دفتر اشعار علیرضا قزوه

[پسر اهورایی]

و آن چه او فرمود

آیات محکمات بود

و آن چه ما می گوییم

حدیث قدسی شعر است

[پسر اهورایی]

این کوه ها

این ابرها و رودها و دریاها

پایان بهتری از ما دارند

حتی این بادها

شاعرانه تر از ما

رفتار می کنند

و زودتر از ما بخشیده می شوند

و این که رشک می برم

به شاعرانگی باران...

[پسر اهورایی]

هر آدمی کف دستی دارد

که فرق می کند با دیگری

چشمی

صدایی

که فرق می کند

با این همه

تصویر سنگی ما هم باید در جایی باشد

شبیه نامه اعمال ما

درون کوه ها و صخره ها رازی ست

کافی ست

حروف کتیبه هایش را

پیدا کنیم

خطوطی از صدا و نگاه ...

[پسر اهورایی]

همیشه می خواهم که پیرهن دریا را

روی طنابی خشک کنم

همیشه می خواهم که ساعت زمان را بدزدم

و عقربه هایش را بردارم

همان طور که گاه به شیطنت

کلاه از سر بادها برمی دارم

همیشه خواسته ام که شعرهای نانوشته فرشته ها را بسرایم

اما همیشه یکی

بالاتر از من و دریا

بالاتر از من و زمان

حتّی بالاتر از فرشته های خدا

با شعرهای تازه تری

از راه می رسد

و به ما می خندد...

[پسر اهورایی]

این باران که بیاید

این درخت ها که جوان شوند

این گل ها که به سن حرف زدن برسند

این ستاره ها که داماد شوند و

این ماه که به خانه بخت برود

این چشمه ها که کودک گم شده رود را پیدا کنند

این ابرها که سر بر بالش شان بگذارند و بخوابند

این بهار که بیاید

من گریه ام را در بقچه شعری خواهم بست

و رهسپار خدا خواهم شد

[پسر اهورایی]

هنوز این کوچه ها این کوچه ها بوی پدر دارد
نگاه روشن ما ریشه در باغ سحر دارد
هنوز ای مهربان در ماتمت هر تار، جان من
نیستان در نیستان زخمه های شعله ور دارد
نمی گویم تو پایان بهاری بعد تو امّا
بهار عیش ما لبخند از خون جگر دارد
اگر خورشید رفت این آسمان خورشید می زاید
اگر خورشید رفت این آسمان قرص قمر دارد
در این بازار عاشق تر کسی کز خود نمی گوید
همیشه مرد کم گو دردهای بیشتر دارد
مخواه از نابرادرها که یار و مونست باشند
عزیز مصر بودن یوسف من! درد سر دارد
دو روزی مهربانا غربت ما را تحمّل کن
می آید آن که از درد تمام ما خبر دارد

[پسر اهورایی]

برفی که این زمستان ببارد شاعرتر است
زمستان امسال عاشق تر
من بارانی تر
چرا که یکی از ما
دیگر برف را نمی بیند

[پسر اهورایی]

چقدر استخوان شکسته ی باد ریخته
در منجیل
چقدر گریه ی زیتون
رفته با سپیدرود...
چقدر خنده ی ما
شنیده می شود این شبانگاهان
از شانه های همین شیطان کوه.

[پسر اهورایی]

ما همه
سرانجام خم می شویم
بر درگاه امامزاده ای
و می شکنیم
کنار سنگ مزاری
و عکس یادگار می گیریم با کسی
به نام کوچک مرگ.

[پسر اهورایی]

ایمیل ها را باز نمی کنم
ای کاش باز
پاکت هایی
با دستخط آرش باران پور می رسید
که تمبر آن باران بود
و کاغذش از پاکت سیـ ـگار رهگذران