دفتر اشعار| خاقانی

[~ MoOn ~]

غزل شماره 140

خاکی دلم به گرد وصالش کجا رسد
سرگشته میدود به خیالش کجا رسد
چون آفتاب سایه به ماهی نبیندش
دیوانهای چو من به هلالش کجا رسد
خود عالمی پر است که سلطان غلام اوست
چون من تهی دوی به وصالش کجا رسد
فتراک او بلندتر از چتر سنجری است
دست من گدا به دوالش کجا رسد
تا در لبش خزینه همه لعل و گوهر است
درویش را زکات ز مالش کجا رسد
تا صد هزار دانهٔ دلها سپند اوست
عین الکمال خود به کمالش کجا رسد
عشقش چو آفتاب قیامت دل بسوخت
عشقش قیامتی است زوالش کجا رسد
خاقانی اینت غم که دلت نزد او گریخت
نظاره کن ز دور که حالش کجا رسد

[~ MoOn ~]

غزلیات
شماره 141

اندرآ ای جان که در پای تو جان خواهم فشاند

دستیاری کن که دستی بر جهان خواهم فشاند


پای خاکی کن در آکز چشم خونین هر نفس

گوهر اندر خاک پایت رایگان خواهم فشاند


گر چو چنگم دربر آیی زلف در دامن کشان

از مژه یک دامنت لعل روان خواهم فشاند


چهرهٔ من جام و چشم من صراحی کن که من

چون صراحی بر سر جام تو جان خواهم فشاند


رخ ترش داری که خوبم شکر شیرین کنی

چون ترش باشی به تو شیرین روان خواهم فشاند


بس کن از سرکه فشاندن زان لب میگون که من

دل بر آن میگون لب سرکه فشان خواهم فشاند


دوستان خواهند کز عشق تو دامن درکشم

من برآنم کاستین بر دوستان خواهم فشاند


بر سر خاک اوفتان خیزان ز جور آسمان

از تظلم خاک هم بر آسمان خواهم فشاند


اهل گفتم هست چون دیدم که خاقانی نیافت

عذر خواهان خاک توبه بر دهان خواهم فشاند

[~ MoOn ~]

غزلیات
شماره 142

سخن با او به موئی درنگیرد

وفا از هیچ روئی در نگیرد


زبانم موی شد ز آوردن عذر

چه عذر آرم که موئی درنگیرد


غلامش خواستم بودن، دلم گفت

که این دم با چنوئی درنگیرد


چه جوئی مهر کینجوئی که با او

حدیث مهرجوئی درنگیرد


بر آن رخ اعتمادش هست چندانک

چراغ از هیچ روئی درنگیرد


ازین رنگین سخن خاقانیا بس

که با او رنگ جوئی در نگیرد

[~ MoOn ~]

غزلیات
شماره 143

دلم آخر به وصالش برسد

جان به پیوند جمالش برسد


زار از آن گریم تا گوهر اشک

به نثار لب و خالش برسد


نه به نو شیفته گردم چو به من

مه به مه پیک خیالش برسد


دل دیوانه بشیبد هر ماه

چون نظر سوی هلالش برسد


صبر شد روزهٔ هجران بگرفت

تا مگر عید وصالش برسد


گرچه فتراک وصال است بلند

دستم آخر به دوالش برسد


پر و بالی بزند مرغ امید

گر ز دولت پر و بالش برسد


روز امید به پیشین برسید

ترسم آوخ که زوالش برسد


یادخاقانی اگر کم نکند

بر فلک سحر حلالش برسد

[~ MoOn ~]

غزلیات
شماره 144

سر زلفت چو در جولان بیاید

به ساعت فتنه در میدان بیاید


ز چشم کافر تو هر زمانی

هزاران رخنه در ایمان بیاید


گل رخسار تو تا جیب بگشاد

خرد را خار در دامان بیاید


لب لعل تو تا در خنده آید

اجل را سنگ در دندان بیاید


ز دست ناوک اندازان چشمت

نخستین ضربتی بر جان بیاید


در جان میزند هجر تو دیری است

که بانگ حلقه و سندان بیاید


دل خاقانی از تو نامزد شد

بهر دردی که بیدرمان بیاید

[~ MoOn ~]

