دفتر شعری برای حسین پناهی

[.M!!NoO.]

امروز
ذهنم پر است،
از يك ماديان و كره اش
فردا،
برايت شعري عاشقانه خواهم نوشت

[.M!!NoO.]

من زندگي را دوست دارم
ولي از زندگي دوباره مي ترسم!
دين را دوست دارم
ولي از كشيش ها مي ترسم!
قانون را دوست دارم
ولي از پاسبان ها مي ترسم!
عشق را دوست دارم
ولي از زن ها مي ترسم!
كودكان را دوست دارم
ولي از آينه مي ترسم!
سلام را دوست دارم
ولي از زبانم مي ترسم!
من مي ترسم ، پس هستم
اين چنين مي گذرد روز و روزگار من
من روز را دوست دارم
ولي از روزگار مي ترسم!

[.M!!NoO.]

براي اعتراف به كليسا مي روم
رو در روي علف هاي روييده بر ديواره كهنه مي ايستم
و همه ي گناهان خود را اعتراف مي كنم
بخشيده خواهم شد به يقين
علف ها
بي واسطه با خدا حرف مي زنند
.

[.M!!NoO.]

سلام
خداحافظ!
چيز تازه اي اگر يافتيد،
بر اين دو اضافه كنيد
تا بل باز شود اين در گم شده بر ديوار

[.M!!NoO.]

كاجهاي كهن
پيامبراني-نه در اعصار قوم يهود
كه در صورت سيرت، از ما بزرگ ترند
از ما،
مايي كه عطر كارخانجات فرانسه
كفاف زدودن هفت روز تعفن تجريداتمان را نمي دهد
به تضادها چشم دوختن،جز سر درد عايدي نخواهد داشت
كودكيمان را باختيم،ر
كافي است
بو كنيدُ نترسيد از تعفن مردارهاي پوسيده
و نترسيد از كركس ها و كفتارها
آنها نانُ گل ِ سرخُ باران را درك مي كنند
و در خاطرشان حتما كبوتري پريده،يا نشسته است

[.M!!NoO.]

به ساعت نگاه مي كنم:
حدود سه نصفه شب است
چشم مي بندم تا مبادا چشمانت را از ياد برده باشم
و طبق عادت كنار پنجره مي روم
سوسوي چند چراغ مهربان
وسايه هاي كشدار شبگردانه خميده
و خاكستري گسترده بر حاشيه ها
و صداي هيجان انگيز چند سگ
و بانگ آسماني چند خروس
از شوق به هوا مي پرم چون كودكي ام
و خوشحال كه هنوز
معماي سبز رودخانه از دور
برايم حل نشده است
آري!از شوق به هوا مي پرم
و خوب مي دانم
سالهاست كه مرده ام

[.M!!NoO.]

آن لحظه
كه دست هاي جوانم
در روشنايي روز
گل باران ِ سلامُ تبريكات ِ دوستان ِ نيمه رفيقم مي گذشت
دلم
سايه اي بود ايستاده در سرما
كه شال كهنه اش را
گره مي زد

[.M!!NoO.]

در گهواره از گريه تاسه می رود

کودک کر و لالی که منم

هراسان از حقايقی که چون باريکه ای از نور

از سطح پهن پيشانيم می گذرد

خواهران و برادران

نعمت اندوه و رنج را شکر گذار باشيد

هميشه فاصله تان را با خوشبختی حفظ کنيد

پنج يا شش ماه

خوشبختی جز رضايت نيست

به آشيانه با دست پر بر می گردد پرستوی مادر

گمشده در قنديل های ايوان خانه ای که سالهاست

از ياد رفته است

خوشا به حالتان که می توانيد گريه کنيد بخنديد

همين است

برای زندگی بيهوده دنبال معنای ديگری نگرديد

برای حفظ رضايت

نعمت انتظار و تلاش را شکرگزار باشيد

پرستوهای مادر قادر به شکارش بچه هاشان نيستند

[.M!!NoO.]

بيراهه رفته بودم

آن شب

دستم را گرفته بود و می کشيد

زين بعد همه عمرم را

بيراهه خواهم رفت

[.M!!NoO.]

همه اينو می دونن

که بارون

همه چيز و کسمه

آدمی و بختشه

حالا ديگه وقتشه

که جوجه ها را بشمارم

چی دارم چی ندارم

بقاله برادرم

می رسونه به سرم

آخر پاييزه

حسابا لبريزه

يک و دو ! هوشم پريد

يه سياه و يه سفيد

جا جا جا

شکر خدا

شب و روزم بسمه