دفتر اشعار |سیروس اسدی

[.M!!NoO.]

می آمد و بر تنش زخون پیرهنی



بر جای نمانده از شهیدم بدنی





خاموش تر از زمان رفتن ، گل من




بر گشت به من بدون حرف و سخنی

[.M!!NoO.]

رفتی تو و کشته شد چراغم بی تو



آمیخته با حسرت و داغم با تو





با رفتن تو بهار عشقم پژمرد




افسرده شد عندلیب باغم بی تو

[.M!!NoO.]

شبی با ما سحر کردی دوبیتی



دلم را شعله ور کردی دوبیتی





سرودی چون نی از نای حزینت




مرا آشفته تر کردی دوبیتی

[.M!!NoO.]

من و تو با همیم و دور از هم



همیشه خسته و رنجور از هم





من و تو همزبان هم نبودیم




که مانده رازمان مستور از هم

[.M!!NoO.]

به پابوست دلی آوردم امشب



سراپا، اشکم، آهم دردم امشب





زتردیدم رها کن ، راحتم کن




بمانم یا بگو برگردم امشب؟

[.M!!NoO.]

بخوان شاعر کمی از درد بامن



بخوان از اشک و آه سرد با من





کنار سفره ی خالی کم هم




بخوان از گریه ی یک مرد با من

[.M!!NoO.]

کبود آمد گل سرخ شهیدم



رسید از راه سرو روسپ یدم





نگاهم را به پایش حلقه کردم




که با او دست و انگشتر ندیدم

[.M!!NoO.]

تو را در یک بهار سبز دیدم



به، دو، بیتی، دو چشمت را خریدم





به پایت ریختم شعر دلم را




و از باغ نگاهت عشق چیدم

[.M!!NoO.]

دلم را تشنه ی پرواز کردی



شبم را غرق در آواز کردی





نگاهت را مگیر از من مپوشان




دو چشمی را که بر من باز کردی

[.M!!NoO.]

بهاری در دو چشمت کاشتم من



در عشقت قامتی افراشتم من





خدا بود و بهار و شعر و دل بود




تو را در زندگی کم داشتم من