دفتر اشعار محمد رضا صالحی

[.M!!NoO.]

باد را
به غلط کردن انداخته ،
پیراهن سفیدت
که به شاخه ی درختی
گیر کرده است ...!

[.M!!NoO.]

شراب خوار نیستم
اما
چشمانت را که می بینم ،
خمار ترین مرد
روی زمین می شوم ...!

[.M!!NoO.]

به فاصله گفته ام
کمی آنطرف تر
یا هر کجا
به غیر از بین ما
خودش را بیاندازد ،
حالا
تو بگو می مانی ...!

[.M!!NoO.]

کار به کشیدن نمی رسد بانو

تا لبخند می زنی

من فقط

از زیبایی می میرم ،

باید یک کسی

مثل داوینچی را

عاشق خودت می کردی ...!

[.M!!NoO.]

هر بار که جایی می نشینی

جای محراب را

عوض می کنی ،

پیش نماز مسجد

که گناهی نکرده است ...!

[.M!!NoO.]

باید لب هایت را

به لبانم بدوزم ،

این طور

زمزمی که

از دهانت می جوشد

هدر نخواهد رفت ...!

[.M!!NoO.]

بعد از خداحافظی ات

من ،

من نبودم

بَم بودم

بعد از زلزله ...!

[.M!!NoO.]

مرا بی اختیار

به دار می کِشَند

موهایت ،

وقتی که

حلقه حلقه شان می کنی ...!

[.M!!NoO.]

به خدا گناه است

با این همه سرخی

گاز نزدن سیب لب هایت ،

فوقش

از اینجا هم

بیرونمان می کنند ...!

[.M!!NoO.]

هر جگری را

زلیخا می کند ،

این تیرهای آرش وار

که نمی دانم

از کجای چشم هات می آید ...!