دفتر اشعار محمد رضا صالحی

[.M!!NoO.]

وقتی دست هایم ,
از موهایت عبور می کند
صحنه ی عبور از ,
تمامیه گندم های یک گندمزار اتفاق می افتد.
و دیگر این که
از سیل عظیم دست ها , می ترسم
فقط باد نیاید...

[.M!!NoO.]

اَشهَدَم را خواندم

که آمدم

آیت الکُرسی هایِ بینِ راه ،

از پَسِ چشم هایِ تو

برَ نمی آمدند ...

[.M!!NoO.]

باران مُدام

سَرَش را

به شیشه می کوبید ،

دَستَش به زیبایی َت

که پُشتِ پنجره

نشسته بود

نمی رسید ...

[.M!!NoO.]

ای کاش

تیر بودی

می آمدی درست ،

به قلبم

می نشستی ...

[.M!!NoO.]

رَگِ گردن را نمی دانم

اما

موهایت را

که باز کردی ،

خدا را هوایی کرد

که پایین بیایَد ...

[.M!!NoO.]

تا به چَشم می آیی

لطیف ترین احساسِ آدمی

بروز می کند ،

و چه قدر سخت است

که نمی شود

به تمامِ قطره هایِ اشک

بوسه زد ...

[.M!!NoO.]

کاش سونامی انسان بود

میشد سَرَش را

گرم کرد ،

که وقتی موهایت را

باز میکنی

یادش برود

که باید بیایَد ...

[.M!!NoO.]

عِلمِ طِب را

به بازی می گیرند

لب هایت ،

وقتی که

بوسه هایِ دامنه دارَت

قندِ خون را

به اوجِ خودَش

می رساند ...

[.M!!NoO.]

رسالتِ من

شاعری نبود ،

به قهوه اییِ روشنِ

چشم هات

آفرین بگو ...

[.M!!NoO.]

کار به کشیدن نمی رسد بانو

تا لبخند میزنی

من فقط

از زیبایی می میرم،

باید یک کسی

مثل داوینچی را

عاشق خودت می کردی ...!