دفتر اشعار |سیروس اسدی

[.M!!NoO.]

زندگینامه شاعر از زبان خودش : من در سال 1342 در شهر ایلام متولد شدم. از سال 1360 سرودن شعر را شروع کردم. بسیاری از آثار بنده در نشریات معتبر و مجموعه ها و کتاب های گزیده ی شعر به چاپ رسیده است. مدّت چهار سال مسئول صفحه شعر مجله تخصّصی ادبیّات معاصر بودم. کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی هستم. دو مجموعه ی شعر با نام های « چشمان خیس غزل » و « چشم های تو بارانی است » از من به چاپ رسیده است. هم اینک مدرّس مراکز پیش دانشگاهی هستم
.

[.M!!NoO.]

ای کاش

ای کاش از آسمان خدا می بارید
وز سقف سیاه شب، دعا می بارید
ای کاش خدا به جای باران، هر شب
لبخند تو را، اشک مرا می بارید

[.M!!NoO.]

راز

بارها
طعم مرگ
را
چشیده ام،
هرگز،
به تلخی دوری
از نگاه تو
نیست!

[.M!!NoO.]

بهارانه

عبور می کند
از دل های سیمانی،
رنگین کمان نگاهت،
تا،
عاشق کند،
انبوه مجنون های
بی لیلی را
وقتی،
بهار،
تو باشی،
حتّی گلِ سنگ
شقایقی خواهد شد،
عاشق
با دلی
تنگ...!

[.M!!NoO.]

قرار

گفتی تو، که با بهار خواهی آمد
با جوشش چشمه سارخواهی آمد
یا دادِ دلم، پیش خدا خواهم برد
یا با دلِ من، کنار خواهی آمد

[.M!!NoO.]

نجوا

شکسته اند غریبانه گرچه بال و پرم
در این خیالم از این گوشه ی قفس بپرم

چه خوش خیال!پریدن؟ نمی شود،افسوس
که بسته اند پرم را به رشته ی جگرم

چه سال هاست، که برهم نمی زنم پلکی
برای آن که بمانی، میان چشم تَرَم

هنوز داغ تو دارم، غریب خفته یه خاک
هنوز یاد تو هستم، عزیزِ همسفرم

کجا بجویمت آخر، میان آب و عطش؟
سراغت از که بگیرم که از تو بی خبرم

اگر چه نیستی،امّا،همیشه هستی،آه
تو پیش چشم منی هر کجا که می نگرم

تو قصّه نیستی،آری، حقیقت محضی
تو یک حکایت سرخی، حکایت پدرم

[.M!!NoO.]

تا

تا صبح کنار ساحلی طوفانی
من بودم و او بود و شبی بارانی
من محو دوچشم آسمانیش شدم
یک تیر نگاه و این همه حیرانی؟

[.M!!NoO.]

مویه

نه بی تو دلم طاقت هجران دارد
نه درد و غم عشق تو پایان دارد
من، خاک عطشناک کویرم، تو ببار
برمن، که تنت معجز باران دارد

[.M!!NoO.]

چشم تو

جز عشق تو،دل، از همه خالی شده است
پا بسته ی این کوی و حوالی شده است
از بس پی چشم مستت افتاد دلم
سرگشته و رند و لاابالی شده است

[.M!!NoO.]

پریشان

تو ای کدامین
بهار!
با کدام قافله آمدی
که عطر تنت را
کویر بی باران
سینه گشوده است
***


بانوی ایل آفتاب...
آه !
ای لبخند مذاب...!
نامت را سواران دشت بی آواز
به یغما می برند
با طعم تنت که « سپید »
با شعر چشمت که
« سیاه »
هنوز ،
تا صبح...تا تو...
هزار قبیله ی بی لیلی
فاصله است

***

هنوز خٌنکای سٌکر آور تنت
دیوانه ام می کند
در گرمگاه
این
اندوه بی پایان...