الهام کریمی|دفتر شعر

[ملکه برفی]

هر بار که شلاقت روی تن من رقص ید،
گل داد کنار خون
خشکیده تن لاله.
-یک فصل نبود انگار
این ریزش برگابرگ
عادت شد و چرخیدم
با یک تن صد پاره-
هر بار که با زشتی
از من سخنی گفتی
اسمم همه جا رویید،
گُل داد به نام عشق
این قصه ی جانانه:
من پاره ی یک جمعم،
اشکی ز دل دریا،
رفتن شده آغازم،
چون ماهی آزاده...

[ملکه برفی]

صورتم سوخت و قطره قطره چکید
بر سنگفرش عزادار خیابان...
چشم هایم کجاست؟
پیررنی مرثیه ای کهنه را با صدای من زار می زد...
ظهر عاشورا
سر بر زانوی زمانه می گریستم...

[ملکه برفی]

چایم را با بغضی چهارپهلو می نوشم و
گلویم آوازهای غمگین می خواند.
تلخ خوانی ام را
دست بند می زنند و
چای در گلویم خفه می شود ...

[ملکه برفی]

تور سپیدم را گرفت چرخید و چرخیدم به ناز
هی دور زد توی سرم
یک ، دو ، سه...افسون و راز
با هم پرنده می شویم از آسمان تا دشت دور
تا قله های بی عبور ...
هر جا که دست خستگان
رو به خدا گشته دراز
امید می کاریم و نور .
هر جا سیاهی گردن عشق و محبت را زده
بذر محبت می شویم
گل می دهیم با عشق و شور.
تور سپیدم را گرفت
چرخید و چرخیدم ...ولی
این بار غرق اشک و خون
جادوست این!!!
این تارهای رنگ برف روی سرم!!!
جادوست این
این مردن عشق و امید!!!
چرخیدم و بهتی عظیم
مهمان شده بر پیکرم!
این آینه تصویر کابوس من است

[ملکه برفی]

این معبر عشق است ، نامش خیابان نیست.
عاشقان بازو به بازو
در صفا و مروه اند انگار اینجا ،
پس چرا نقشی ز چشمه
پشت هر دیوار نیست ؟
بیخودم از خود به موج هروله
می روم از گوشه ای تا کنج دیگر
حج ما این بار هم مقبول نیست ؟

[ملکه برفی]

نرم نرم می نشیند بر تنم چون هزاران واژه ی عشق وامید
راه می جوید به سوی دفترم

واژه ها یی بی ادا از قلب ابر
می نگارد نقش شادی را به روی پیکرم

واژه ای از آن ابر ، رقص حوری های آزاد بهشت
واژه ای از آن عشق ، لرزش تار دلم

روی بوم برفی بکر حیاط با قلم مویی یخی
نقش چشمان تورا با واژه هایم می کشم

ذوب شد برف حیاط تا دو چشم روشنت روی دستانش نشست
بعد از این خورشید را جای چشمت می کشم

[ملکه برفی]

کاش می شد لحظه های عاشقی را توی آجرهای این دیوار کاشت
کاش می شد بین آجرها نوشت
تا ابد با یاد تو من زنده ام
کاش می شد پنجره ها را
پر از عکس تو کرد
زیر هر تصویر هم با مُهر لبهایت
نشانی تازه زد
کاش می شدجای پاها یت در اندام حیاط
بید مجنونی نشاند
بعد هم لیلا شد و با یاد عشقی گمشده
در هم شکست
کاش می شد...

[ملکه برفی]

هرشب توی خوابم می چرخید رویاهایم را با کابوسی تاخت میزد
و صدای انفجار گلویم در شهر می پیچید ...
مهربان که شد ،
خوابم را با یک بغل گندم به بوی نان تازه شیرین می کرد
اما
روز بعد
روی گونه ام از پنج شیار باریک
خون چکه می کرد...

[ملکه برفی]

سینه اش زخمی تر از دیروز بود در سرش غوغای شب آویز بود
شال سبزش بوی خون می داد سخت
دست هایش ساغری گلریز بود...

[ملکه برفی]

مادری از درد می گرید مادری از عشق می گوید
مادری بغض غریب خویش را
این بار
با شهامت
روی شهر خسته ی مظلوم
می بارد
مادری یک قطره بود
دیروز
مادران ابرند در شیون
کنار هم
وه چه سیلی راه می افتد از این باران
نام او دیروز ٬تهمینه
نام او امروز ...نمی دانم
هر چه می خواهی بخوان نامش
در این جوشیده بحر سبز انسانی
نام او مشتی گره کرده است...