دفتر اشعار| غلامرضا بروسن

[Ar.chly]

دريا
در سرزمین من عاقل است
مرزها را می شناسد
دستبند می زند
و به زندان می اندازد.
هر موجی که سرکشی کند
سرش را در آب فرو می برد.
در سرزمین من
آب از آب تکان نمی خورد.

[Ar.chly]

چطور می شود قلبی را پنهان کرد
که این همه عاشق است
خبر مرگت را که آوردند
تو نبودی
هر بادی که می گذشت
پرده ی دلم را تکان می داد
تو مرده ای
و من هنوز
نگران چین پیشانی ات هستم.

[Ar.chly]

نامم را فراموش کرده ام
کبریت بزن
دستم را از یاد برده ام.
به زندانی شبیه ام
که راه فرارش لو رفته باشد
آنقدر شلوغم
که می خواهم
همه را بر خودم بشورانم.
به خودم که فکر می کنم
چون چاقویی به مرگ نزدیکم.

[Ar.chly]

رودخانه می آید
تا در گلوی من
راهش را کج کند
آه
بلبل کوهی!
بلبل کوهی!
برای آوازی که من سر داده ام
دهان تو کوچک است.

[Ar.chly]

با من حرف بزن

مثل یک پیراهن نارنجی با روز
مثل وقتی که ابر
صرف شستن یک سنگ می کند .
مثل وقتی که صرف ِ همین شعر می شود


با من حرف بزن
مثل یک بازی در وسط تابستان


و به چیزی فکر نکن
می دانم


زمین گرد است
و جاذبه

در پای درختان سیب بیش تر است

[Ar.chly]

تو همان دختر جاليزی نه؟
مثل من عاشق پاييزی نه؟
مثل من، مثل خود من تنها
خارق العاده غم انگيزی نه؟
از تب آينه ها سرشارم
تو هم از آينه لبريزی نه؟
به گمانم که شبی جا مانده ست
پشت لبخند شما چيزی، نه؟
حرف خاموش مرا می فهمی
خودمانيم تو هم تيزی، نه؟
میروم ـ پشت سر من ـ بانو!
روشنايی ست که می ريزی نه؟