دفتر شعر | نگار الهی

[.RaHa.]

هــر کــه را خـــواستـــــم
رفـــت...
نـمی خـواهــمت!
بـــگـــو 
کـــه مــی مـــانی

[.RaHa.]

روزهــا مـــی گــذرد
و تـــــــو
آن مــبـادایــی
کـــه هــرگـــز نـمـی رسـی...

[.RaHa.]

نمی دانم چقدر به زن بودنم ربط دارد
اما وقتی زنی را می بینم که چهره اش غم سنگینی دارد
و خسته است
دوست دارم مراقبش باشم
دوست دارم دعوتش کنم بیاید خانه ام
بگویم بیا پیش من باش، استراحت کن
حرف بزن، هر چه دوست داری بگو
بیا هر چقدر می خواهی توی خانه ی بنفش من بمان
بخواب، سکوت کن، خلوت کن ....
بهتر که شدی آنوقت برو
هر وقت هم خواستی دوباره بیا
و قبل از آمدنت بگو چه غذایی بیشتر دوست داری
دوست دارم وقتی می آیی قابلمه ام روی گاز برای تو قل قل کند
سفره ام را برای دل تو بچینم
و خانه ام را برای راحتی تو آماده کنم
ای تمام زن های خسته ی مردهای این شهر

[.RaHa.]

لـــــــیلـی
مـــی شــــوم
مــــجـنـون
نــــمــی خـــواهـــم
فـــقــــط ...
گــــاهی دوســـتـم داشـــتـه بـــاش !

[.RaHa.]

لبخندت
ستاره ای سربی بود
ذوب شد
و چکید بر تمام پیکرم
****
زخم هایم را می بوسم
که یادگار شادمانی تواند . . .

[.RaHa.]

از کـــــدام راه رفـــتی ؟!
کــه خـــودم را بــه هـــر راهـــی مــــی زنــم
بـــه تــــــــــــــو مـــی رســم...

[.RaHa.]

از دیشب باران تندی زد
صبح تمام خیابان ها در آب بود ...
**
مثـــنـوی برای بـــاران
**
باران تـــندي مي زند، وقــت است بـــرگردي
تا مثل هر شــــب خسته و بد مست برگردي

آب از سرم رد مي شود، باران خوبي نيـسـت
يك جیغ ممتد در خيابان، يــك صـــداي ايست!

یک انفجار ســـاده در چشمم و صد هاشــور
بر شیشه بر دیوار، در کوچـــه به راهــی دور

ته مانده های دود را با حــــرص بــلعیـــدن...
یک بار دیگر ضـــربه خوردن باز ترســـیـدن ....

از تو، از این کابوس بی رحــــم پـــُر از رخــوت
از بوســـه های ســـرد یک آغوش بــی لـذت

آن عكـــس هاي چشم در چشم كذايي كـــو؟
آن عشق بازی های ِ پـــــنهان ِ دوتــایی کــو

يك آلـــبوم غمــگين و يــــك موزيــك تكـــراري
با هق هــق بی طـــاقــت یـک زن که انـگـاری

خونابه های عشق را با غــــیــــظ تــف کــرده
بــر روی عـکسـی پـاره با چشمان پف کـــرده

باران دوبـــاره دود ، الــکـــل، زخم ، نامـــردی
شـــاید که از بیراهــــه های کــوچه برگـــردی

شـــاید دوبـــاره در خــیــــابان یا که در ایــوان
اصــلا کنار پنجــــره ، یا پـــیـــش آن گــلـــدان

یک عکس خوب دست در دســـت دوتایـــی را...
امـــا نه ، دیـــگر دیر شد ، خالیســت پشــت ما

تو مست و من بدمـــست تر، ما هر دو ويــرانيم
ما هــــر دو خيس و خسته از طوفان و بارانـيـم

ساعــت گذشـــتــــه از یــک و رگبــار خوابـیده
یک مرد خستــــه، در کـــنار ِ بـــــار خـــوابیـده

ســــاعت ، بدون عقربه، سرمســـت می خـندد
یک زن شــبـیه مـــن که دارد سـاک می بندد....

[.RaHa.]

نـــزدیــک تـر بـیـا
و
لـمـسـم کـن
جـــُذام ِ عــاشـقـی ام
مـــُســــری نـیـسـت !!

[.RaHa.]

از چـــشــم تـــو افـتـادم
و دیـــگـر ...
از هـیـچ ارتــفـاعـی
نـمـی تـرســـم!

[.RaHa.]

خــــوب نگاهت می کنم
چشم هات هنوز می خندند
و موهای بر باد رفته َت هنوز زیباست


فرشته ی بی بالم
بخند
شعر بخوان
دستان کوچکت را دور انگشتان زنانه ام حلقه کن
و دلم را آن جا بــبر
که هیچ کسی خوابش را ندیده


من مـــادر توام
هر شب
روی زخم هات اشک
روی زخم هام نمک می پاشم
و عروسک های کمر باریک اتاقت را بغل می کنم


آرام کودکم ...
قول می دهم
موهایت را از خدا پس بگیرم .