دفتر اشعار ناهید عرجونی

[پسر اهورایی]

نام مرا بنویسید
پای تمام بیانیه هایی
که لبخند وبوسه را
آزاد می خواهند
پای بیانیه هایی
که نمی خواهند
درختی قطع شود
پرنده ای بهراسد
چهار پایه ای بلغزد زیر پای کسی
پای بیانیه هایی
که
می ترسند کودکی گریه کند

[پسر اهورایی]

ما راه می رفتیم و می خندیدیم
ما فقط ده ساله بودیم
و"سر جوخه "اسمی بود
که ریسه می رفتیم
ما چه می دانستیم
روبروی همین اسم
جویبارهای کوچکی از خون
به راه می افتند!
....
....
....
یکی از ما گفت" تیر خلاص"
از پسرها بود
هیچکداممان نخندیدیم
خنده دار نبود
اصلا
زشت بود این بازی!!

[پسر اهورایی]

حرف نمی زنم
مثل پرنده ای
که لال شده است
وفکر می کند
به یک سیم لخت

[پسر اهورایی]

دو تکه شده ام
نیمی از من
می خواهد بگوید که دوستت دارم
با تمام سلول های تنم
ونیم دیگرم
اعتصاب کرده است
توی یک سلول
برای خون ها
که دامن این خاک را گرفته اند

[پسر اهورایی]

دلم برایت تنگ می شود
وقتی قرار است جنگ به خاور میانه کشیده شود
کشیده شود به انگشت های تو
به موهای عاشقم
وقرارگاه کوچکی
که چهارشنبه است

[پسر اهورایی]

ای خدای بزرگ
که توی آشپزخانه هم هستی
وروی جلد قرص های مرا می خوانی
لطفا کمی آن طرف تر!

باید همه ی این ظرف ها را آب بکشم
وهمین طور که دارم با تو حرف می زنم
به فکر غذای ظهر هم باشم
نه کمک نمی خواهم!
خودم هوای همه چیز را دارم
پذیرایی جارو می خواهد
غذا سر نمی رود
به تلفن ها هم خودم جواب می دهم
وگردگیری این قاب...
یادت هست ؟
اینجا کوچک بودم
وتو هنوز خشمگین نبودی
ومن آرامبخش نمی خوردم
درست بعدِ طعمِ توت فرنگي بود وخواب
که تو اخم کردی
به سیزده سالگی
ملافه
و رویاهایم
ببخش بی پرده می گویم
اما تو به جیب هایم
کیف دستی کوچکم
وحتی صندوقچه ی قفل دار من
چشم داشتی!
ای خدای بزرگ که توی آشپزخانه ام نشسته ای
حالا یک زن کاملم
چیزی توی جیب هایم پنهان نمی کنم
کیفم روی میز باز مانده است
هر هشت ساعت یک آرامبخش می خورم
وبه دکترم قول داده ام زیاد فکر نکنم
لطفا پایت را بردار
می خواهم تی بکشم

[پسر اهورایی]

از هر کجا که بیایی
به مرز می رسی
از مریوان و موهای خیس من
تا دکمه هایی که بسته ام
و باز نمی شود
سر صحبت ام
با سربازهایی که شب
خواب های درهم ستاره و زن را
پنهان می کنند توی پوتین هایشان
و صبح
سیـ ـگار ومرز را
با دلهره می کشانند به برج نگهبانی

نگاه کن
نشانه ام دودی است
که از انگشت اشاره ی سرباز مرده ای بلند می شود

آسمان را ببند
باید خدا آن طرف تر از این شعر بایستد!

[پسر اهورایی]

دنیا ی کوچکی ست
تو روز هایت را بر می داری

با تکه هایی از من

که ریخته است روی خاک

من مرزها را

خط می زنم از کتاب ها

از موهایم که عاشق بود!


پدر گفت کوتاهش کن

اصلا ببر صدای این اسب های لعنتی را

ما مال این سرزمین نیستیم می فهمی؟

من تکه ای از زمین را جابجا کردم

کمی از خاک های پدر را آوردم

و ریختم پای شمعدانی ها

و ریختم روی آسفالت های بدقواره ی این شهر

و ریختم توی صورت بچه هایی که

به مادر بزرگ گفتند ارمنی

ومی خندیدند

پدر گفت وقتی ریشه هایت جای دیگری باشد

و بعد ادامه نداد

من ریشه هایم جایی پیش تو بود

و شیهه هایم را

تنها اسب های غریبه دوست داشتند

اسب هایی که مال هیچ سرزمینی نبودند

من به ریشه هایم فکر می کردم توی مدرسه

توی مقنعه

وقتی که بوی خون

توی سرود ملی و مارش های پیروزی

دیوانه ام میکرد

من فکر می کردم زمین چه قدر ابله است

که می گذارد تکه تکه اش کنند

و سیاستمدارها

که نمی گذارند سربازهای عاشق

شجاع نباشند در مقابل مرگ

من حتا پیش خودم فکر می کردم

حتما توی کله ی خانم مدیر

گچ ریخته اند

که می گوید

جنگ غنیمت است

و موهای ما به دشمن کمک می کند!

من دم اسبی ام را باز می کردم توی کلاس

و اسب ها شیهه می کشیدند

پدر می گفت

وقتی ریشه هایت جای دیگری باشد

من به تو فکرمی کردم که جای دیگری بودی

و از خون بدت می آمد

و از سیاستمدارها

که نمی گذاشتند سربازهای عاشق از جنگ بترسند !

[پسر اهورایی]

امروز زنی که مردش را گم کرده است
حتی ته جیب هاش را نمی گردد
کفشش را واکس می زند
کوچه را زمزمه می کند
و پیاده روهای بطالت آشفته اش نمی کند
یک شاخه گل برای همین امروز
یک دفتر سفید
و یک رؤیا
کلید می رقص د
پله دوتا یکی می رود
و بعد از ظهری آسوده
ورق می خورد.

[پسر اهورایی]

توی خیال های خودم بودم
توی فکر خیابانی
که داشت وطنم می شد
من داشتم به دست هایم فکر می کردم
به انگشت های نوازش گرم
حتی برای خیابان دست تکان دادم
من ندیده بودم که خیابان
وحشت زده است
من چشم های خیابان را
ندیده بودم
که بسته اند
توی خیال های خودم بودم
حتی برای خودم
شعر می خواندم
من فکر کردم
سربازی که به سمت من آمد
لبخند می زند
فکر کردم کاش
توی این خیابان
یک گلفروشی بود
من تفنگ را ندیده بودم
که شلیک می کند
قلب من گرم بود هنوز!