دفتر اشعار شقایق لعلی

[~ MoOn ~]

به ياد آر
صعودِ
اولين برگ پاييزي
شايد
پرنده هاي مهاجر
به خانه باز نگردن د.

[~ MoOn ~]

سپيد شد
گيسوان جنگل
در انتظار
مسافر گمشده در باد.

[~ MoOn ~]

سرشار از حرفم
و نيست
سنگي كه بشنود وْ
صبوري كند.

[~ MoOn ~]

جرمِ
فرياد من
بي صدايي آن بود.

[~ MoOn ~]

روزﮯ خواهَم مُرد






مِثلِ پايانِ بـﮯ پايانِ زِندِگــﮯ






ديدﮯ چِــــ زود






سِپيد بَخت شُدمـــــ...!

[~ MoOn ~]

خود را گم كرده ام




آخرين بار[font=]ﮯ[/font]


[font=]
[/font]
[font=]ڪ[/font] در آه خويش گريستم




[font=]ڪـ[/font]سـ[font=]ﮯ[/font] در خانه نبود...

[~ MoOn ~]

سفارش ڪـــرده اند




ڪـ در شعر هايمان




بهار نارنج و پروانه نباشد




و عشق





واژه اي ممنوع..




شعرهايمان





پشت چراغ قرمز





سرگردانند




همه چيز پر از تـڪـرار است وْ




شعرهامان تـڪـرار





و اين است شعرﮯ آهنـﮯ




براي قلب هاﮯآهنـﮯ...

[~ MoOn ~]

بدهــڪـاريم
به سلام هاﮯ بـﮯ جواب
به بغضـﮯ ڪ در آينه شكست وْ
نديديم
ما سال ها قبل مرده ايم
و ديگر كسـﮯ نيست
پنجشنبه ها
به ديدارمان آيد..

[~ MoOn ~]

براي يافتنت
هزار رويا سفر كردم
ناگاه
از خوابي چند ساله بر خاستم
در آينه
تو را ديدم
سرانجام گمشده ما هم پيدا شد..

[~ MoOn ~]

رفتني ها بايد بروند
تنها، من و تواي همزاد
خواهيم ماند
دور از هجوم تلخ شهوت رفتن
ما نخواهيم رفت
ما غرق مي شويم
در عشق،
روياي سفر.
او كه رفت عاشق بود وْ
ما…
تنها، دواي دردمان
گريه است وْ
صبر وْ
خوش باوري بهار
به نبودن خزان