت بر دلهای خسته.
پیش رویم :
چهره تلخ زمستان جوانی
پشت سر :
آشوب تابستان عشقی ناگهانی
سینه ام :
منزلگه اندوه و درد وبد گمانی.
کاش چون پاییز بودم

فروغ فرخزاد



آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش.
باغ بی برگی،
روز و شب تنهاست،
با سکوت پاکِ غمناکش.
سازِ او باران، سرودش باد.
جامه اش شولای عریانی‌ست.
ورجز،اینش جامه ای باید .
بافته بس شعله ی زرتار پودش باد .
گو بروید ، هرچه در هر جا که خواهد ، یا نمی خواهد .
باغبان و رهگذران نیست .
باغ نومیدان
چشم در راه بهاری نیست
گر زچشمش پرتو گرمی نمی تابد ،
ور برویش برگ لبخندی نمی روید ؛
باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست ؟
داستان از میوه های سربه گردونسای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید .
باغ بی برگی
خنده اش خونیست اشک آمیز
جاودان بر اسب یال افشان زردش میچمد در آن .
پادشاه فصلها ، پائیز .

اخوان ثالث

[frhad32]

نه!
کاری به کار عشق ندارم!

من هیچ چیز و هیچ کسی را
دیگر
در این زمانه دوست ندارم

انگار
این روزگار چشم ندارد من و تو را
یک روز
خوشحال و بی ملال ببیند

زیرا
هر چیزی و هر کسی را
که دوست تر بداری
حتی اگر یک نخ سیـ ـگار
یا زهرمار باشد
از تو دریغ می کند...

پس
من با همه وجودم
خود را زدم به مردن
تا روزگار، دیگر
کاری به کار من نداشته باشد

این شعر تازه را هم
ناگفته می گذارم...
تا روزگار بو نبرد...

گفتم که
کاری به کار عشق ندارم!

-----------

قیصر

[MeNa]

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

ابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش.

باغ بی برگی،

روز و شب تنهاست،

با سکوت پاکِ غمناکش.

سازِ او باران، سرودش باد.

جامه اش شولای عریانی‌ست.

ورجز،اینش جامه ای باید .

بافته بس شعله ی زرتار پودش باد .

گو بروید ، هرچه در هر جا که خواهد، یا نمی خواهد .

باغبان و رهگذران نیست .

باغ نومیدان

چشم در راه بهاری نیست

گر زچشمش پرتو گرمی نمی تابد،

ور برویش برگ لبخندی نمی روید؛

باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟

داستان از میوه های سربه گردونسای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید .

باغ بی برگی

خنده اش خونیست اشک آمیز

جاودان بر اسب یال افشان زردش میچمد در آن.

پادشاه فصلها ، پائیز ..(مهدی اخوان ثالث)