دفتر اشعار|ناهید یوسفی

[f-samiee-g]

از ناهید یوسفی...

گزیده‌ شعرهای ناهید یوسفی با نام «گل‌ها به هوش نمی‌آیند» منتشر شده است

ناهید یوسفی در سال 1328 در شهسوار به دنیا آمد. شروع فعالیت‌های هنری او به سال [
1350 بر می‌گردد كه توانست نامش را میان زنان شاعر معاصر ثبت كند[/
.

یوسفی هم در عرصه شعر نو و هم در شعرهای كلاسیك دستی دارد. هركس به طریقی دل ما می‌شكند، گزیده ادبیات معاصر و عطسه‌های عصبانی از كتاب‌های این شاعر هستند[/
.

كتاب گل‌ها به هوش نمی‌آیند در 4 بخش غزل‌ها، رباعی‌ها، دو بیتی‌ها و سپید، شعر دارد
.

در شعری از ناهید یوسفی تقدیم به امام راحل(ره) می‌خوانیم
:

« بعد از تو كسی به شكوه ما نرسید

بس غصه رسید و چاره اما نرسید

شب‌ها كه به دامن دعا خیمه زدیم

گفتیم خدایا به تو آیا نرسید؟

[f-samiee-g]

«بی تقویم»
فردا نمی دانم چه روز است
فردا نمی دانم چه سال است
در باور من
فردا حقیقت نیست، تنها یک خیال است

فردا و دیروز
تقویم ساز است
نه زندگی ساز

در چشم من اوراق با ترتیب تقویم
یک مشت کاغذپاره ی بی اعتبار است
بیهوده یک فصلش زمستان
بیهوده یک فصلش بهار است
من نظم نامربوط را باور ندارم
هر روز، فصلی ست
هر فصل سالی
هر سال عمری

من دوست می دارم که بی تقویم باشم
بی روز و بی فصل
بی فصل و بی سال
من دوست می دارم که از آغاز خورشید
تا رویش ماه
احساس باشم
یک لحظه آرام
یک لحظه سرکش
یک لحظه چون آب
یک لحظه آتش
خاموش باشم
فریاد باشم
در بند باشم
آزاد باشم
بخشنده چون ابر
کوبنده چون باد
دلتنگ دلشاد
من پیچ و تاب زندگی را دوست دارم

دیروزها چیست؟
فردا کدام است؟
من روزهایم را نمی دانم چه بودم
تردید دارم
بودم خدایا... یانبودم؟

[f-samiee-g]

هر کس به طریقی دل ما می شکند

ناهید یوسفی

هر کس به طریقی دل ما می شکند
بیگانه جدا دوست جدا می شکند

بیگانه اگر می شکند حرفی نیست
از دوست بپرسید چرا می شکند

[f-samiee-g]

اینک تمام هدیه ها سنگند

ناهید یوسفی

ای کاش
در لحظه های تلخ دلتنگی
بازیچه ای کوچک ، مرا از من رها می کرد
یا روزهایم را
یک قصه با یک هدیه ی کوچک
با آشتی ها آشنا می کرد

افسوس اسطوره ها در گیرودار روزها مردند
خوش باوری نابود شد با آتش تردید
بنیاد شادی های پوشالی ولی شیرین
به هم پاشید

اینک تمام قصه ها حرفند
اینک تمام هدیه ها سنگند
حتی عروسک ها
با آن نگاه شیشه ای
بسیار دلتنگند

افسوس تا امروز
هرگز نفهمیدم چه باید کرد
هرگز ندانستم چه باید بود
شاید نباید پیچ و تاب زندگی را دید
شاید تمام روز را باید
در حدّ یک کودک
بازیچه ی بازیچه ها گردید
شاید نمی دانم

[f-samiee-g]

گریه دارد به خدا غربت پهناورمان

ناهید یوسفی

شعر بی بار و بری سر زد اگر از سرمان
آفتی آمده در مزرعه ی باورمان

شاعری دلشده بودیم و غزلنوش خیال
فتنه بر پا شد و بردند شبی ساغرمان

یکّه ماندیم و کسی غربتمان را نشنید
گریه دارد به خدا غربت پهناورمان

سال ها گوشه گرفتیم و به در خیره شدیم
و سرانگشت کسی حلقه نزد بر درمان

حاصل گندم سبزیم و عطش سوز بهار
شعله سر می کشد از خرمن خشک و ترمان

رنگ آرایه ندارد غزل ساده ی ما
غم فرو می چکد از خط به خط دفترمان

تا که اندوه شما در دل ما خانه گرفت
فکر تنهایی صد ساله پرید از سرمان

حرف هر واژه ی ما حرف دل تنگ شماست
ما پر از درد شماییم و شما یاورمان

شعر ما پر زد و نیلوفر بالنده شدیم
نکند حادثه سنگی بزند بر پرمان

باید از فتنه ی توفان به خدا تکیه کنیم
تا که تنها نشود شاخه ی نیلوفرمان

[f-samiee-g]

بپرسید از هواداران یوسف قصه ی ما را

ناهید یوسفی

به رسم رستگاری آمدیم و راه ما گم شد
مسیر این سفر از غفلت ناگاه ما گم شد

ز شرق روحمان نامحرمان خورشید را بردند
شب مهتابی ما رفت و قرص ماه ما گم شد

بپرسید از هواداران یوسف قصه ی ما را
که احساس برادر ناگهان در چاه ما گم شد

شگفت از این شگفت آباد ناآباد ویرانگر
که در ویرانه هایش باطن آگاه ما گم شد

هنوز آوای حوا خواب آدم را می آشوبد
بهشت ما به دست نفس دنیا خواه ما گم شد

بیابان تا بیابان زندگانی را سفر کردیم
و از آغاز حرکت راه منزل گاه ما گم شد

نه فصل بازگشتن هست و نه هنگامه ی ماندن
خداحافظ رفیقان!فرصت کوتاه ما گم شد