دفتر اشعار ضیغم نیکجو وکیل آباد

[پسر اهورایی]

زندگی نامه شاعر از زبان خودش :


ضیغم نیکجو وکیل آباد متولد اول خرداد 1353 ( در واقع متولد چهارم دیماه 1352 ) شهرستان اردبیل هستم.
در سال 1375 با قبولی در رشته دبیری زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه آزاد اردبیل مشغول به تحصیل شدم
.

از دوران ابتدایی به نقاشی و ادبیات علاقه داشتم و اولین نمایشگاه نقاشی را در دوره راهنمایی در مدرسه راهنمایی شهدا برگزار کردم
.

سرایش شعر و داستان نویسی را نیز از همان دوره راهنمایی شروع کردم به نحوی که دبیران ادبیات به خصوص در دوره دبیرستان ، دقایقی از وقت کلاس را برای شعر و داستان خوانی در اختیار بنده می گذاشتند.
با ورود به دانشگاه با تعدادی از انجمن ها به فعالیت پرداخته و مدتی هم دبیری انجمن ادبی فروغ را که زیر نظر انجمن پژوهش دانشگاه آزاد اردبیل فعالیت می کرد به عهده گرفتم.
با توجه به علاقه ای که به ادبیات دفاع مقدس داشتم در کنار کار به تدوین خاطرات شهدا و ایثارگران استان پرداختم که حاصل آن چهار کتاب با عناوین
:

1
ـ حقیقت سرخ خاطرات جمعی از شهدای استان اردبیل چاپ سال 1384

2
ـ یادنامه شهدای کارگر معرفی شهدای کارگر استان اردبیل چاپ سال 1385

3
ـ زخمه های چنگ اسارت خاطرات جمعی از آزادگان استان اردبیل چاپ سال 1386

4
ـ شمیم شهادت یادنامه شهدای فنی حرفه استان چاپ سال 1386


در سال 1388 به گزینش ، جمعی بندی و انتشار آثار دوران دبیرستان و دانشگاه پرداختم که حاصل آن دو مجموعه شعر با عناوین :

1ـ در آستانه اندوه بنفش
2ـ در امتداد غربت
و یک مجموعه داستان با عنوان : "رؤیاهای به یاد ماندی" می باشد.

اینجانب کارمند بنیاد شهید و امور ایثارگران استان اردبیل و دانشجوی ترم آخر کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اردبیل هستم
.

[پسر اهورایی]

خواب شهادت (به یاد سالروز آزاد سازی خرمشهر)
دیروز
جان مزرعه
از گندم سیراب بود.

خمپاره که بارید
آتش گل داد!

به جای آن همه خارهایی که حرس کرده بودم
یک شبه
این همه ، خار آهنی روئید!

رؤیای کوچک من
ـ هم آغوش عروسک خویش ـ
خواب ستاره می دید ...
آن دم که
خمپاره ای
سکوت روشن ماه و ستاره را دَرید!!

[پسر اهورایی]

عنایت
چون کبوتر بي پَر،‌


در حرم تو


بال گشودم


تنها

حرم تُست



که در آن



کبوتران


عشق را پرواز مي کنند

[پسر اهورایی]

ميوه هاي بي حجاب ؛


‌بي آنكه كِرمي خورده باشدشان

فاسد مي شوند
.

سيبي به من الهام كرد
:

هستي به حجابي بر پاست

[پسر اهورایی]

دنيا آينه ي مه آلود آخرت است


چون از رحم شب بيرون آمدي


گرم ،‌ بر سينه ي خورشيد

ــ‌ تا مي تواني ــ

نور بنوش
!

كه شبي بس تاريك


در راه است


شايد روشني دلت

فانوسي گردد

بر تاريكي گور
!

حتّي پرده اي نازك ؛‌

خورشيد را

از ما مي گيرد

!

[پسر اهورایی]

از دارِ در آويخته ام ،‌ تا تو بيايي


با عشق در آويخته ام ، تا تو بيايي


بر گلشن خورشيد نگاهت به صد امّيد


از گور شب انگيخته ام ،‌ تا تو بيايي


در حسرت آواز پرستوي نگاهت


صد ديده خزان ريخته ام ، تا تو بيايي


شهري همه مشتاق شكوفايي شعرم


من از همه بگريخته ام ،‌ تا تو بيايي


از خاك تنم پاي تو رنجور نگردد
!

عالم همه گل بيخته ام ‌، تا تو بيايي
!

هم اوّل و هم آخر و هم ظاهر و باطن


من با تو در آميخته ام ، تا تو بيايي

[پسر اهورایی]

از كوچه كه مي گذرم


پشت پنجره


چشمانم

عبور خيس ترا مي نگرند

عبور آخرين نفس غربت

در مه آلود صبح
!
　
　

حرف ؛ حرف ِ« پرندگان مهاجر » بود
:
«
رسيدن سرآغاز حرکت

[پسر اهورایی]

تابستان كه مي شود


باد نابلد

ابرها را گم مي كند


از عطش ملخ


لب هاي مزارع


شنزار كوير مي نوشند
.

[پسر اهورایی]

شب ،

ماه

غرق آسمان ،
روز

آسمان

غرق خورشيد
!

هر روز و شب


خورشيد و ماه و آسمان


غرق من

و من ،

غرق خداي مهر بي رُؤيايي عشق

[پسر اهورایی]

اين جا


همه چيز

تا خدا ،‌ جاري ست


در خويشتن خويش


از خويش ؛‌

برون آ


قدمي پيش آر


تا


خدا نيز


در تو جاري شود
!

همه چيز


تا


خدا جاري ست

چونانكه من