الهام کریمی|دفتر شعر

[ملکه برفی]

الهی به امید تو که همه امیدمی



مرگ اتفاق تلخي بود خاطرم پر ز درد شد انگار
زانوانم نشیمن دست
چشم هايم دو رود پر آوار
مى شنيدم صداى دردم را
مى شكستم زحجم غم اين بار
هيچكس آشنا نبود افسوس
داغ تر مى شد اين تن تب دار
من خودم را به دست غم دادم
تو مرا به آسمان بسپار

[ملکه برفی]

...اما تو بگو

وقتی بغض
چادر زده

روی این حنجره ی شکسته
و اشک
آرام و بی صدا
راهش را کج می کند
به سمت چشمانم
بی تو
چه کنم...!؟

[ملکه برفی]

جا مانده ام

از همه قطارهای جهان
و این ایستگاه
در امتداد کشتارگاه نشسته انگار
که خون می چکد از
دیوارهایش
با درد...
و سوزنبانش
به تمام زبان های دنیا
قفل می زند بر راه ...
جا مانده ام انگار

[ملکه برفی]

با تمام قصه های نگفته ات
یک شعر گفته ام
تماماً سپید...
و رنگ زده ام
موهایم را
به اشتیاق دست هایت
... تماماً سپید...
چقدر نسخه برایم نوشته اند
این روزها
و من هی قرص می خورم
تماماً سپید...
و خواب می بینم تو را
...تماماً سپید...

[ملکه برفی]

پدر کفش هایش را پوشید


چمدانش را که پُر از آواز قناری بود

به عشق مُهر زد

بوسه هایش را روی برگ های درخت

جا گذاشت

و به سمت آسمان پیچید...

[ملکه برفی]

صدای دریا می آید

سرت را بر سینه ام
اگر بگذاری...

نامت مرواریدی ست
که تا "نفخ فی صور"
در بطن های قلبم
به مِهر می درخشد...

[ملکه برفی]

دخیل بسته است
بوی پیراهنت
بر پیچ پیچ ِاین همه پیچک
که به دیوار حیاط خانه مان
... سَرَک می کشید و تو بودی
که راه بروی و بی هراس
از همه ی پسران همسایه
بلند بلند ترانه ببافی
و روی آجرهای حیاط
عکس قلب های شکسته را بکشی
دخیل بسته است
عطر تنت بر چهار گوش باغچه
و تمام روزهای سال
نرگس می رویاند
از دل ِمرده ی هر چهار گوشه
و تو نیستی ...

[ملکه برفی]

بهار نقّاشی ست

با مدادی سبز
که روی هوای شهر
مستانه قدم می زند
و شعر می خواند ،بی هراس...
و شعر می خواند...

[ملکه برفی]

از رنگ ها بگو

وقتی که عشق،مطلقن کبود...

رنگین کمان،سرابی...شاید شکست نور
نقاش را بگو...

[ملکه برفی]

سفره های عشق مان هر روز پَر

آیه های مهربانی در به در
جیب های خدعه کاران دغل

از سر تسلیم ما پُر بارتر...