دفتر اشعار| پرویز صادقی

[ملکه برفی]

لبخند تو می فهماند
چه جای دوست داشتنیُ
زیبائی ست دنیا !

[ملکه برفی]

بیا با من
و ما
تمام شب را
در شهر می گردیم
زیر نور چراغ های خیابان
دو کودک بودیم
خالی از تمام دلهره ها
همه چیز اشتباه بود
ولی چه احساس خوبی بود
تا وقتی کنار من بودی
امشب کنار من
با پنجره های بسته
و صدای تا آخر ِ رادیو
موی تو در باد
تو می دانی
تحمّلش را ندارم
بگذار این لحظه را
متوقّف کنیم در زمان
ما تا همیشه
این جا خواهیم ایستاد
بگذار تا همیشه
این جا بایستیم
اتاق کوچکت را
به یاد خواهم آورد
احساس تو را
نور پنجره را
نوشته هایت، کتاب هایت را
قهوۀ صبحگاهیمان
شام و شب هایمان را
بدن های در هم تنیدمان
خوابمان
و کارهای کوچک جاریمان را
بی درنگ و برای همیشه
پای تو و من
بازوان تو و آغوش من
لبخند تو
و گرمای تو
که مرا دوباره می خنداند
ما به هم محتاجیم
من برای عشق ورزیدن
و تو برای دوست داشتن
بی تردید ما بی هم
شبیه کودک سر راهی تنها
از رشد می مانیم
بزرگ نمی شویم
دیوانگی را انتخاب نمی کنیم
و حتی مرگ را
هر لحظه در تو عاشق می شوم
انگار چیز تازه ای برای دوست داشتن
پیدا می کنم هر روز
طرز خندیدنت
طرز عطسه کردنت
حتی طرز پلک زدنت
فکر می کنم اینها
رابطه ها را نگه می دارد
وقتی همه چیز مهیّج است
هر روزی که با تو می گذرانم
شبیه ماجراجوئی
در روح توست !
می خواهم کمی آهسته تر
قدم بزنیم
چون هیچ جائی نیست
که واقعا لازم باشد آنجا باشم
در میابم که زندگی
آسان تر ست
وقتی که تنها
منظرۀ مه آلودی ست
با هیچ جزئییّاتی برای گیج کردنت
که چه کسی چه چیز یا کجا بودم
اینگونه با آمدنِ پایان
حسرت کامل مبهم ست
و این ها روزهائی هستند
که در رؤیایشان هستیم
وقتی که آفتاب
ما را رنگ طلائی می زند
و این خانه
زیباتر از آن نمی توانست باشد
وقتی که درآن
تنها می رقص یدیم
و اگر چشمانت را ببندی
همیشه همانگونه خواهیم بود
که آن شب بودیم
تو را در آغوش می گیرم
و هیچ کس قرار نیست
تو را نجات دهد
و ما غرق می شویم
تو آن شب پرسیدی
چگونه در تاریکی راه میروم
و نمی دانستی
که تو تنها نوری بودی
که می دیدم
بیا با من
و ما
تمام شهر را
به دنبال آن شب می گردیم
آن جا که هر گز نخواستم
در جائی جز قلب تو باشم
و تو
تمام دار و ندار من بودی
بیا با من بیا ...

[ملکه برفی]

سردست
آتش می زنم حرف هائی را
که هیچ وفت نمی شود زد
سرخ می شوم از سوزش درد
فرشته ها
در دلم شیون می کنند
گمانم ...
مرده باشم !

[ملکه برفی]

دلم دوره گردی ست
که باران می فروشد
نازنین !
این جا کساد ست آسمان

[ملکه برفی]

سال هاست
در نوبت پیوند قلب
مرده ام
مرا به عشق اهدا کنید

[ملکه برفی]

همیشه ناتمام
شعرهایم را تا می زنم
شکل گل های کاغذی
و یادگار یاد تو
در گلدان دلم می کارم
من چه می دانستم
تو نمی آئی ُ من
زیر هیچ بارانی
گل نخواهم کرد ؟!

[ملکه برفی]

این واژه های محجّب
مرا را چه می فهمند ؟!
لب هایت دلم را نمی چشند
و سینه ات التهابم را نمی داند
احساس من با تو بی اخلاق ست
حرف من با تو
واژه های عریانی ست
که چون عروسان باکره
در شب بازوان ت دریده می شوند
و حجله حجله
بر زانوانت خون می پاشند
از هجوم جمله های بی دستور
در تو بی استثناء می شوم
و تو چون فعل های تجاوزگر
بی قاعده
مرا احاطه می کنی
عربدۀ چشمانت
نقل قول مستقیم عشق
و لمس مبهم دستانت
گفت و گوی شرعی من با توست
آغوش تو زیباترین غزل
و دلم قافیۀ تنگ جنون ست
این واژه ها
مرا چه می فهمند ؟!
وقتی که بوی سیب تنت
کوچه پس کوچه باغ های حسّ مرا
از تو لبریز می کند
و تو
چون رودی آرام و نجواگر
در دلم به هر سو ی بی سو
روانه می شوی
و افکار مرا با خود می بری
این واژه ها !
تو را چه می فهمند ؟!

[ملکه برفی]

ساکت که می شوی
چشمانت
پر از بوسه می شود
و لب هایت
در التهاب یک گل سرخ
زیر باران
می تپد
تو را
در رنگین کمان آغوشم
قاب می گیرم
و چونان پرنده ای در مشت
رها می شوم
در افق های آبی تو
هیجانی ست
شورش چشمانت
در اعتصاب لب هایت !

[ملکه برفی]

نه
تو را مثل برگ گل
میان دفتر خاطراتم
خشک نمی کنم هر گز
چون گلی شاداب
تو را
در گلدان دلم می کارم
و به رسم شبنم ها
عشق را
در عطر تو پیله می کنم
تو می شکوفی ُ من
چه پروانه می شوم
در هوای تو !

[ملکه برفی]

دیدنی ترین گالری دنیاست
چشمانت
با قاب های بی شیشۀ رؤیا
در حجم تماشایت