اعترافات مترسک فراری ؛ شهریار بهروز

[.M!!NoO.]

از تویِ کیفِ پولِ چرمیِ ساییده اش
عکسی نشانم داد : زن بود وُ بچه ای
گفتم :
زنِ زیبایی داری , پسرِ شیرینی .
گفت :
داشتم ...
_ صداش بم شده بود _

دیگر حرفی نزدیم ,
سیـ ـگار تعارف کردم وُ کشیدیم
برف هم
در نفس هایمان , می بارید

[.M!!NoO.]

گاهی که بهانه گیر می شد
موهاش
نوازش می خواست

با شما هستم
شمایی که جایِ من نشسته ای :
موهاش
آه موهاش
گاهی که بهانه گیر می شد

[.M!!NoO.]

به گوشت می رسانند ؛
سفر کردم
این شهر
برای تنهاییِ هر دو مان
جا نداشت .

[.M!!NoO.]

از هر کسی که به هر دلیل با او در ارتباطی بدم می آید
به هر کس بگویی عزیزم , از او لجم می گیرد
حتی وقتی بچه ای را لوس می کنی
حسودی می کنم
و با تمامِ احترامی که قائلم
دلم می خواهد سر به تنِ آل پاچینو نباشد ...

پس تعجب نکنی
اگر همین روزها
بی مقدمه ,
به غاری کوچ کردیم .

[.M!!NoO.]

آنجا که از چارچوبِ در
چمدانی بیرون می رود
آنجا که ایستگاه
آخرین نقطه ی قطار را می بوسد ,
درست آنجا
پشتِ شیشه هایِ ماتِ فرودگاه
من ,
ایستاده ام ؛

ببخشید , سلام !
من ,
تنهایی هستم

[.M!!NoO.]

به من نزدیک باش
آنقدر که درد , به دهانِ پاره شده
آنقدر که صبر , به نخاع قطع شده
آنقدر که مرگ , به تو
به من ...

اما
آنچه بینِ ما نشسته مرگ نیست
گنجشکِ دیگری ست
که از اینهمه امتدادِ کابل
همین یک وجب˚ بینِ ما را انتخاب کرده است
حرفی بزن
کاری بکن
و نزدیک شو به من
آنقدر که درد
آنقدر که صبر
آنقدر که من
تحملم تاب بیاورد .

[.M!!NoO.]

من بر خلافِ تو
خودم را که گریه می کند ,
دوست تر دارم
چه کنم
این من
گل نه˚ پوچ را
دوست تر دارد

[.M!!NoO.]

غربت صدایِ تو است
پشتِ گوشی
وقتی وانمود می کنی
همه چیز روبه راه است

[.M!!NoO.]

حال آدم که دست خودش نیست
عکسی می بیند
ترانه ای می شنود
خطی می خواند
اصلن هیچی هم نشده
یکهو دلش ریش می شود …

حالا بیا وُ درستش کن
آدمِ دلگیر
منطق سرش نمی شود
برای آن ها که رفته اند
آن ها که نیستند , می گرید
دلتنگ می شود
حتی برای آنها که هنوز نیامده اند …

دل که بلرزد
دیگر هیچ چیز سرِ جای درستش نیست
این وقت ها
انگار کنار خیابانی پر تردد ایستاده ای
تا مجال عبور پیدا کنی
هم صبوری می خواهد هم آرامش
که هیچکدام نیست !

آدم تصادف می کند ,
با یک اتوبوس خاطره های مست

[.M!!NoO.]

دلت را توی جیبت بگذار

آدم ها برای جنگ,

دنبال بهانه اند.