غزلیات
شماره 145

دل دادم و کار برنیامد

کام از لب یار برنیامد


با او سخن از کنار گفتم

در خط شد و کار برنیامد


دل گفت حدیث بوسه میکن

اکنون که کنار برنیامد


در معنی بوسهٔ تهی هم

گفتم دو سه بار برنیامد


بس کردم ازین سخن که چندان

نقدی به عیار برنیامد


از هرکه به کوی او فروشد

جز من به شمار برنیامد


در راه غمش دواسبه راندم

یک ذره غبار برنیامد


مقصود نیافت هر که در عشق

خاقانی وار بر نیامد

[~ MoOn ~]

غزل شماره 146

مرا غم تو به خمار خانه باز آورد
ز راه کعبه به کوی مغانه باز آورد
دل مرا که دواسبه ز غم گریخته بود
هوای تو به سر تازیانه باز آورد
کرانه داشتم از بحر فتنه چون کف آب
نهنگ عشق توام در میانه باز آورد
میانهٔ صف مردان بدم چو گوهر تیغ
چو نقطهٔ زرهم بر کرانه باز آورد
خدنگ غمزه زدی بر نشانهٔ دل من
خدنگ خون به نشان از نشانه باز آورد
دلم که خدمت زلف تو کرد چون گل سر
نکرده پای گلآلود شانه باز آورد
شد آب و خاکم بر باد هجر، بادهٔ وصل
بیار، کاتش عشقت زبانه باز آورد
عنان عمر شد از کف رکاب می به کف آر
که دل به توبه شکستن بهانه باز آورد
تو عمر گمشدهٔ من به بوسه باز آور
که بخت گمشدهٔ من زمانه باز آورد
هزار کوه و بیابان برید خاقانی
سلامتش به سلامت به خانه باز آورد

[~ MoOn ~]

غزل شماره 147

مکن کز چشم من بر خاک سیل آتشین خیزد
نترسی ز آن چنان سیلی کزو آتش چنین خیزد
گوزن آسا بنالم زار پیش چشم آهویت
چه سگجانم که چندین ناله زین جان حزین خیزد
کله کژ کرده میآئی قبای فستقی در بر
کمانکش چشم بادامت چو ترکی کز کمین خیزد
چو تو در خندهٔ شیرین دو چاه از ماه بنمائی
مرا در گریهٔ تلخم دو دریا بر زمین خیزد
بگریم تا مرا بینی سلیمان نگین رفته
بخندی تا ز یاقوتت سلیمان را نگین خیزد
به هجرت خوشترم دانم که از هجر تو وصل آید
به مهرت خوش نیم دانم که از مهر تو کین خیزد
چو رحم آرد دلت بینم که آب از سنگ میزاید
چو خشم آرد لبت بینم که موم از انگبین خیزد
بده عناب چون سازی کمند زلف چین بر چین
مرا عنابوار از روی خون آلوده چین خیزد
نو باری اشک خون میبار خاقانی در این انده
که انده شحنهٔ عشق است و سیم شحنه زین خیزد

[~ MoOn ~]

غزل شماره 148

بر دل غم فراقت آسان چگونه باشد
دل را قیامت آمد شادان چگونه باشد
تو کامران حسنی از خود قیاس میکن
آن کو اسیر هجر است آسان چگونه باشد
پیغام داده بودی گفتی که چونی از غم
آن کز تو دور ماند میدان چگونه باشد
هر لحظه چون گوزنان هوئی برآرم از جان
سگجانم ارنه چندین هجران چگونه باشد
نالندهٔ فراقم وز من طبیب عاجز
درماندهٔ اجل را درمان چگونه باشد
خواهم که راز عشقت پنهان کنم ز یاران
صحرای آب و آتش پنهان چگونه باشد
پیش پیام و نامهات بر خاک باز غلطم
در خون و خاک صیدی غلطان چگونه باشد
نامه به موی بندی وز اشک مهر سازی
در مهر تر نگوئی عنوان چگونه باشد
بر موی بند نامهات طوفات گریست چشمم
چندین به گرد موئی طوفان چگونه باشد
خاقانی است و آهی صد جا شکسته دربر
یارب که من چنینم جانان چگونه باشد

[~ MoOn ~]

غزل شماره 149

شور عشق تو در جهان افتاد
بیدلان را به جان زیان افتاد
تو هنوز از جهان نزاده بدی
کز تو آوازه در جهان افتاد
آتشی زد غم تو در جانم
که شرارش بر آسمان افتاد
تو سلامت گزین که نام دلم
از ملامت به هر زبان افتاد
کار من مصلحت کجا گیرد
خاصه کاین فتنه در میان افتاد
صوتر حال خصم و خاقانی
مثل مار و باغبان افتاد