دفتر اشعار عباس معروفی

[~ MoOn ~]

قشنگی زندگی
یکیش موهای توست
گل من!
نه این که راه بروی
باد را پریشان کنی
نه!
در آغوشم بخوابی
که موهات را نفس بکشم
آرام
در باغ روحت بچرخم
در بهشت پرتقال و نارنج
و قشنگی بودنت را
به تنت بگویم.

[~ MoOn ~]

آمده بودم تو را پیدا کنم
سبز آبی کبود!
کار دیگری در این دنیا نداشتم
مگر نه این که سال ها
ستاره رصد میکنند
عمر و جانشان را میگذارند
و ستارهای میشود: ب 612؟
خیال کن ستارهی من نیستی
نفس بکش
سوسو بزن
بخند و باش
من که میدانم ستاره ی منی.

[~ MoOn ~]

گناه کردم
عاشق شدم
و به این جرم
مرا خواهند آویخت
پروایی نیست، پروانه ی من
بگذار سربه هوا شوم
بگذار ببینم عنکبوت ها
کجای سه کنج آسمان
تار بسته اند
بگذار خدا زیر گلویم
سه تار بزند
خطی دور تار دور
جای طناب دار را ببوس !

[~ MoOn ~]

در آيه هاي من
چشم هاي زيباي تو
ناپيداست
در آيه هاي من
پيچ و تاب اندامت ناپيداست
در آيه هاي من
صداي مهربانت
با پرنده ها به تابستان کوچ کرده
و برف
اين برف و اين آسمان شگرف
روي خاطره هاي تو را
سفيد مي کنند

[~ MoOn ~]

هر حرف نام تو را
با عطر گلی می آمیزم
هر خواب گندمزاری را
با نسیم نگاهم
بر تنت می نوازم
هر آوای پرنده ای را
از موهای تو می گذرانم
هر شراب نابی را
با مستی لبهای تو
مزه مزه می کنم
صدای تو
باد را برمی گرداند
گل قشنگم
برمی گردم
پیش از آن که تو را بشناسم برمی گردم
و در ابتدا و انتهای ذهنت ورق می خورم
می خواهی قبل و بعد ذهنت را ببوسم ؟

[~ MoOn ~]

امروز خودم را
آراسته ام
گفتي که ظهر مي آيي
و من يادم رفت بپرسم
به افق تو يا من ؟
و تو يادت رفت بگويي
فردا يا روزي ديگر ؟
چه فرقي مي کند ؟
خودم را آراسته ام
عطر زده و منتظر
با لباسي که خودت تنم کرده اي

[~ MoOn ~]

پيش از آنکه به خواب بروم
همين جا کنارم نشسته بودي
گفتي : اگر خوابت برد
و از دلتنگيت مردم چي ؟
اگر بيدار شدي
در انتظار بوسه ات
مرده بودم چي ؟
مي شود خيالم را
گوشه ي خوابت گره بزنم ؟

نگاهت مي کردم که خوابم برد
حالا در خواب من
نيستي
مرا گذاشته و رفته اي
امکان نداشت مرا در تنهايي ام
جا بگذاري
امکان نداشت خانه را جهنم کني
اتفاق ناگواري افتاده است
تا مي آيم فکر کنم
چي از من ساخته و با من چه کرده اي
باورم نمي شود
با اين کلمات
زبانم مي سوزد
امکان ندارد اينهمه وقت
از من بي خبر باشي

عشق من
مي دانم اگر بيدار شوم
و چيزهايي که ديده ام
برات تعريف کنم
شاخ در مي آوري
از خنده روده بُر مي شوي
مي گويي : من ؟
عجب خواب هايي مي بيني
ديگر چي ديدي ؟
تعريف کن بخنديم آقاي من

اين خواب چقدر کش مي آيد
بگذار اين کابوس را بگذرانم
بگذار بيدار شوم
همه را برات تعريف مي کنم
اين خواب هم مثل سربازي تمام مي شود
گل قشنگم
اگر در جنگ کشته نشوم
اگر زنده بمانم
چشم هام را باز مي کنم
مي بينم کنارم نشسته اي
خم شده بر صورتم
من در انتظار يک لبخند
تو در انتظار يک بوسه
مگر نمي شود ؟

[~ MoOn ~]

اولين و آخرين
بوسه ي عاشقانه را
از لب هاي تو گرفتم
همه ي عمر به ديگران هديه دادم
اولين هديه ي خدا را
از چشم هاي تو گرفتم
اين لباسها
اين کفش ها
اين عطرهاي رنگ وارنگ
اين شال اين کلاه
اين ساعت شني
اين جغدهاي قشنگ را
از تو گرفتم
عشق را هزار بار ديده و شنيده ام
عشق را هزار بار خوانده و نوشته ام
اما نخستين بار
درس ها و دست هاي عشق را
از تو گرفتم
لذت و شادي و خوشبختي
در واژه ها مي رقص د
من اين لحظه هاي ناب را
من آغوش و مستي شراب را
از تو گرفتم
تبعيد و غربت و تنهايي
نمي دانستم جايم کجاست
چي بنويسم کجا بخوانم
رفيقي که مرا دريابد ، کو ؟
گل قشنگم
رفيق بزرگوار من
ماندن در خانه ي ادبيات را
از تو گرفتم
درد و رنج زندگي
همه کاه بود
دلتنگي ات کوه
کوهي که بر خانه ام فرو نشست
من اين زنده به گوري را
از تو گرفتم ؟

[~ MoOn ~]

نه زمين شناسم
نه آسمان پرداز
گرفتارم
گرفتار چشمهاي تو
يک نگاه به زمين
يک نگاه به زمان
زندگي من از همين گرفتاري شروع ميشود
سبز آبي کبود من
چشمهاي تو
معناي تمام جملههاي ناتمامي ست
که عاشقان جهان
دستپاچه در لحظه ي ديدار
فراموشي گرفتند و از گفتار بازماندند
کاش ميتوانستم اي کاش
خودم را
در چشمهاي تو
حلقآويز کنم

[~ MoOn ~]

هیچ چیزی از تو نمی خواستم
عشق من!
فقط می خواستم
در امتداد نسیم
گذشته را به انبوه گیسوانت ببافم
تار به تار
گره بزنم به اسطوره های نارنجی
که هنگام راه رفتن
ستاره های واژگانم
برایت راه شیری بسازند
می خواستم سر هر پیچ
یک شعر بکارم
بزنی به موهات
که وقتی برابر آینه می ایستی
هیچ چیزی
جز دستهای من
بر سینه ات دل دل نکند
می خواستم تمام راه با تو باشم
نفس بزنم
برایت بجنگم
بخاطرت زخمی شوم
و مغرور پای تو بایستم
بر ستون یادبود شهر.