دفتر اشعار| پروانه فتاحی طاری

[Ar.chly]

فردا چگونه است ؟

فردا چگونه است ؟

فردا را کسی ندیده است

نگاهم چشم انتظار فرداست

لب هایم عشق را واگویه می کنند

و انتظار

را در متن چشمانت

غریب است اگر بگویم قریبم

و دردریای چشمانت اسیرم

سهل است که بگویم فردا چگونه است

جوابی هست

فردا زورق وارونه ای است

که به اعماق دریاها می رود

و من در دنیایی پر از امید

با ماهی ها عهد می بندم

که زورقم به

آنها لطمه ای نزند

و دل آسمانی خود را به ماهی ها هدیه می دهم

و مهرم را به تو می سپارم

[Ar.chly]

مگر چه کرده ام به تو

بگو بگو، بگو به من

مگر چه دیده ای ز من

بگو به من

تو خوب من

چرا ، چرا ، مگر چه کرده ام به تو

ببین که گلشن وجود من

چگونه تشنه ی بهار توست ؟

مگر امید من رسیدن وصال توست

بگو بگو ، قسم به جان تو

به رویش ستاره ها

به ماه ، کهکشان و راه آن

قسم به شب ، به روز

به ظلمت شبانه ام

به کلبه ی خرابه ام

قسم به روح پاک خود

که

چون نسیمی از سحر

به روح پر شرر زند

مرا نمی رسد خبر

ز فطرت درون تو

بگو ، بگو ، مگر چه کرده ام به تو؟

[Ar.chly]

هاله ای از تردید

من در هاله ای از تردید

به تو دل می بندم

و در میان مه غلیظی

تارهای شک را می تنم

و چون موهای دختر روستایی

با روبانی قرمز ، آنها را می بافم

عنکبوتی در این میان

به تارهای تنیده ی من می خندد

و رشته رشته تارهایش

را به دور خود می تند

[Ar.chly]

پروانه های کاغذی

تو مرا با برگ کاغذی

پر از پروانه

به شهر پروانه ها بردی

و خبر از قاصدک باغ دادی

که باغ هم پر از پروانه است

و دلم نیز پر از آواز پرواز پروانه ها

تو مرا ب یک برگ پر از پروانه

به اوج صداقت ها

و صمیمیت ها بردی

و در این اندیشه

وقتی که بزرگ شدی

گاهی

خلوص کودکی اتفاق می افتد

و همیشه پیش از آ“که فکر کنی ، اتفاق می افتد

تو مرا با یک جهان

پر از

رؤیاهای صادقانه آشنا کردی

و مرا در پرواز لطیف پروانه ها

و آن همه خوبی اسیر

[Ar.chly]

پیدای نهان

با توام

با تو که احساس بزرگ شدن می کنی

از بدی آدم ها سخن می گویی

با توام

با تو که احساس می کنی فقط خودت

هستی

و دیگر نیاز مند کسی نیستی

با تو ام

با تو که در دنیایی از نیاز ، می گویی بی نیازم

تو که روح خود را در تلاطم نیازها گم کرده ای

من آن روح را عزیز می دارم

که پیش چشم من پیداست

و به آن پیدای نهان می گویم

تو بزرگی ، اما هنوز در کودکی

های خود اسیر

و هرگز نمی توانی بگویی خود را یافته ام

چرا که من نیز هنوز برای مادربزرگت کوچکم

هنوز کوچک تر از آنم که بگویم بزرگ شده ام

دخترم ، کودکم

تو هنوز برای من همان مرمی هستی که با کشیدن یک صفحه نقاشی

پر از رخ و نیم رخ

به من می گفتی

چشمانشان را باز کن

چرا خوابیده اند ؟

تو خود نمی دانی هنوز

همان کودکی

که در رؤیاهای کودکانه ات همه خوابند